Natutulog pa siguro ako kanina nang mangyari ang pagkadiskubre ni papa sa krimeng naganap na pagtae ng isa sa mga suspek sa wind shield ng Chevrolet niya. Sabi sa akin ng nanay ko na sige daw itong dak-dak at putak bago pumasok sa opisina niya.
Tama nga naman kasi, kung sa akin yung chev na yun, hindi lang siguro dak-dak at putak ang gagawin ko, hahanapin ko pa siguro kung sino yung suspek na tumae at kung bakit sa dinami-dami ng pwedeng paglabasan ng sama ng loob eh doon pa. Hahanapin ko siya, pag nahanap ko na siya, papatayin ko... kung tao yung gumawa, kaso mo, pusa. Kung sinong pusa man iyon, walang nakakaalam. Pwedeng maipit sa kasong ito ang pusa kong si Harry, pero aba, bilang abogado niya, kaya ko siyang i-depensa laban sa mga umiipit sa kanya sa hukuman. Pilyo rin paminsan-minsan si Harry, kaya 'di ko pwedeng sabihin na talagang wala siyang kasalanan pero marami rin namang pusakal na pumapasok sa garahe namin pag gabi at ano pa nga ba? Buti sana, kung makikitulog lang, eh inaaway pa ang walang kalaban-laban na si Harry.
With that macho body of the stray cats na umaaway kay Harry, ano naman laban ni House Pet?
May nagawa rin namang kasalanan si Harry sa araw na ito. Sumuka siya sa garahe namin. Ginagawa niya na yun noon pa, pati na rin ang pag-jebs pero hindi sa wind shield. Sa garahe lang din. Sa sahig. Aba! Sa tagal na ni Harry na naninirahan sa bahay eh hindi pa niya ata nagawang tumae sa kung saan-saan. Malokong pusa, pero 'di rin tanga. Naisip ko pa nga kanina, kung nagsasalita lang siguro si Harry, minura niya ang tatay ko!
Masaya rin naman ako dahil 'di lang ako ang nagde-depensa kay Harry. Wala mang gaanong tiwala si ate (na isa ring abugado ni Harry palagi) sa pusa ko, hindi rin naman niya sinasabi na si Harry nga ang suspek. Ang kuya ko naman na kahit 'di ganoon ka-interesado sa ka-kyutan ng pusa ko, may puso rin pala at nag boluntarya pang i-kulong daw muna si Harry at lalasunin niya ang mga pusang nag-i-intrude sa bahay. Sinabi pa niyang, Oo nga naman, hindi naman proven guilty si Harry kasi may mga pusa rin na pumapasok dito!
Naks talaga, parang korte ang usapan.
Masaya ako sa suporta ng mga fans ni Harry. Hindi pala fans, naaawa lang siguro. Tignan mo naman kasi ang mukha ng pusa ko, ang kyuuuuut!
Kanina, nagkaroon ng hearing sa sala ng bahay. Tamang trip lang. Parang korte. Parang Hayden Kho crime.
Nasa ilalim ng sofa si Harry at hindi ko intensyon na ipakita siya sa publiko dahil nasasangkot siya sa isang krimen. Ika nga, malapit na kasi ang eleksyon, talagang iipitin nila ko sa husgado. Pulitika lang naman iyan eh! Parang Manny Villar lang. Anong say mo?
Pero nakita siya ni kuya, sabi niya ilabas ko daw si Harry. Hindi naman niya sasaktan. May gagawin lang daw siya.
Ano ang ginawa niya?
Ka-abnormalan...
Inilapag ang isang notebook sa sahig at itinaas ang right paw ni Harry habang ang left paw ay nakapatong sa notebook.
Umarteng parang husgado ang kuya ko. "Ikaw ba, Harry Houdini ay nangangako sa korteng ito na pawang katotohanan lamang ang iyong sasabihin?"
"Opo..." Aba nga naman, sumagot si Harry. Kaboses ng husgado.
Marami ng tao sa paligid. Umeksena na ang ate ko, ang sis-in-law ko, ang kuya kong panganay (na ever since talaga eh against kay Harry! Buti nga, walang kampi sa kanya ngayon!), pati na rin ang pamangkin ko. Parang korte ang eksena. Tinalo pa ang hearing nina Hayden Kho at Katrina Halili.
Vini-video ni ate ang pangyayari. Tahimik ang buong paligid at hinihimas-himas ko ang ulo ng pusa ko (syempre bilang abogado niya), nang biglang may mga pumasok na media at binuhusan ng tubig si Harry.
Tahimik kami sandali at hindi alam kung bakit iyon ginawa ng gumanap na husgado kanina nang sabay-sabay kaming nagtawanan.
Alam ko ang eksenang iyon, sikat na sikat!
Sumakay naman ang isa kong kuya sa kalokohang ito. "Arrest that man! Arrest that man! Arrest that man!" Sigaw nito at kunwaring hinuli ang nagbuhos ng tubig kay Harry.
Nang mahuli, nagbitaw ng salitang... "Baboy ang tingin ko eh!"
Nagtawanan kami.
"Pasensya na..." Tuloy nito. "Pero may kotse din ako!"
Lalo pang lumakas ang tawanan naming lahat.
Si Harry naman, feel na feel ang papel sa eksena. Nakita ko pa atang medyo kamukha niya ang totoong gumanap sa eksena during his hearing sa korte kung saan binuhusan talaga siya ng tubig.
Natapos ang malaking hearing session. Isang kalokohan.
Kahit na hindi nila ganoong masyadong pinagbibintangan si Harry, hindi pa rin naman tapos ang kalbaryo ng kaawa-awang pusa. Tingin ni papa, siya talaga ang may kasalanan at kailangan ko pa maghanda ng pang depensa mamaya pagdating niya. Syempre bilang abogado ni Harry, ako ang dapat humarap sa biktima tutal hindi marunong magsalita ang kliyente ko. Meow! Meow! Meow! Anong malay ng biktima sa eksplanasyong iyon ng suspek.
Pero ngayon talaga ay sinusumpa kong mabait na pusa si Harry. Maloko siya ng bahagya pero takot siya sa mga amo niya. At tsaka, sa tinagal-tagal na ng siyam na buhay niya dito sa pamamahay namin, hindi ka ba mapapatanong kung "bakit ngayon lang siya tatae sa wind shield ng kotse?"
Isa pa. May depensa pa ko laban tatay ko.
Sumuka na si Harry, ano pang itatae niyan? Buwahahaha!
Wednesday, June 3, 2009
Tuesday, June 2, 2009
Lovers In Sino
Nasa harapan ng computer si Kairiyuna, kausap niya ang mga ka-chatmate niya na kalog din katulad niya. Tawa sila ng tawa. Pudpod na ang mga daliri kaka-type ng “hahahahaha”.
“…tirabol nga Phucat eh! Dinidiskartehan ko na nga! Wahaha!” Sabi ni Nastyboy. “Unahan na kita timang ah!”
Tawanan sila Kairi.
Masayang nagcha-chat ang magkakaibigan na sina Rhodie, Kairi, Nastyboy, at si Phucat tungkol sa mga tukmol nilang ka-love life. Halos gabi-gabi sila nag co-conference sa Yahoo Messanger at minsan sa Sino Chat Lounge kung saan madalas talaga sila tumambay at kung saan nabuo ang barkadahan nila.
“Hindi ka pasado sa standards ‘nun, boy! Wahaha.” salitype naman ni Phucat, may kasama pang smiley na nakadila. “Chaka, meron ka na! paubaya ka naman!”
Tawanan ulit sila sa pamamagitan ng pagsasalitype ng “hahahaha” sa chatbox. Pero Si Kairi, tahimik lang. Hindi gaanong nagsasalitype at parang araw lang na lulubog, lilitaw sa loob ng chatroom.
“Kai, tahimik ka ata.” Sabat ni Rhodie. “Wag ka mag-alala! Mahal ka ‘nun! Wahahahaha!”
Tumawa lang si Kairi. “May iniisip lang kasi ako, takte, bakit naman kasi lovelife usapan niyo?”
“Whooshooo! Wala ka bang lovelife hah?” tanong ni Phucat. “Wag mo kasi ako masyado isipin, love naman kita.”
“Timang!” Sagot ni Kairi. At tumawa si Rhodie at si Nasty.“Feeling mo naman! ‘Di ka pasado sa’kin noh!”
Ilang minuto nagkaron ng kapayapaan sa loob ng chatroom. Masaya si Kairi sa mga nakilala niyang ka-chatmates. Mga may idad na ‘to at nagtatrabaho na. Yung iba may asawa’t anak na. Pero ‘yun nga ang gusto ni Kairi, ayaw niya makipagkaibigan sa mga kaidad lang niya dahil alam niyang kapag mga kaidaran lang niya ang kakaibiganin niya, wala pang isang linggo, manliligaw na.
Kung ayaw niyang maging ka-chat ang mga kaidaran niyang madalas na desperado, mas lalong ayaw niyang paligaw sa mga ito. At ‘yun nga ang iniisip niya sa mga sandaling tahimik ang daliri niya sa chatroom.
“Ate Rhodie!” Biglang salitype niya. “Saan na kayoooooooo??”
“Nandito ako Kairi, my loves.” Sagot ni Rhodie. “Bakit?”
Nag type si Kairi ng smiley na nakangiti. Parang may binabalak na masama yung smiley.
“Eh, kasi…” Paputol-putol na nagsasalitype si Kairi. “Si ano…”
“Wahahahahaha!” Tawa ni Rhodie. “Kasi si ano, in-ano ung ano tapos ano yung ano!”
Natawa lang si Kairi. Halatang hindi salat sa sense of humor ang mga ka chat mate niya. Alam niyang walang maipapayong maganda sa kanya ito. Naalala pa niya nung heartbroken siya, hindi pa niya kakilala ang mga ito, at inaasahan niyang papayuhan siya ng mga ‘to. Pero, lalo lang siyang inasar nila Rhodie. Tandem sila ni Nastyboy sa panti-trip.
“Eeeeehhh!!” Sagot ni Kairi, bago pa siya masapawan ng narrator. “Seryoso ako Rhodie! Si Botoy kasi, nanliligaw sa’kin!”
“Pano ko, my loves?”
Napa buntong hininga lang si Kairi sa kinauupuan niya. Tama ang hinala niya na wala naman matutulong ang mga kalog niyang ka-chat.
“hayyz…wag na nga!” Type ni Kairi na may kasunod na straight face smiley. Yung ganito,K.
“Eh ano naman kung nanliligaw sayo si Botoy?”
“Ang totoo nyan, di ko nga alam kung totoo yung panliligaw niya eh! Malay ko ba kung pinagti-tripan lang nila ko ni Amaw!” Sabi ni Kairi.
“Nandito lang naman ako Kairi!” Trip nanaman ni Rhodie. “You know I will always love yah beybeh! Wahahahah!”
“hehehehe…sige Rhodie, sandali lang ah! Brb muna ko.”
“ok.”
Pinatay na ni Kairi ang computer at nagpunta sa kwarto niya at ‘dun siya nag day dreaming. Iisa lang ang mababasa mo sa utak niya, si Botoy.
Nasa mall si Kairi, ka-holding hands niya si Botoy. Panay ang ngiti nito sa kanya. Pero wala si Botoy sa ngiti niya, dahil abot ng tenga yung sa kanya. Magkahawak ang kamay nila buong araw. Pawis na nga yung kamay nila. Mga pasmado pala. Nagtinginan sila sa isa’t isa. Si Kairi, mahinhin lang tumingin. Unti-unting lumapalit ang mukha ni Botoy sa mukha niya…
“Kairi, gising na!” Tawag ng nanay niya. “Kumain ka na ba?!”
Napakunot noo lang si Kairi. “Takte, panaginip lang pala!”
“…Wala pa ba si Botoy?” Tanong ni Kairi.
As usual, nasa harapan nanaman siya ng computer. Prinsesa ng Sino Chat Lounge si Kairi. ‘Di papatalo.
“Nag CR sandali!” Sagot ni Amaw, isa pa sa mga kalog niyang ka-chatmate. “Bakit mo hinahanap?”
Napangiti si Kairi sa upuan niya. “Wala!”
“Nandito na siya oh,” salitype ni Amaw. “May hindi ba ko alam? Abot tenga ngiti nitong si Botoy oh!”
“Hi Kai!” Biglang sumulpot si Botoy sa chatbox kasunod nito ang smiley na parang yayakap.
“Hi botoy!” Sagot ni Kairi, kaso yung smiley niya, hindi lang yayakap. Ki-kiss pa.
“Sweet naman! Naihi ako dun ah!” Sabat ni Amaw. “Wahahaha!”
“…hehehehe” tawa ni Botoy.“Kamusta ka na Kai?”
“Ayos lang ako,” Pa hinhin effect ni Kairi. “Ikaw?”
“Ok lang din.”
Napapangiti si Kairi. Masaya siya dahil kausap nanaman niya ang sinisinta niyang si Botoy kahit ‘di pa niya ‘to nakikita sa personal, sa litrato pa lang.Pero nararamdaman niya kasi na mabait na lalake si Botoy. At alam niyang pag nagmahal ‘to, hindi magsisisi ang mamahalin ni Botoy.
“Kai,” Tawag ni Botoy sa kanya.
“Bakit?” Ang laki na ng ngiti ni Kairi. Halos mapupunit na yung labi niya.
“Wala lang, bakit ‘di ka nagsasalitype?”
Pa-twitums na sumagot ang lola. “May ginagawa lang kasi ako.”
“Mamaya mo na gawin ‘yan Kai!” sabi ni Botoy. “Chat na lang tayo.”
Wala na. Punit na talaga ang labi ni Kairi. Tumawa siya ng malakas. ‘Di na niya nakontrol ang emosyon. Tuwang tuwa siya dahil gusto siya kausapin ni Botoy. Pero ‘di maalis sa isipan niya na talagang kaibigan lang ang turing nito sa kanya. Wala siyang lakas ng loob para tapatin si Botoy. Hindi nila alam ang nararamdaman nila para sa isa’t isa. Ang korny nila.
“Oh sige! Hehehehe.” Sagot ni Kairi, bago nanaman siya masapawan ng narrator.
“Anong ginagawa mo?” Tanong ni Botoy.
“Wala, kinig lang music.” Alam mo na kung sinong sumagot. “Ikaw?”
“Chat sayo, chaka work.”
Puno na sana ng saya ang araw ng musmos na batang babae kung hindi niya naalala na may assignment pa pala siya na dapat gawin.
Asar talaga! Bakit kasi kailangan pa ng homework? Napaisip si Kairi. “Botoy, kailangan ko na umalis. May gagawin pa kasi ako eh!”
Kailangan niya na umalis pero ayaw pa niya talaga. Parang tutulo na ang matatabang luha sa mata ni Kairi. “Kainis kasi, ang dami magbigay ng assignment ng mga teachers!”
“Ah sige, Kai!” Parang malungkot na sagot ni Botoy. “OL ka ba maya?”
“Tignan ko kung maka computer pa ko!” Sabi ni Kairi. “Baka sabunutan na kasi ako ng nanay ko! Lagi ako nasa harap ng computer! Wahahahaha!”
Natawa lang din si Botoy. “Sige na Kai, medyo busy din kasi ako eh. Mamaya online ka ah? Geh, bye! Mwahhh!”
“Bye bye den! Mwahh!”
Nag tuturo ang guro sa harap. Nagsusulat sa pisara at daldal nang daldal. Tahimik ang buong klase. Tahimik din si Kairi, pero hindi siya nakikinig sa leksyon. Iisa lang ulit ang mababasa mo sa isip niya. Si Botoy nanaman.
Natapos ang diskusyon. Lunch break na nila. Pini-pep talk si Kairi ng mga kaklase niya. Pansin kasi nila na wala siya sa sarili niya nang mga nakaraang araw.
“Ano bang iniisip mong babae ka?” Tanong ni Laila. “Parang tahimik ka nitong week na to ah! ‘Di kami sanay.”
Sumingit pa ang isang epal na kaklase nila. “Ano nga ba? O sino?”
Si Kairi, Hindi pa rin umiimik. Parang wala siyang narinig. Sa halip, iba ang sinagot niya sa mga kaklase niya. “Gutom na talaga ko. Ano kayang ulam ko ngayon?”
Pag uwi ni Kairi sa bahay nila, umakyat muna siya sa kwarto niya para magpahinga sandali. Pagod siya at wala siya sa mood. Iniisip niya si Botoy. Sa tingin ko, mahal ko na si Botoy. Kasi hindi ako magkakaganito kung gusto ko lang siya. Inisip niya. Pero paano ako magtatapat sa kanya? Paano kung hindi naman siya seryoso sa akin? Baka pag nagtapat ako sa kanya tapos kaibigan lang niya ko, malamang iiwasan na ko nun! Asar talaga!
Pumunta siya sa study hall nila at binuksan ang computer. Umiral nanaman ang pagka adik. Pagpunta niya sa chatroom, sakto, nandun lahat ng kalog chatters. Sina Rhodie, Phucat, Nastyboy, Amaw, at si Ehjay. Syempre hindi naman niya isinasama si Botoy bilang kalog. Pero present din ‘to sa chatroom.
“Malas!” Sabi ni Kairi sa sarili. “Ngayon nga ko magtatapat, nandito naman sila lahat! Malamang malalakas ang amats ng mga ‘to ngayon! Aasarin nila ako pag nagtapat ako na nandyan sila!”
“Hi Kairi!” Sulpot ni Nastyboy. “Kiss ko?”
“Wahahahaha!” Sabay tawa si Rhodie. “Ako den, kiss ko?”
Sumunod na si Phucat sa panti-trip. “Eh ako? Ako dapat mauna! Jowa ako nyan eh! Wahahahaha!”
“Wahahahahaha” Yan na lang ang nasabi ni Amaw.
“Ehehehe…” Eto naman kay Botoy.Si Ehjay wala, naka parkmode lang sa chatroom. Malamang kumakarir pa.
Madalas napapatawa ng mga kalog at tawa gang chatters si Kairi, pero hindi ngayon. Wala siya sa mood at si Botoy lang ang gusto niyang kausapin. Nakakunot ang noo niya at parang gusto niya kaltukan ang mga ka-chatmate.
“Mamaya na yung kiss nyo!” Sabi ni Kairi na halatang wala sa mood. “Nasan si Botoy?”
“Nandito ako Kai,” Sagot ni Botoy.
“Botoy, usap tayo.” Anyaya ni Kairi. “Busy ka ba?”
Nag type si Botoy ng smiley na nakangiti. “Hindi naman masyado Kairi, wala kasi si boss dito eh! Hehehe.”
“Ahhh, usap nga tayo.”
Sumingit nanaman si Rhodie. “Bakit kayo lang, Kairi, my loves? Selos naman ako.”
Napatawa si Kairi ng mahina. “May seryoso lang akong sasabihin kay Botoy.”
“Oy Botoy!” Singit pa ni Phucat. “Anong pinaguusapan niyo ng jowa ko?”
“May hindi tayo nalalaman.” Sabi ni Amaw. “Sila na ata.”
Napangiti si Kairi. Kung tutuusin, dapat mainis ako sa sinabi ni Amaw. Pero parang natulungan den niya ko para magkaron ako ng pagkakataon magtapat kay Botoy. Nabuksan ang topic. Naisip ni Kairi.
“Kai, paano na ‘ko?” Hindi talaga papahuli si Nasty sa tandem ng mga kalog.May kasama pang smiley na nakadila.
Hindi nagsasalitype si Botoy. Tahimik lang siya. Tahimik lang din si Kairi. Parang pareho silang kumukuha ng chempo para magkausap ng silang dalawa lang. Nagulat si Kairi nang lumitaw ang isang private message box na galing kay Botoy. Hindi niya na kinibo ang ibang ka chat. Si Botoy na lang ang kinausap niya.
“Oh bakit?” Sagot ni Kairi sa PM box.
“Dito na lang tayo mag usap.” Sabi ni Botoy. “Hindi tayo makakapagusap ng maayos na nandyan sila. Magulo eh. Hehehehe.”
Hindi na ngumiti si Kairi. Kita sa mukha niya na talagang seryoso siya. “May sasabihin kasi ako sayo eh.”
“Hmmm? Ano ‘yun?” Parang may inaasahan din si Botoy.
“Magaglit ka ba….” Putol-putol na sagot ni Kairi. “Kung sabihin ko sayo na mahal kita?”
Biglang lumalim ang pag hinga ni Kairi. Inihanda niya ang sarili sa kung ano man ang isasagot ni Botoy sa kanya.Hindi niya napansin na bigla na lang tumulo ang luha niya. Nanlamig ang mga kamay niya at kinakabahan siyang nag aabang sa sagot ni Botoy.
Hindi na rin niya namalayan na napapaisip na siya sa nakaraan. Naisip niya ang mga lalake na minsan na rin niyang minahal, pero sinaktan lang siya. Inisip niya kung ilang beses din siyang nagpakatanga nuon, na ngayon ay sa tingin niyang bato na ang puso niya para gawin ulit ang kalokohan na nangyari sa nakaraan. Nag dalawang isip siya kung tama ba ang ginawa niyang nagtapat pa siya kay Botoy. Takot na si Kairi na masaktan ulit. Ilang buwan na siyang hindi umiiyak dahil sa lalake. At ayaw niya na ulit maranasan na patuluin ang luha dahil sa walang kwentang pagmamahal na alam niyang hindi pa naman niya kailangan sa idad niya. Pero alam din niya na hindi niya kaya pigilan ang puso. At ngayon, wala na siyang magagawa kundi tanggapin kung ano man ang susunod na mangyayari. Wala na. Lumabas na ang demonyo na matagal nang nagtatago sa puso niya. Nailabas na niya ang nagpapabigat sa loob niya. At handa siyang harapin ang kahit ano pang mas mabigat na kapalit nito.
“Kairi,” lang ang tanging naisagot ni Botoy.
“Pasensya na kung may nasabi akong masama, Botoy.” Pinangunahan na ni Kairi. “Nilabas ko lang talaga kung ano yung nasa puso ko. Hindi naman ako manghihingi ng kapalit. Sinabi ko lang sayo para gumaan na yung loob ko.”
Tuloy-tuloy ang pagdaloy ng luha ni Kairi galing sa mga mata niya. Pakiramdam niya parang kinurot ang puso niya. Parang ayaw na niyang malaman ang kung ano man ang isasagot ni Botoy sa kanya.
“Kairi,” Tawag ni Botoy sa kanya.
“Bakit?”
“Mahal din kita.” Sabi ni Botoy. “Sa wakas, nailabas ko na din.”
Makalipas ang ilang araw, masayang masaya si Kairi. Nagsisisi siya kung bakit hindi niya sinabi ng maaga ang lahat kay Botoy. Sana nuon pa lang, masaya na sila.
Nasa chatroom sila. At kinakanchaw sila ng mga kalog na ka-chatmate nila. Pero balewala lang sa kanila. Hindi na mahalaga ang mga kanchaw ng kung sino man para sa kanilang dalawa. Alam nilang walang makakahadlang sa pagmamahalan na binuo nila.
Hanggang sa mga oras na ito, masaya sila sa takbo ng relasyon nila.
“Parang fairy tale lang ang nangyari.” Sabi ni Kairi sa sarili niya. “Ngayon alam ko na posible din talaga ang mga akala mong imposible.”
–Wakas–
(paalala lang ni Kairi : Ang lalaking nasabi sa kwento ay ang kasalukuyang kinamumuhian niya ngayon at isinusumpa! WAG MO NA ALAMIN KUNG BAKIT!)
“…tirabol nga Phucat eh! Dinidiskartehan ko na nga! Wahaha!” Sabi ni Nastyboy. “Unahan na kita timang ah!”
Tawanan sila Kairi.
Masayang nagcha-chat ang magkakaibigan na sina Rhodie, Kairi, Nastyboy, at si Phucat tungkol sa mga tukmol nilang ka-love life. Halos gabi-gabi sila nag co-conference sa Yahoo Messanger at minsan sa Sino Chat Lounge kung saan madalas talaga sila tumambay at kung saan nabuo ang barkadahan nila.
“Hindi ka pasado sa standards ‘nun, boy! Wahaha.” salitype naman ni Phucat, may kasama pang smiley na nakadila. “Chaka, meron ka na! paubaya ka naman!”
Tawanan ulit sila sa pamamagitan ng pagsasalitype ng “hahahaha” sa chatbox. Pero Si Kairi, tahimik lang. Hindi gaanong nagsasalitype at parang araw lang na lulubog, lilitaw sa loob ng chatroom.
“Kai, tahimik ka ata.” Sabat ni Rhodie. “Wag ka mag-alala! Mahal ka ‘nun! Wahahahaha!”
Tumawa lang si Kairi. “May iniisip lang kasi ako, takte, bakit naman kasi lovelife usapan niyo?”
“Whooshooo! Wala ka bang lovelife hah?” tanong ni Phucat. “Wag mo kasi ako masyado isipin, love naman kita.”
“Timang!” Sagot ni Kairi. At tumawa si Rhodie at si Nasty.“Feeling mo naman! ‘Di ka pasado sa’kin noh!”
Ilang minuto nagkaron ng kapayapaan sa loob ng chatroom. Masaya si Kairi sa mga nakilala niyang ka-chatmates. Mga may idad na ‘to at nagtatrabaho na. Yung iba may asawa’t anak na. Pero ‘yun nga ang gusto ni Kairi, ayaw niya makipagkaibigan sa mga kaidad lang niya dahil alam niyang kapag mga kaidaran lang niya ang kakaibiganin niya, wala pang isang linggo, manliligaw na.
Kung ayaw niyang maging ka-chat ang mga kaidaran niyang madalas na desperado, mas lalong ayaw niyang paligaw sa mga ito. At ‘yun nga ang iniisip niya sa mga sandaling tahimik ang daliri niya sa chatroom.
“Ate Rhodie!” Biglang salitype niya. “Saan na kayoooooooo??”
“Nandito ako Kairi, my loves.” Sagot ni Rhodie. “Bakit?”
Nag type si Kairi ng smiley na nakangiti. Parang may binabalak na masama yung smiley.
“Eh, kasi…” Paputol-putol na nagsasalitype si Kairi. “Si ano…”
“Wahahahahaha!” Tawa ni Rhodie. “Kasi si ano, in-ano ung ano tapos ano yung ano!”
Natawa lang si Kairi. Halatang hindi salat sa sense of humor ang mga ka chat mate niya. Alam niyang walang maipapayong maganda sa kanya ito. Naalala pa niya nung heartbroken siya, hindi pa niya kakilala ang mga ito, at inaasahan niyang papayuhan siya ng mga ‘to. Pero, lalo lang siyang inasar nila Rhodie. Tandem sila ni Nastyboy sa panti-trip.
“Eeeeehhh!!” Sagot ni Kairi, bago pa siya masapawan ng narrator. “Seryoso ako Rhodie! Si Botoy kasi, nanliligaw sa’kin!”
“Pano ko, my loves?”
Napa buntong hininga lang si Kairi sa kinauupuan niya. Tama ang hinala niya na wala naman matutulong ang mga kalog niyang ka-chat.
“hayyz…wag na nga!” Type ni Kairi na may kasunod na straight face smiley. Yung ganito,K.
“Eh ano naman kung nanliligaw sayo si Botoy?”
“Ang totoo nyan, di ko nga alam kung totoo yung panliligaw niya eh! Malay ko ba kung pinagti-tripan lang nila ko ni Amaw!” Sabi ni Kairi.
“Nandito lang naman ako Kairi!” Trip nanaman ni Rhodie. “You know I will always love yah beybeh! Wahahahah!”
“hehehehe…sige Rhodie, sandali lang ah! Brb muna ko.”
“ok.”
Pinatay na ni Kairi ang computer at nagpunta sa kwarto niya at ‘dun siya nag day dreaming. Iisa lang ang mababasa mo sa utak niya, si Botoy.
Nasa mall si Kairi, ka-holding hands niya si Botoy. Panay ang ngiti nito sa kanya. Pero wala si Botoy sa ngiti niya, dahil abot ng tenga yung sa kanya. Magkahawak ang kamay nila buong araw. Pawis na nga yung kamay nila. Mga pasmado pala. Nagtinginan sila sa isa’t isa. Si Kairi, mahinhin lang tumingin. Unti-unting lumapalit ang mukha ni Botoy sa mukha niya…
“Kairi, gising na!” Tawag ng nanay niya. “Kumain ka na ba?!”
Napakunot noo lang si Kairi. “Takte, panaginip lang pala!”
“…Wala pa ba si Botoy?” Tanong ni Kairi.
As usual, nasa harapan nanaman siya ng computer. Prinsesa ng Sino Chat Lounge si Kairi. ‘Di papatalo.
“Nag CR sandali!” Sagot ni Amaw, isa pa sa mga kalog niyang ka-chatmate. “Bakit mo hinahanap?”
Napangiti si Kairi sa upuan niya. “Wala!”
“Nandito na siya oh,” salitype ni Amaw. “May hindi ba ko alam? Abot tenga ngiti nitong si Botoy oh!”
“Hi Kai!” Biglang sumulpot si Botoy sa chatbox kasunod nito ang smiley na parang yayakap.
“Hi botoy!” Sagot ni Kairi, kaso yung smiley niya, hindi lang yayakap. Ki-kiss pa.
“Sweet naman! Naihi ako dun ah!” Sabat ni Amaw. “Wahahaha!”
“…hehehehe” tawa ni Botoy.“Kamusta ka na Kai?”
“Ayos lang ako,” Pa hinhin effect ni Kairi. “Ikaw?”
“Ok lang din.”
Napapangiti si Kairi. Masaya siya dahil kausap nanaman niya ang sinisinta niyang si Botoy kahit ‘di pa niya ‘to nakikita sa personal, sa litrato pa lang.Pero nararamdaman niya kasi na mabait na lalake si Botoy. At alam niyang pag nagmahal ‘to, hindi magsisisi ang mamahalin ni Botoy.
“Kai,” Tawag ni Botoy sa kanya.
“Bakit?” Ang laki na ng ngiti ni Kairi. Halos mapupunit na yung labi niya.
“Wala lang, bakit ‘di ka nagsasalitype?”
Pa-twitums na sumagot ang lola. “May ginagawa lang kasi ako.”
“Mamaya mo na gawin ‘yan Kai!” sabi ni Botoy. “Chat na lang tayo.”
Wala na. Punit na talaga ang labi ni Kairi. Tumawa siya ng malakas. ‘Di na niya nakontrol ang emosyon. Tuwang tuwa siya dahil gusto siya kausapin ni Botoy. Pero ‘di maalis sa isipan niya na talagang kaibigan lang ang turing nito sa kanya. Wala siyang lakas ng loob para tapatin si Botoy. Hindi nila alam ang nararamdaman nila para sa isa’t isa. Ang korny nila.
“Oh sige! Hehehehe.” Sagot ni Kairi, bago nanaman siya masapawan ng narrator.
“Anong ginagawa mo?” Tanong ni Botoy.
“Wala, kinig lang music.” Alam mo na kung sinong sumagot. “Ikaw?”
“Chat sayo, chaka work.”
Puno na sana ng saya ang araw ng musmos na batang babae kung hindi niya naalala na may assignment pa pala siya na dapat gawin.
Asar talaga! Bakit kasi kailangan pa ng homework? Napaisip si Kairi. “Botoy, kailangan ko na umalis. May gagawin pa kasi ako eh!”
Kailangan niya na umalis pero ayaw pa niya talaga. Parang tutulo na ang matatabang luha sa mata ni Kairi. “Kainis kasi, ang dami magbigay ng assignment ng mga teachers!”
“Ah sige, Kai!” Parang malungkot na sagot ni Botoy. “OL ka ba maya?”
“Tignan ko kung maka computer pa ko!” Sabi ni Kairi. “Baka sabunutan na kasi ako ng nanay ko! Lagi ako nasa harap ng computer! Wahahahaha!”
Natawa lang din si Botoy. “Sige na Kai, medyo busy din kasi ako eh. Mamaya online ka ah? Geh, bye! Mwahhh!”
“Bye bye den! Mwahh!”
Nag tuturo ang guro sa harap. Nagsusulat sa pisara at daldal nang daldal. Tahimik ang buong klase. Tahimik din si Kairi, pero hindi siya nakikinig sa leksyon. Iisa lang ulit ang mababasa mo sa isip niya. Si Botoy nanaman.
Natapos ang diskusyon. Lunch break na nila. Pini-pep talk si Kairi ng mga kaklase niya. Pansin kasi nila na wala siya sa sarili niya nang mga nakaraang araw.
“Ano bang iniisip mong babae ka?” Tanong ni Laila. “Parang tahimik ka nitong week na to ah! ‘Di kami sanay.”
Sumingit pa ang isang epal na kaklase nila. “Ano nga ba? O sino?”
Si Kairi, Hindi pa rin umiimik. Parang wala siyang narinig. Sa halip, iba ang sinagot niya sa mga kaklase niya. “Gutom na talaga ko. Ano kayang ulam ko ngayon?”
Pag uwi ni Kairi sa bahay nila, umakyat muna siya sa kwarto niya para magpahinga sandali. Pagod siya at wala siya sa mood. Iniisip niya si Botoy. Sa tingin ko, mahal ko na si Botoy. Kasi hindi ako magkakaganito kung gusto ko lang siya. Inisip niya. Pero paano ako magtatapat sa kanya? Paano kung hindi naman siya seryoso sa akin? Baka pag nagtapat ako sa kanya tapos kaibigan lang niya ko, malamang iiwasan na ko nun! Asar talaga!
Pumunta siya sa study hall nila at binuksan ang computer. Umiral nanaman ang pagka adik. Pagpunta niya sa chatroom, sakto, nandun lahat ng kalog chatters. Sina Rhodie, Phucat, Nastyboy, Amaw, at si Ehjay. Syempre hindi naman niya isinasama si Botoy bilang kalog. Pero present din ‘to sa chatroom.
“Malas!” Sabi ni Kairi sa sarili. “Ngayon nga ko magtatapat, nandito naman sila lahat! Malamang malalakas ang amats ng mga ‘to ngayon! Aasarin nila ako pag nagtapat ako na nandyan sila!”
“Hi Kairi!” Sulpot ni Nastyboy. “Kiss ko?”
“Wahahahaha!” Sabay tawa si Rhodie. “Ako den, kiss ko?”
Sumunod na si Phucat sa panti-trip. “Eh ako? Ako dapat mauna! Jowa ako nyan eh! Wahahahaha!”
“Wahahahahaha” Yan na lang ang nasabi ni Amaw.
“Ehehehe…” Eto naman kay Botoy.Si Ehjay wala, naka parkmode lang sa chatroom. Malamang kumakarir pa.
Madalas napapatawa ng mga kalog at tawa gang chatters si Kairi, pero hindi ngayon. Wala siya sa mood at si Botoy lang ang gusto niyang kausapin. Nakakunot ang noo niya at parang gusto niya kaltukan ang mga ka-chatmate.
“Mamaya na yung kiss nyo!” Sabi ni Kairi na halatang wala sa mood. “Nasan si Botoy?”
“Nandito ako Kai,” Sagot ni Botoy.
“Botoy, usap tayo.” Anyaya ni Kairi. “Busy ka ba?”
Nag type si Botoy ng smiley na nakangiti. “Hindi naman masyado Kairi, wala kasi si boss dito eh! Hehehe.”
“Ahhh, usap nga tayo.”
Sumingit nanaman si Rhodie. “Bakit kayo lang, Kairi, my loves? Selos naman ako.”
Napatawa si Kairi ng mahina. “May seryoso lang akong sasabihin kay Botoy.”
“Oy Botoy!” Singit pa ni Phucat. “Anong pinaguusapan niyo ng jowa ko?”
“May hindi tayo nalalaman.” Sabi ni Amaw. “Sila na ata.”
Napangiti si Kairi. Kung tutuusin, dapat mainis ako sa sinabi ni Amaw. Pero parang natulungan den niya ko para magkaron ako ng pagkakataon magtapat kay Botoy. Nabuksan ang topic. Naisip ni Kairi.
“Kai, paano na ‘ko?” Hindi talaga papahuli si Nasty sa tandem ng mga kalog.May kasama pang smiley na nakadila.
Hindi nagsasalitype si Botoy. Tahimik lang siya. Tahimik lang din si Kairi. Parang pareho silang kumukuha ng chempo para magkausap ng silang dalawa lang. Nagulat si Kairi nang lumitaw ang isang private message box na galing kay Botoy. Hindi niya na kinibo ang ibang ka chat. Si Botoy na lang ang kinausap niya.
“Oh bakit?” Sagot ni Kairi sa PM box.
“Dito na lang tayo mag usap.” Sabi ni Botoy. “Hindi tayo makakapagusap ng maayos na nandyan sila. Magulo eh. Hehehehe.”
Hindi na ngumiti si Kairi. Kita sa mukha niya na talagang seryoso siya. “May sasabihin kasi ako sayo eh.”
“Hmmm? Ano ‘yun?” Parang may inaasahan din si Botoy.
“Magaglit ka ba….” Putol-putol na sagot ni Kairi. “Kung sabihin ko sayo na mahal kita?”
Biglang lumalim ang pag hinga ni Kairi. Inihanda niya ang sarili sa kung ano man ang isasagot ni Botoy sa kanya.Hindi niya napansin na bigla na lang tumulo ang luha niya. Nanlamig ang mga kamay niya at kinakabahan siyang nag aabang sa sagot ni Botoy.
Hindi na rin niya namalayan na napapaisip na siya sa nakaraan. Naisip niya ang mga lalake na minsan na rin niyang minahal, pero sinaktan lang siya. Inisip niya kung ilang beses din siyang nagpakatanga nuon, na ngayon ay sa tingin niyang bato na ang puso niya para gawin ulit ang kalokohan na nangyari sa nakaraan. Nag dalawang isip siya kung tama ba ang ginawa niyang nagtapat pa siya kay Botoy. Takot na si Kairi na masaktan ulit. Ilang buwan na siyang hindi umiiyak dahil sa lalake. At ayaw niya na ulit maranasan na patuluin ang luha dahil sa walang kwentang pagmamahal na alam niyang hindi pa naman niya kailangan sa idad niya. Pero alam din niya na hindi niya kaya pigilan ang puso. At ngayon, wala na siyang magagawa kundi tanggapin kung ano man ang susunod na mangyayari. Wala na. Lumabas na ang demonyo na matagal nang nagtatago sa puso niya. Nailabas na niya ang nagpapabigat sa loob niya. At handa siyang harapin ang kahit ano pang mas mabigat na kapalit nito.
“Kairi,” lang ang tanging naisagot ni Botoy.
“Pasensya na kung may nasabi akong masama, Botoy.” Pinangunahan na ni Kairi. “Nilabas ko lang talaga kung ano yung nasa puso ko. Hindi naman ako manghihingi ng kapalit. Sinabi ko lang sayo para gumaan na yung loob ko.”
Tuloy-tuloy ang pagdaloy ng luha ni Kairi galing sa mga mata niya. Pakiramdam niya parang kinurot ang puso niya. Parang ayaw na niyang malaman ang kung ano man ang isasagot ni Botoy sa kanya.
“Kairi,” Tawag ni Botoy sa kanya.
“Bakit?”
“Mahal din kita.” Sabi ni Botoy. “Sa wakas, nailabas ko na din.”
Makalipas ang ilang araw, masayang masaya si Kairi. Nagsisisi siya kung bakit hindi niya sinabi ng maaga ang lahat kay Botoy. Sana nuon pa lang, masaya na sila.
Nasa chatroom sila. At kinakanchaw sila ng mga kalog na ka-chatmate nila. Pero balewala lang sa kanila. Hindi na mahalaga ang mga kanchaw ng kung sino man para sa kanilang dalawa. Alam nilang walang makakahadlang sa pagmamahalan na binuo nila.
Hanggang sa mga oras na ito, masaya sila sa takbo ng relasyon nila.
“Parang fairy tale lang ang nangyari.” Sabi ni Kairi sa sarili niya. “Ngayon alam ko na posible din talaga ang mga akala mong imposible.”
–Wakas–
(paalala lang ni Kairi : Ang lalaking nasabi sa kwento ay ang kasalukuyang kinamumuhian niya ngayon at isinusumpa! WAG MO NA ALAMIN KUNG BAKIT!)
Hina Horikita
“Nandiyan na sila ate!” Sigaw ni Mai. “Gusto ko na siya makita, mommy!”
Lumabas na rin si Mrs. Horikita, ang ina ni Mai. Hindi siya nagsalita, ngunit halata sa kanyang mukha na sabik na rin siya makita ang panganay na anak na matagal nang nawalay sa kanya.
Unang bumaba sa sasakyan si Mr. Horikita, kasunod niya ang nakatulalang babae na nagngangalang Hina.
Kagagaling lang nila sa ospital, sinundo si Hina. Matagal na itong nawalay sa kanila dahil sa tuluyan nang nawala sa sarili ang dalaga.
Noon, isang gabi, pauwi na si Hina sa kanilang tahanan. Apat na lalaki ang humarang sa kanya at dinala siya sa isang tagong lugar at doon siya pinagsamantalahan ng mga ito. Laking pasalamat naman ng kanyang pamilya na hindi siya tuluyang pinatay ng mga nanamantala pero hindi naman kinaya ng dalaga ang nangyari sa kanya. At yun nga ang dahilan ng pagkasira ng kanyang bait.
Sinalubong siya ng kanyang kapatid at ina. Pero parang wala siyang nakikita. Nakatingin lang siya sa kanilang bahay at wala siyang karea-reaksyon.
“Anak,” sabi ni Mrs. Horikita. “Sabik na sabik na kong makita ka. Matagal ka nang nawalay sa’min. Hindi ka ba natutuwa na makita ang kapatid mo? Si Mai?”
Tinignan ni Hina si Mai, sabay luhod sa harap ng kapatid at niyakap niya ito.
“Ate, na-miss kita!” Tuwang tuwa na sabi ni Mai. “Wala kong kalaro kapag umuuwi ako galing school kasi wala ka sa bahay.”
Tinignan ulit ni Hina ang kapatid at laking tuwa naman ni Mrs. Horikita nang makita niyang nginitian ni Hina si Mai.
Sumingit na si Mr. Horikita sa kanila. “Pumasok na tayo sa bahay.” Tumingin siya kay Hina. “Anak, tara na. Pumasok na tayo. Alam kong sabik ka na rin makita ulit ang bahay.”
Tumungo lang ang ulo ni Hina. Pero panatag ang loob ng mag asawa dahil nakangiti naman ang kanilang anak.
Nagtataka si Hina pagpasok niya sa kanyang kwarto. Tumingin siya sa nakangiting ina. “Matagal akong nawala, mama. Pero ang linis linis pa rin ng kwarto ko.”
Tumawa si Mrs. Horikita. “Lagi ko ‘tong nililinis, anak. Dahil sa bawat araw na dumaan, Lagi kong iniisip na darating ang araw na babalik ka dito sa bahay. Kaya tinitiyak kong malinis ang kwarto mo.”
“Salamat po.” Sabi ni Hina. “Masaya akong nakabalik na ko dito sa bahay natin. Ayoko na dun sa ospital, tinatrato nila kong parang baliw.”
Napansin ni Mrs. Horikita na parang nanlisik ang mga mata ni Hina pagkasabi niya nito. Pero hindi na lang niya pinansin ang sinabi ni Hina at niyakap niya ang dalaga. “Ayusin mo na ang gamit mo, anak. Pagkatapos, bumaba ka na at kakain na tayo.”
Iniwan na ni Mrs. Horikita si Hina. Mag isa na lang siya sa kwarto niya. Lumapit siya sa bintana at tumingin sa labas. Nakita niya ang isang matandang babae na papalapit sa kanilang bahay. Nakita naman siya nito at ngumiti ang matanda. Kumaway pa ito sa kanya at parang batang may dalang surpresa na bigla na lamang tumakbo sa pinto ng masayang-masaya.
Bumaba na si Hina.
“Mrs. Takira!” Masayang bati ni Mrs. Horikita sa matanda sabay yakap at beso dito. “May maganda akong balita sayo! Nandito na si Hina! Kanina lang namin siya sinundo.”
“Yun ang pinunta ko dito,” Sabi ni Mrs. Takira. “Sabi nga nila, dadating na si Hina ngayon. Gusto ko rin kamustahin kung ayos na ba siya. Alam mo naman na gustong-gusto ko ang batang yan.”
Tumawa si Mrs. Horikita. “Pasok kayo, Mrs. Takira.”
“Oo.” Pumasok ang matanda at nakita niya si Hina na nakaupo ng walang kibo sa sofa. “Kamusta ka na iha?”
Ngumiti si Hina sa matanda. “Ayos na po ako, Mrs. Takira. Medyo masama pa po ang pakiramdam ko ngayon, pero hindi ako baliw.”
Napatingin si Mrs. Takira sa ina ni Hina. Nagtataka naman ang lahat sa sagot ng dalaga.
Tumawa si Hina. “Nagbibiro lang po ako. Tinatakot ko lang kayo.” Kay Mrs. Horikita. “Kain na tayo, mama. Dito na rin po kayo kumain Mrs. Takira.”
“Oo.” Sagot ni Mrs. Takira. “Salamat.”
“Ate,” tawag ni Mai sa kanyang kapatid.
“Bakit, Mai?” Sagot ni Hina.
“Laro tayo mamaya.” Sabi ni Mai. “Punta tayong park. Di’ba lagi mo kong sinasamahan dun tuwing maglalaro ako?”
Ngumiti si Hina. “Gusto ko sanang samahan ka, Mai, pero masakit ang ulo ko. Gusto ko muna magpahinga.”
Nalungkot ang bata. “Ayos lang, ate.”
Sumingit na si Mrs. Horikita sa usapan ng magkapatid. “Mai, pagpahingahin muna natin si ate Hina, ha? Masama pa ang pakiramdam niya dahil sa haba ng byahe nila kanina. Si papa mo nalang ang sasama sayo sa park. Pero tapusin mo muna ang pagkain mo.”
“Opo, mommy.”
Tumugin si Mrs. Horikita sa panganay na anak. “Ayos ka lang ba, anak? Gusto mong bumili ako ng gamot?”
“Wag na po, mama.” Sagot ni Hina. Kay Mrs. Takira. “Mrs. Takira, kamusta na po kayo? Naaalala ko po si Hikki. Bakit hindi niyo po siya kasama ngayon?”
“Nasa iskwelahan pa kasi si Hikki.” Sagot ni Mrs. Takira. “Pero dadalawin ka ‘ata niya mamaya dito. Tuwang-tuwa din siya ng malaman niya na lalabas ka na ng ospital ngayon.”
“Na-mimiss ko na po kasi siya.” Sabi ni Hina. “Na-mimiss ko na po lahat ng kaibigan ko.”
Ngumiti si Mrs. Takira. “Dadating siya mamaya. Alam kong hindi ka makakalimutan ni Hikki.”
Tumungo lang ang ulo ni Hina. “Aakyat na po muna ko sa kwarto ko.”
Humiga si Hina sa kanyang kama. Nakatulala siya sa kisame ng kwarto niya at nag muni-muni. Bumangon siya at binuksan niya ang aparador niya. “Nandito pa rin ang mga damit ko.”
Kinuha niya ang isang itim na bestida na gustong-gusto niya. Tinignan niya ito sa salamin at ngumiti siya. “Na-miss ko na suotin ang damit na ‘to.”
May biglang kumatok sa kwarto niya. “Tuloy po kayo.”
Si Mrs. Horikita. “Hindi mo inubos ang pagkain mo, anak. Sigurado ka bang ayos ka lang? Puwede naman akong bumili ng gamot sa tindahan.”
“Ayos lang po ako, mama.” Sagot ni Hina. “Tignan mo mama, ang damit ko. Hindi ba ito yung gustong-gusto ko suotin palagi? Hinahanap-hanap ko ‘to sa ospital.”
“Pwede mo na ulit suotin yan, ngayong nandito ka na sa bahay.” Sabi ni Mrs. Horikita.
“Umalis na po si Mrs. Takira? Gusto ko na po makita si Hikki. Gusto ko na makita ang bestfriend ko.”
Ngumiti ang ina niya sa kanya. “Dadating siya mamaya sabi ni Mrs. Takira.”
Nakita sa mukha ng dalaga ang pagka sabik sa kaibigan. “Wala kasi akong kaibigan ‘dun sa ospital. Lahat sila kaaway ko.”
Kinabahan nanaman si Mrs. Horikita. Sa tuwing magsasalita ng ganito ang anak niya, hindi niya maipaliwanag ang takot na nararamdaman niya. Ayaw niya na sana na magbanggit pa si Hina tungkol sa ospital. Ayaw niya nang ibalik pa ni Hina ang mga nangyari sa kanya habang wala siya sa kanilang bahay. Pero tuloy pa rin si Hina sa pagsasalita.]
“Nakakainis kasi dun, mama. Kinukulong nila ko sa isang kwarto na parang baliw. Ayaw nilang maniwala na ayos na ko. Tapos tinutusok din nila ko ng karayom. Sabi ko nga, hindi ko na kailangan ng gamot dahil magaling na ko! Pero tinutuloy pa rin nila. Ginagalit nila ko dun. Nagugulo lang lalo ang utak ko.”
Napa buntong-hininga si Mrs. Horikita. “Mabuti pa anak, wag mo nang alalahanin ang nangyari sa loob ng ospital. Kaya nga sinundo ka na namin ng papa mo, dahil alam naman namin na magaling ka na.”
“Pero, alam mo mama? Aaminin ko sayo, minsan naiisip ko, hindi pa ko magaling.”
Lalo nang kinabahan si Mrs. Horikita sa sinabing ‘yon ni Hina. “Anak, wag ka nga magsalita ng ganyan.”
“Opo, mama! Naiisip ko pa rin ang nangyari ‘nung nakaraan. Kung paano ako pinagsamantalahan ng mga lalaking ‘yun.” Tuloy pa ren ni Hina. “At kapag naiisip ko’yun, nandidilim ang paningin ko. Sana nga pinatay na lang nila ko, para hindi na ko nahihirapan ng ganito.”
Umiyak na si Hina. Si Mrs. Horikita, hindi alam ang gagawin. Kinakabahan siya na naaawa rin sa anak. Pero may bumabagabag sa isipan niya. Natatakot siya sa siywasyon ni Hina. “Anak, sabi ko naman kasi sayo, kalimutan mo na ang nakaraan. Kahit na anong gawin natin, hindi na natin mababago ang nangyari na. Wag mo nang isipin ‘yun. Ang isipin mo na lang dadating na si Hikki mamaya para dalawin ka.
Huminto sa pag iyak si Hina. “Oo nga po, mama. Si Hikki. Siya lang naman ang gusto kong makita. Na-miss ko siya ng sobra.”
Kumalma ng kaunti si Mrs. Horikita.
Malapit ng mag-gabi nang dumating si Hikki. Pero ayos lang sa kanila. Dahil tuwang tuwa naman si Hina na makita ang kaibigan niya.
“Tuwang-tuwa akong makita ka!” Maligayang bati ni Hina sa kaibigan.
“Ako din, Hina.” Masayang sagot ni Hikki. “Tanong ako nang tanong kay mama kanina kung ano na ang lagay mo. Kung ayos ka na ba. Nakaka-miss kasi yung mga panahon dati kapag nanti-trip tayo sa school. Ang saya-saya natin noon!”
Tumawa si Hina. “Ano ka ba? Pwede naman mangyari ulit ‘yun ah! Kapag bumalik na ko sa school, magkasama na ulit tayo palagi.”
Masaya si Mrs. Horikita habang pinanunuod niya ang anak. Inisip niyang sabik lang talaga si Hina sa mga kaibigan niya kaya kung minsan na de-depressed siya. Pero positibo siyang magaling na ang anak niya.
Halos pasado alas-diyes na ren ng umuwi si Hikki. Sinundo na lamang siya ng kanyang kuya dahil madilim na ang daan.
Pagka-alis ni Hikki, hindi pa natulog si Hina. Tulog na ang pamilya niya pero parang ayaw pa niyang magpahinga. Pumunta siya sa sala nila at nanuod muna ng TV.
Libang na libang siya sa panunuod nang mapansin niyang parang may dumaan sa labas ng bintana. Napatingin siya rito. Hindi niya ito pinansin pero makalipas lang ang ilang minuto nakita nanaman niya ang anino na dumaan. Na-alerto at kinakabahan na siya. Umakyat na siya sa kwarto niya at doon natulog.
Makalipas ang ilang oras, nagising si Hina sa sigaw ng kanyang ina. Pumunta siya sa kwarto ng mga magulang niya at doon niya nakita ang ina na nag-hihinagpis na hawak ang malamig na bangkay ng ama niya.
Nagising na din si Mai at umiiyak na rin ito. Lumapit si Hina sa ama at niyakap niya ito. Gulat na gulat siya sa pangyayari. Umiiyak na siya.
“Mama naman! Ano bang nangyari? Bakit niyo hinayaan na mangyari ‘to kay papa?!” Hinagpis ni Hina. “Papa, gumising ka! Sino gumawa nito sayo? Sino?!”
Iyak ng iyak si Mrs. Horikita pati si Mai. Sa sobrang gulat ni Hina sa pangyayari, padabog siyang lumabas ng kwarto ng mga magulang niya at pumunta siya sa sariling kwarto.
Nakadapa siya sa kama niya habang umiiyak. Pumunta siya sa banyo para magpakalma. Pag labas niya, napansin niya ang itim niyang bestida na nakalapag sa sahig. Nakita din niya ang kama niya na may bahid ng dugo.
Natulala siya sa nakita niya at takot na takot siyang umiyak. “Hindi! Kung sino ka man! Hindi mo ko magagawang patayin!”
Parang nababaliw si Hina na hawak-hawak ang kanyang ulo habang umiiyak. “Pati ako, balak mo patayin! Sino ka ba? Bakit mo ginugulo ang pamilya ko? Bakit mo pinatay ang papa?!”
Pumasok na sa kwarto niya si Mrs. Horikita. “Anak! Ano nangyari dito? Bakit may dugo…bakit pati ang bestida mo? Bakit ang kalat dito? Ano nangyari, anak?!”
Niyakap ni Hina ang kanyang ina. “Mama, natatakot ako. Hindi ko alam kung saan nanggaling yang dugong yan! Pati yung bestida ko. Hindi ko alam, mama. Natatakot ako!”
Niyakap pa ng mahigpit ni Mrs. Horikita ang anak. “Tama na, anak. Wag ka matakot. Nandito lang ako, anak. Tama na.”
Umiiyak si Mai sa labas ng pintuan ni Hina. Lumapit ito sa kanila at sabay-sabay nilang nilabas ang sama ng loob sa nangyari sa ama.
Kinahapunan, sa burol ni Mr. Horikita. Si Mrs. Horikita, kausap ang ilang kapitbahay. Tulog si Mai sa kwarto niya at si Hina naman ay nakaupo ng walang kakibo-kibo. Lumapit sa kanya si Hikki.
“Ano ba talagang nangyari, Hina? Ano bang sabi ng mga pulis?” Tanong ni Hikki.
“Hindi ko alam, Hikki. Pero natatakot ako. Pakiramdam ko, ginugulo nila ang pamilya ko.” Sagot ni Hina habang umiiyak siya. “Hindi rin maipaliwanag ng mga pulis ‘yung dugo na nakabahid sa kama ko. Pati yung bestida ko. Hindi ko alam kung paano napunta sa sahig ‘yun. Ginugulo nila ang pamilya ko, Hikki.”
Nagulat si Hikki sa narinig. “Pero bakit ganun? Nakakapagtaka! Hindi ka pinatay kung sino man siya. Parang tinatakot ka niya.”
“Ginugulo niya kami ng pamilya ko!” Galit na sabi ni Hina. “Kung kailan naman na kasama ko na sila ulit! Bakit ngayon pa?!”
Pinapatahan na ni Hikki ang kaibigan. “Tama na, Hina.”
Pumasok si Hina sa kwarto niya para magpahinga. Wala siyang tulog ng ilang araw dahil sa pakikipaglamay sa burol ng ama niya. Binuksan niya ang aparador niya para magpalit ng damit. Napansin niyang wala dito ang bestida niya. At naramdaman nanaman niyang may dumaan sa pinto niya. Isang taong nakaitim. Ang bilis ng pangyayari. Parang isang kaluluwa lang na dumaan sa sobrang bilis nawala. Inisip niyang nahihilo lang siya sa antok.
Paggising ni Hina. Kumatok siya sa kwarto ng kanyang ina. “Mama, anong ginagawa mo?”
“Ina-ayos ko lang ang gamit ng papa mo.” Sagot ni Mrs. Horikita. “Siya nga pala, anak. Yung bestida mo, nakita ko dito sa kama, nakalagay.”
Nagulat si Hina pagkakita niya sa bestida niya. “Bakit ba kung saan-saan napupunta yan?” Kinuha niya sa kamay ng mama niya ang bestida. “Alam ko nasa aparador ko ‘to eh!”
Tumingin lang sa kanya ang kanyang ina. “At ang alam ko rin nilabhan ko na yan. Pero bakit parang madumi nanaman? Parang puro putik at mabaho.”
“Ganun po ba?” Naguguluhan na si Hina. “Hindi ko po alam, mama. Ang alam ko po talaga nasa aparador ko na ‘to. Hindi ko naman ‘to sinusuot eh.”
Pumasok si Mai sa kwarto at sumingit sa usapan nila. “Mama, ate, may nakita sina tito sa labas ng bahay. Mabaho kasi eh. May asong naka baon sa lupa.”
Nagkatinginan na lang si Hina at si Mrs. Horikita.
Tinignan ni Hikki at ni Hina ang nasabing asong nakabaon sa lupa.
“Sino naman gagawa niyan?” Gulat na tanong ni Hikki. “Nakakadire! Hindi man lang nilaliman yung hukay.”
Nakatulala si Hina. “Kawawa naman yung aso. Parang sinadyang patayin. May dugo-dugo pa.”
Tumungo lang ang ulo ni Hikki. At tumingin siya kay Hina. “Ano nanaman ang iniisip mo? Nakatulala ka nanaman dyan. Minsan natatakot ako sayo eh! Hindi ko alam kung anong iniisip mo!”
Tinignan ni Hina ang kaibigan. “Nakita ko kasi yung bestida ko kanina. Nilabhan na yun ni mama eh! Alam ko ren nasa aparador ko lang yun. Hindi ko naman sinusuot. Pero nakita ni mama sa kama nila nakapatong, tapos puro putik yung bestida.”
Nanlaki ang mata ni Hikki sa sinabi ng kaibigan. “Hindi kaya…”
“Alam kong iniisip mo.”
Hindi na tinuloy ni Hikki ang sasabihin sana. “Pano niya nakukuha yung bestida mo? Pano siya nakakapasok sa kwarto mo?”
“Ginugulo niya talaga kami!” Sabi ni Hina. “Pakiramdam ko ako talaga yung pakay niya. Tinatakot niya ko.”
“Pero bakit niya gagawin yun?” Takot na tanong ni Hikki. “Ano bang ginawa mo?”
“Wala.” Nakatulalang sagot ni Hina. “Kagagaling ko lang sa ospital, Hikki. Sino ba naman ang magagawan ko ng kasalanan? Pano kung sila mama ang may ginawa habang wala ako?”
Napaisip si Hikki. “Pwede.”
“Naguguluhan ako.” Mahinang sabi ni Hina. “Parang ginugulo nanaman nila ang utak ko.”
“Wag naman sana,” Sabi ni Hikki sa kaibigan. “Magaling ka na eh! Ayokong bumalik ka ulit sa ospital.”
Napatingin si Hina sa kaibigan. “Ano bang sinasabi mo? Hindi ako mababaliw ulit Hikki. Magaling na nga ako diba?”
Tumungo ang ulo ni Hikki.
“Pumasok na tayo sa loob.” Yaya ni Hina. “Napapagod na ko dito. Naguguluhan ako sa nangyayari.”
Nasa loob ng kwarto si Hina at si Hikki. Hawak-hawak ni Hina ang bestida niya. “Ano ba ang misteryo mo at ikaw pa ang napipiling suotin ng taong ‘yun?”
Nakatingin lang si Hikki sa kanya. “Itago mo kaya yan. Yung sa lugar na hindi niya makikita. Tignan natin kung masusuot pa niya.”
“Oo nga noh?” Sabi ni Hina. “Pero nagtataka ko, kung ‘eto yung ginagamit niya, bakit hindi na lang niya i-uwi sa kanila? Bakit binabalik pa niya sa’kin? Bakit nagpapakahirap pa siya na kunin dito yung bestida bago pumatay? At ang pinakatanong ko, bakit kailangan ‘etong bestida ko pa ang suotin niya?”
Tumawa si Hikki. “Ang dami mo naman tanong eh! Hindi naman natin masasagot yun. Pwera na lang kung magpakita yung nanggugulo sa inyo. Tapos siya yung tanungin natin!”
Tumawa na ren si Hina. “Malamang bago natin siya matanong, patay na tayo.”
Tumawa sila ng sabay. Ngayon lang ulit tumawa si Hina pagkatapos ng nangyari sa ama.
Ilang minuto din bago sila tumahimik mag biruan. Napabuntong hininga si Hina. “Itago na natin ‘to. Ako nang bahala kung saan ko ‘to itatago. Hindi niya na ‘to makukuha.”
Tanghalian. Marami pang tao sa bahay ng Horikita. Ka-uuwi lang nila galing sa libing ni Mr. Horikita. Pagod na pagod ang lahat.
Pagkatapos ng ilang oras, kaunti na lang ang mga bisita. Umuwi na ang iba. Si Mrs. Takira, tumutulong sa pagligpit ng bahay kasama si Hikki.
“Kalimutan niyo na ang nangyari ha?” Sabi ni Mrs. Takira. “Ang dapat niyong gawin ngayon, tanggapin ang lahat at patuloy lang sa paglaban.”
Napabuntong hininga si Mrs. Horikita. “Salamat sa payo. At salamat din, Hikki sa pagsama mo lagi sa anak ko. Kahit paano, nakikita kong bumabalik na talaga siya sa normal niyang pagkatao.”
Ngumiti si Hikki. “Ayos lang po ‘yun, Mrs. Horikita. Masaya din po ako na ayos na si Hina.”
“Ayan!” Tuwang sabi ni Hina. “Hindi ka na makikita ng mamamatay tao na ‘yun!”
Nilagay niya sa isang karton ang bestida niyang itim at itinago ito sa pinakasulok ng aparador niya. “Hindi komaintindihan kung bakit ikaw pa ang napiling isuot ng kung sino man yun. Paborito pa naman sana kita. Sayang lang na hindi muna kita masusuot ng ilang araw.”
Pumasok si Mrs. Horikita sa kwarto niya. “Anak, Hina, uuwi na sina Hikki at Mrs. Takira. Gusto mo bang ihatid sila?”
Tumungo ang ulo ni Hina. “Sige po, mama. Susunod po ako.”
Lumabas na si Mrs. Horikita at mag-isa na ulit si Hina sa kwarto niya. Tinignan niya ang aparador bago lumabas. Nakaramdam siya ng takot sa susunod na mangyayari. Ngayon na nakatago na ang bestida niya, inisip niya na hindi na rin makakapang-gugulo pa ang taong pumatay sa ama niya. Inisip pa niya na baliw ang gumagawa nito. Hindi pangkaraniwan ang mag suot pa ng iisang damit lang pag papatay.
Pag baba niya, nag aabang na sina Hikki at Mrs. Takira sa kanya.
“Uuwi na ko, Hina.” Sabi ni Hikki. “Magkita na lang ulit tayo bukas ha?”
“Sige, Hikki.” Sagot ni Hina. “Alam kong pagod ka din sa pakikipaglamay.”
Naihatid na nila sina Hikki sa bahay nila. Umuwi na rin ang mag-iina. Nakatulog na si Mai sa byahe, si Mrs. Horikita, halata na sa mukha niya ang pagod at lungkot. Pero si Hina, hindi pa masyadong inaantok.
“Matulog na kayo, mama.” Sabi ni Hina. “Parang ayoko pa po kasing magpahinga. Ilagay niyo na po si Mai sa kwarto niya. Maya-maya na po ako matutulog.”
Napangiti lang si Mrs. Horikita. “Bahala ka, anak. Sige, magpapahinga na ko.”
Pumunta si Hina sa sala at binuksan ang TV. Hindi pa siya masyadong nalilibang sa panonood, parang may nakita nanaman siya na dumaan sa bintana. Parang anino, tulad ng dati. Natakot si Hina, pero sa mga oras na ‘to, nilabanan niya ang takot at lumabas siya ng bahay. Gusto niyang malaman kung sino ba talaga ang gumugulo sa pamilya niya. Hindi na siya papayag na may masaktan ulit sa mga mahal niya sa buhay. Pumunta siya sa may bintana at doon hinanap niya ang aninong nakita. Pagkatapos ay pumunta siya sa likod ng bahay kung saan nakita niyang may hagdan na nakatayo patungo sa bintana ni Mai. Na-alerto agad si Hina. Inakyat niya ang hagdan at laking gulat niya nang makita niyang naka halandusay ang duguang kapatid sa sahig. Ang itim na bestida katabi nito.
“Mai!” Sigaw ni Hina. “Anong nangyari sayo?”
Nilapitan niya ang kapatid at niyakap ang malamig na bangkay nito. “Diyos ko! Ano ba talagang nangyayari dito sa bahay na ‘to? Sinong baliw ang gumagawa nito? Bakit ayaw niya kami tantanan?!” Patuloy ang pag iyak ni Hina.
Pumasok na si Mrs. Horikita sa kwarto ni Mai. “Mai, anak ko! Diyos ko! Anong nangyari dito, Hina?!” Umiiyak na parang nababaliw na ang ina ni Hina.
“Hindi ko alam, mama.” Pahagulgol na sagot ni Hina. “Naguguluhan na talaga ko! Nasa sala ako kanina nang makita ko nanaman yung anino na sa tuwing sumusulpot, nakakaramdam ako ng takot. Mama, bago mamatay ang papa, nakita ko rin ang aninong yun! At walang duda, alam kong yun ang nanggugulo sa’tin!”
Niyakap ni Mrs. Horikita ang namayapang bunsong anak. “Hindi ko na kaya, Diyos ko! Wag mo naman kunin sa’kin ang anak ko! Mababaliw ako!”
Tinitigan ni Hina ang bestidang itim. Tinago na kita! Bakit nandito ka nanaman? Ano bang hiwaga ang bumabalot sayo?! Sabi ni Hina sa sarili niya.
“Wala naman ho kaming makitang bagay na nagsasabi sa’min kung sino ho ang gumagawa ng mga ‘to.” Sabi ng isang pulis. “Kahit ho patalim na maaaing ginamit sa krimen ay wala rin.”
Nakatulala na lang si Mrs. Horikita. Kusang tumutulo ang mga luha galing sa mata. Si Mrs. Takira na ang nakipag usap sa mga pulis.
“Kahit na!” Sabi ni Mrs. Takira. “Gawin niyo ang lahat! Imbestigahan niyo ang nangyayari sa bahay na ‘to. Hindi natin pwedeng hayaan na pati sina Hina, saktan pa ng mamamatay tao na ‘yun!”
“Gagawin ho namin ang lahat, Mrs. Takira.” Sagot ng pulis. “Sa ngayon, dapat ho natin bantayan ng maigi si Mrs. Horikita at si Hina.”
Tumungo lang ang ulo ni Mrs. Takira. Hinimas niya ang ulo ni Mrs. Horikita na patuloy pa rin sa pag hinagpis. “Tama na yan. Wag ka na umiyak. Mahuhuli din natin kung sino ang gumagawa ng lahat ng ito!”
Walang reaksyon si Mrs. Horikita.
Nasa kwarto sina Hina at Hikki, gulat na gulat sa pangyayari.
“Paano na ‘to Hina?” Takot na tanong ni Hikki. “Tinago mo na yung bestida, pero nahanap pa rin nung mamamatay tao. Pati tuloy ako, Hina, natatakot na. Paano kung hindi lang pala ang Horikita ang pakay niya? Paano kung pati buong barangay?”
Hindi sumagot si Hina. Na mi-misteryosohan siya sa lahat ng nangyayari. Kinakabahan na siya sa susunod na mangyayari. Hindi niya alam kung sino ang susunod na bibiktimahin ng mamamatay taong nanggugulo sa kanila.
“Hina?” Nanlalaking matang tawag ni Hikki sa kaibigan. “Ayos ka lang ba? Kinakabahan ako sayo! Ano nanaman ang iniisip mo?! Tsaka itapon mo na yang bestida mo!”
“Hindi pwede, Hikki.” Sabi ni Hina. “Gusto kong malaman kung bakit itong bestida ko pa ang gusto ng mamamatay tao na ‘yun! At gusto ko malaman kung sino siya! Gusto ko siya makaharap.”
Lalong kinabahan si Hikki sa kaibigan. “Mag ingat ka sa sinasabi mo, Hina! Paano kung ikaw naman ang susunod na biktima niya? Paano kung makakaharap mo nga siya, pagkatapos ano?”
“Mamamatay ako.”
“Hina!”
“Gusto ko lang malaman kung bakit niya ‘to ginagawa! Bakit ang pamilya ko pa?” Galit na si Hina. “Oh kaya kung ako ang pakay niya, bakit kailangan pa niya idamay ang pamilya ko? Baliw siya! Isa siyang baliw! Ako ang harapin niya! Para malaman natin kung sino ang mas baliw sa’min!”
“Ano ka ba naman, Hina? Paano mo naman nasabi na ikaw nga ang pakay niya? Tsaka, wag ka magsalita ng ganun, Hina. Magaling ka na eh! Hindi ka na baliw!” Tanong ni Hikki.
“Bakit yung damit ko pa ung sinusuot niya?” Sabi ni Hina. “Bakit ‘yun pa? Bakit hindi na lang yung damit niya?”
Hindi sumagot si Hina. Yumuko na lang ‘to at umiyak. “Baka naman multo yung damit mo.” Mahinang sabi ni Hikki.
“Mama,” Hinawakan ni Hina ang balikat ng ina niya. “Dalawang burol na tayo ng ilang araw lang. Nakakalungkot na isipin na wala na rin si Mai.”
Hindi sumagot si Mrs. Horikita.
“Mama, natatakot ako baka saktan ka din niya.” Patuloy ni Hina. “Natatakot ako na baka ako na ang isunod niya.”
Tumingin sa kanya si Mrs. Horikita. “Hindi, anak. Hindi ka niya masasaktan. Hindi ko na kayang mawala ka sa’kin anak. Wala na ang papa mo, pati si Mai. Hindi ko na kaya na pati ikaw, kunin niya.”
Yumuko si Hina. “Yung bestida ko.”
Napatigil sa pag iyak si Mrs. Horikita sa sinabing ‘to ng anak. “Ang bestida mo? Nilabhan ko na anak. Nagtataka nga ako, bakit ba laging nakalabas ‘yun?”
Hindi sumagot si Hina.
“Kumain ka na ba, Hina, anak?” Tanong ni Mrs. Horikita.
“Hindi pa po.”
“Kumain ka na. Na’san ba si Hikki? Sige na, anak, iwan mo muna ko.”
Iniwan na ni Hina ang ina sa sofa.
Kinagabihan, pagkatapos ng libing ni Mai. Si Hina, nasa kwarto niya, natutulog. Pagod na pagod siya at halos magkasakit na siya sa ka-iisip sa mga nangyayari.
Pag gising niya kinabukasan, nakita niya ang kanyang ina sa kusina, naghuhugas ng pinggan. “Mama.”
Napatingin si Mrs. Horikita. Nagulat siya dahil parang hindi na si Hina ang kaharap niya. Halata sa mukha ng dalaga ang pagod. May dalawang malalaking itim na bilog sa mata nito at bagsak ang mata.
“Hina, ayos ka lang ba? Mukhang pagod na pagod ka.”
Nakatulala si Hina. “Pupuntahan ko si Hikki sa iskwelahan ngayon. Hindi kasi siya makakapunta dito sa bahay ngayon eh.”
“Ganun ba? Bahala ka, anak. Basta wag ka magpapagabi.”
Umakyat si Hina sa kwarto niya at naligo. Nagbihis siya at tinignan niya ang bestida na nasa loob ng karton. Tinitigan niya ‘to ng matagal at kinuha. Tinignan niya sa salamin na tila nagsusukat.. Para siyang mamimili sa isang tindahan na maiging sinusuri ang damit. Pagkalipas ng ilang sandali, ibinalik niya na sa karton ang damit at umalis.
“Hina!” Bati ni Hikki sa kaibigan. “Bakit nagpunta ka dito? Pasensya ka na ha, hindi ako makakapunta sa bahay niyo ngayon. Marami kasi akong gagawin eh.”
Ngumiti si Hina. “Ayos lang Hikki. Kaya ko nagpunta dito.”
“Ahh.” Ang tanging sagot lang ni Hikki.
“Mamaya ka na umuwi, Hikki.” Sabi ni Hina. “Dito muna tayo, na-miss ko kasi tong school eh. Gumala muna tayo sa hall.”
Tumawa si Hikki. “Oo ba! Gusto ka rin makita ng mga kaklase natin eh! Kailan ka daw ba kasi babalik ng school? Miss ka na raw nila.”
“Ayoko bumalik dito.” Matamlay na sagot ni Hina. “Ayoko mag-aral. Ayoko sa iskwelahan.”
Nagtatakang nakatingin si Hikki kay Hina. “Huh? Hindi ba, gustong gusto mo nga mag aral? Ang sipag-sipag mo nga eh!”
Tinignan lang ni Hina si Hikki na parang nanlilisik ang mga mata. “Sinabi nang ayoko!”
Nagulat si Hikki sa sagot ng kaibigan. “Hindi naman ki…ta…pinipilit Hi…na… eh!” Paputol-putol na sabi ni Hikki.
“Pasensya na, Hikki.” Paumanhin ni Hina. “Magulo kasi ang utak ko ngayon eh!”
Kumalma ng kaunti si Hikki. “Ayos lang. Ganito na lang, gusto mo dun tayo sa classroom natin dati? Ang init dito eh! Palamig tayo dun.”
Hindi sumagot si Hina, pero sinundan niya si Hikki.
“Oh diba, dito malamig! Mainit sa hallway! Amoy pawis pa!” Sabi ni Hikki sabay tawa. “Tara, upo tayo, Hina.”
Hindi umupo si Hina. “Sandali lang, Hikki, pupunta lang ako sandali sa CR.”
Lumabas si Hina. Mag isa na lang si Hikki sa silid aralan. Pagkalipas ng ilang minuto, hindi pa rin bumabalik si Hina. Kampante si Hikki. Nagulat na lang siya nang may pumasok na isang babae, naka itim. Suot-suot nito ang bestidang itim ni Hina. Nakatakip ang mukha ng maskarang tila nang aasar ang itsura.
“Sino ka? Umalis ka dito!” Sigaw ni Hikki. “Wag mo ko saktan! Hinaaaaaaaaaaaaa!!”
Naglalakad si Hina pabalik sa classroom. Nagulat na lang siya nang makita niya ang taong gumugulo sa pamilya niya na sinasaktan ang kaibigan niya. Natulala siya sa nakita.
May hawak na duguang sako ang mamamatay tao. Si Hikki ang nasa loob nito. Hinahampas ng mamamatay tao ang sako ng isang makapal na kahoy. Umiiyak na si Hina habang pinapanood ang nangyayari. Pinaglalaruan ng mamamatay tao ang sako. Hinihila kung saan-saan. Tumatawang bigla mag-isa, at patuloy sa pag hampas sa sako. Pumasok na si Hina. Binitawan ng mamamatay tao ang sako. Tumingin ito sa kanya.
Nakakita ng gunting si Hina sa may ilalim ng mesa ng guro at kinuha niya ito. “Ikaw ang pumatay sa pamilya ko! Anong kailangan mo?!”
Hindi sumagot ang mamamatay tao. Sa halip ay lumapit ito sa kanya at hahampasin sana siya. Lumaban si Hina. Inamba niya ang hawak na gunting dito at nasugatan niya ito sa dibdib. Nahampas siya sa may sikmura ng hawak nitong kahoy. Lumaban pa rin si Hina. Inamba niya ang gunting dito ulit at natusok niya ito sa kamay. Lumabas na ang mamamatay tao pagkatapos niyang hampasin sa ulo si Hina.
Nang magising si Hina, napansin niyang nasa ospital siya, ginagamot. Hinanap niya ang ina niya. “Nasan ang mama ko? Nasan ako? Ano nangyari?”
“Mabuti pa iha, magpahinga ka muna.” Sagot ng doktor. “Nasa labas ang mama mo.”
Natulog ulit si Hina dahil sa pagod at dahil sa nangyari.
Umiiyak si Mrs. Horikita. Hindi lamang iyak kundi isang malakas na hagulgol. “Hindi! Hindi ‘yon magagawa ng anak ko! Magaling na si Hina, alam niyo yan!”
Isang imbestigador ang kausap ni Mrs. Horikita. “Pero hindi ho natin maipagkakaila na siya nga ho ang may gawa ng lahat. Dati ho, magulo ang imbestigasyon pero ngayon, nalutas na natin. At ‘yun na nga yun Mrs. Horikita. Si Hina.”
Tumuloy lang sa pag iyak si Mrs. Horikita. “Hindi, hindi, hindi, hindi! Diyos ko! Bakit nangyayari ito lahat?!”
Nasa ospital si Hina. Sa ospital ng mga baliw. Nakaupo siya sa kama. May benda ang kamay at ulo at nakatulala nanaman siya sa bintana. Tumutulo ang mga luha niya at hindi maipagkakaila na matindi ang hinanakit nito.
Pumasok ang isang imbestigador sa kwarto niya. Tinignan ni Hina ito sandali at lumingon ulit sa may bintana.
“May kailangan ako malaman, Hina.” Sabi ng imbestigador.
“Alam ko. Malinaw na sa’kin lahat.” Umiiyak na sabi ni Hina.
Yumuko ang imbestigador. “Alam kong magulo sayo ang lahat ng nangyayari pero kailangan natin ‘to tanggapin. Ngayon, gusto ko malaman kung paano mo ginawa ang lahat. At kung bakit hindi mo alam na ikaw ang may gawa?”
Tumingin si Hina dito. “Akala ko magaling na ko! Pero magaling na talaga ko! Lumabas ako ng ospital na ‘to, magaling na ko! Hindi ako baliw! Pero nagkamali ako!” Humagulgol na sabi ni Hina. “Hindi ko alam! Wala na ang pamilya ko! Wala na ang kaibigan ko! At eto ako, nandito, nagtitiis ng sakit ng ginawa ng sarili ko!”
“Gusto ko malaman ang buon pangyayari, Hina.”
Tumigil si Hina sa pag iyak sandali at tinitigan ang imbestigador. “Naaalala ko na lahat.”
Hindi nagsalita ang imbestigador.
“Nung araw na sunduin ako ni papa galing ospital,” Simula ni Hina. “Masaya ko dahil nakabalik ako ng bahay. Nung gabing yun, hindi ako natulog, ang anino na nakikita ko sa bintana ay ako! Bago ako pumunta ng sala, sinuot ko ang paborito kong bestidang itim at tsaka ko lumabas at dumaan sa labas paakyat sa kwarto ng magulang ko.”
Nakatingin ang imbestigador kay Hina, nakikinig ng maigi.
“Pinatay ko si papa. Pagkatapos kong gawin yun, Pumunta ko sa kwarto ko, nagpalit ako ng pantulog at iniwan ko ang bestida sa sahig, tsaka ako bumaba. Nung oras na yun, doon ko lang nakita ang ginawa ko. Tsaka lang nangyari ang lahat. Ang anino, ang bestida. Nang makaramdam ako ng antok, humiga ako. Hindi ko alam na nabahiran ko ng dugo ang kama ko.”
“Pinatay mo ang iyong ama.” Sabi ng imbestigador. “Gumagawa ng storya ng utak mo nung panahon na yun. Ginagampanan mo ang sarili mo bilang si Hina at isang mamamatay tao.”
“Pero pangako!” Sigaw ni Hina. “Wala kong alam! Ngayon ko lang naalala ang lahat! Akala ko kasi dati, magaling na ko! Ngayon ko lang naalala lahat ng ginawa ko!” Umiiyak si Hina.
“Kahit anong pagsisisi, hindi mo na maibabalik ang buhay ng mga pinatay mo, Hina.”
Patuloy si Hina sa pag kuwento. “Ganun den ang ginawa ko sa kapatid kong si Mai. Ang nakita kong mamamatay tao ay ang sarili ko.”
Tumungo lang ang ulo ng imbestigador. “Pati sa aso na walang kaalam-alam sa mundo, Hina.”
Umiyak lang lalo si Hina. “Kaya pala nakita ni mama ang bestida ko sa kama nila na putikan at duguan. Pinatay ko ang aso ng kapitbahay ko nang magdilim ang paningin ko dahil sa pagod.”
Napabuntong hininga ang imbestigador sa mga nalaman. “Ang pagpatay mo kay Hikki, sa kaibigan mo.”
Nanlaki ang mga mata ni Hina. “Wala rin akong alam dun! Hindi ko rin alam ang ginagawa ko ng panahon na yun!”
“Pero ginawa mo pa rin!”
“Hindi ko alam na kinalaban ko ang sarili ko. Pagkatapos ko patayin si Hikki, nilabanan ko ang sarili ko! Sinaktan ko ang sarili ko! Baliw ako!” Pahagulgol na sigaw ni Hina.
“Nalaman ko na ang lahat, Hina.” Sabi ng imbestigador. “Yun lang ang pakay ko dito.”
“Nasan ang mama ko?” Tanong ni Hina.
“Wag ka mag alala, hawak namin si Mrs. Horikita. Nasa mabuti siyang kamay, pero patuloy ang paghinagpis ng iyong ina para sayo.”
Hindi na sumagot si Hina. Patuloy na lamang siya sa pag iyak. At umalis na rin ang imbestigador.
“Akala ko kasi magaling na ko.”
–Wakas–
Lumabas na rin si Mrs. Horikita, ang ina ni Mai. Hindi siya nagsalita, ngunit halata sa kanyang mukha na sabik na rin siya makita ang panganay na anak na matagal nang nawalay sa kanya.
Unang bumaba sa sasakyan si Mr. Horikita, kasunod niya ang nakatulalang babae na nagngangalang Hina.
Kagagaling lang nila sa ospital, sinundo si Hina. Matagal na itong nawalay sa kanila dahil sa tuluyan nang nawala sa sarili ang dalaga.
Noon, isang gabi, pauwi na si Hina sa kanilang tahanan. Apat na lalaki ang humarang sa kanya at dinala siya sa isang tagong lugar at doon siya pinagsamantalahan ng mga ito. Laking pasalamat naman ng kanyang pamilya na hindi siya tuluyang pinatay ng mga nanamantala pero hindi naman kinaya ng dalaga ang nangyari sa kanya. At yun nga ang dahilan ng pagkasira ng kanyang bait.
Sinalubong siya ng kanyang kapatid at ina. Pero parang wala siyang nakikita. Nakatingin lang siya sa kanilang bahay at wala siyang karea-reaksyon.
“Anak,” sabi ni Mrs. Horikita. “Sabik na sabik na kong makita ka. Matagal ka nang nawalay sa’min. Hindi ka ba natutuwa na makita ang kapatid mo? Si Mai?”
Tinignan ni Hina si Mai, sabay luhod sa harap ng kapatid at niyakap niya ito.
“Ate, na-miss kita!” Tuwang tuwa na sabi ni Mai. “Wala kong kalaro kapag umuuwi ako galing school kasi wala ka sa bahay.”
Tinignan ulit ni Hina ang kapatid at laking tuwa naman ni Mrs. Horikita nang makita niyang nginitian ni Hina si Mai.
Sumingit na si Mr. Horikita sa kanila. “Pumasok na tayo sa bahay.” Tumingin siya kay Hina. “Anak, tara na. Pumasok na tayo. Alam kong sabik ka na rin makita ulit ang bahay.”
Tumungo lang ang ulo ni Hina. Pero panatag ang loob ng mag asawa dahil nakangiti naman ang kanilang anak.
Nagtataka si Hina pagpasok niya sa kanyang kwarto. Tumingin siya sa nakangiting ina. “Matagal akong nawala, mama. Pero ang linis linis pa rin ng kwarto ko.”
Tumawa si Mrs. Horikita. “Lagi ko ‘tong nililinis, anak. Dahil sa bawat araw na dumaan, Lagi kong iniisip na darating ang araw na babalik ka dito sa bahay. Kaya tinitiyak kong malinis ang kwarto mo.”
“Salamat po.” Sabi ni Hina. “Masaya akong nakabalik na ko dito sa bahay natin. Ayoko na dun sa ospital, tinatrato nila kong parang baliw.”
Napansin ni Mrs. Horikita na parang nanlisik ang mga mata ni Hina pagkasabi niya nito. Pero hindi na lang niya pinansin ang sinabi ni Hina at niyakap niya ang dalaga. “Ayusin mo na ang gamit mo, anak. Pagkatapos, bumaba ka na at kakain na tayo.”
Iniwan na ni Mrs. Horikita si Hina. Mag isa na lang siya sa kwarto niya. Lumapit siya sa bintana at tumingin sa labas. Nakita niya ang isang matandang babae na papalapit sa kanilang bahay. Nakita naman siya nito at ngumiti ang matanda. Kumaway pa ito sa kanya at parang batang may dalang surpresa na bigla na lamang tumakbo sa pinto ng masayang-masaya.
Bumaba na si Hina.
“Mrs. Takira!” Masayang bati ni Mrs. Horikita sa matanda sabay yakap at beso dito. “May maganda akong balita sayo! Nandito na si Hina! Kanina lang namin siya sinundo.”
“Yun ang pinunta ko dito,” Sabi ni Mrs. Takira. “Sabi nga nila, dadating na si Hina ngayon. Gusto ko rin kamustahin kung ayos na ba siya. Alam mo naman na gustong-gusto ko ang batang yan.”
Tumawa si Mrs. Horikita. “Pasok kayo, Mrs. Takira.”
“Oo.” Pumasok ang matanda at nakita niya si Hina na nakaupo ng walang kibo sa sofa. “Kamusta ka na iha?”
Ngumiti si Hina sa matanda. “Ayos na po ako, Mrs. Takira. Medyo masama pa po ang pakiramdam ko ngayon, pero hindi ako baliw.”
Napatingin si Mrs. Takira sa ina ni Hina. Nagtataka naman ang lahat sa sagot ng dalaga.
Tumawa si Hina. “Nagbibiro lang po ako. Tinatakot ko lang kayo.” Kay Mrs. Horikita. “Kain na tayo, mama. Dito na rin po kayo kumain Mrs. Takira.”
“Oo.” Sagot ni Mrs. Takira. “Salamat.”
“Ate,” tawag ni Mai sa kanyang kapatid.
“Bakit, Mai?” Sagot ni Hina.
“Laro tayo mamaya.” Sabi ni Mai. “Punta tayong park. Di’ba lagi mo kong sinasamahan dun tuwing maglalaro ako?”
Ngumiti si Hina. “Gusto ko sanang samahan ka, Mai, pero masakit ang ulo ko. Gusto ko muna magpahinga.”
Nalungkot ang bata. “Ayos lang, ate.”
Sumingit na si Mrs. Horikita sa usapan ng magkapatid. “Mai, pagpahingahin muna natin si ate Hina, ha? Masama pa ang pakiramdam niya dahil sa haba ng byahe nila kanina. Si papa mo nalang ang sasama sayo sa park. Pero tapusin mo muna ang pagkain mo.”
“Opo, mommy.”
Tumugin si Mrs. Horikita sa panganay na anak. “Ayos ka lang ba, anak? Gusto mong bumili ako ng gamot?”
“Wag na po, mama.” Sagot ni Hina. Kay Mrs. Takira. “Mrs. Takira, kamusta na po kayo? Naaalala ko po si Hikki. Bakit hindi niyo po siya kasama ngayon?”
“Nasa iskwelahan pa kasi si Hikki.” Sagot ni Mrs. Takira. “Pero dadalawin ka ‘ata niya mamaya dito. Tuwang-tuwa din siya ng malaman niya na lalabas ka na ng ospital ngayon.”
“Na-mimiss ko na po kasi siya.” Sabi ni Hina. “Na-mimiss ko na po lahat ng kaibigan ko.”
Ngumiti si Mrs. Takira. “Dadating siya mamaya. Alam kong hindi ka makakalimutan ni Hikki.”
Tumungo lang ang ulo ni Hina. “Aakyat na po muna ko sa kwarto ko.”
Humiga si Hina sa kanyang kama. Nakatulala siya sa kisame ng kwarto niya at nag muni-muni. Bumangon siya at binuksan niya ang aparador niya. “Nandito pa rin ang mga damit ko.”
Kinuha niya ang isang itim na bestida na gustong-gusto niya. Tinignan niya ito sa salamin at ngumiti siya. “Na-miss ko na suotin ang damit na ‘to.”
May biglang kumatok sa kwarto niya. “Tuloy po kayo.”
Si Mrs. Horikita. “Hindi mo inubos ang pagkain mo, anak. Sigurado ka bang ayos ka lang? Puwede naman akong bumili ng gamot sa tindahan.”
“Ayos lang po ako, mama.” Sagot ni Hina. “Tignan mo mama, ang damit ko. Hindi ba ito yung gustong-gusto ko suotin palagi? Hinahanap-hanap ko ‘to sa ospital.”
“Pwede mo na ulit suotin yan, ngayong nandito ka na sa bahay.” Sabi ni Mrs. Horikita.
“Umalis na po si Mrs. Takira? Gusto ko na po makita si Hikki. Gusto ko na makita ang bestfriend ko.”
Ngumiti ang ina niya sa kanya. “Dadating siya mamaya sabi ni Mrs. Takira.”
Nakita sa mukha ng dalaga ang pagka sabik sa kaibigan. “Wala kasi akong kaibigan ‘dun sa ospital. Lahat sila kaaway ko.”
Kinabahan nanaman si Mrs. Horikita. Sa tuwing magsasalita ng ganito ang anak niya, hindi niya maipaliwanag ang takot na nararamdaman niya. Ayaw niya na sana na magbanggit pa si Hina tungkol sa ospital. Ayaw niya nang ibalik pa ni Hina ang mga nangyari sa kanya habang wala siya sa kanilang bahay. Pero tuloy pa rin si Hina sa pagsasalita.]
“Nakakainis kasi dun, mama. Kinukulong nila ko sa isang kwarto na parang baliw. Ayaw nilang maniwala na ayos na ko. Tapos tinutusok din nila ko ng karayom. Sabi ko nga, hindi ko na kailangan ng gamot dahil magaling na ko! Pero tinutuloy pa rin nila. Ginagalit nila ko dun. Nagugulo lang lalo ang utak ko.”
Napa buntong-hininga si Mrs. Horikita. “Mabuti pa anak, wag mo nang alalahanin ang nangyari sa loob ng ospital. Kaya nga sinundo ka na namin ng papa mo, dahil alam naman namin na magaling ka na.”
“Pero, alam mo mama? Aaminin ko sayo, minsan naiisip ko, hindi pa ko magaling.”
Lalo nang kinabahan si Mrs. Horikita sa sinabing ‘yon ni Hina. “Anak, wag ka nga magsalita ng ganyan.”
“Opo, mama! Naiisip ko pa rin ang nangyari ‘nung nakaraan. Kung paano ako pinagsamantalahan ng mga lalaking ‘yun.” Tuloy pa ren ni Hina. “At kapag naiisip ko’yun, nandidilim ang paningin ko. Sana nga pinatay na lang nila ko, para hindi na ko nahihirapan ng ganito.”
Umiyak na si Hina. Si Mrs. Horikita, hindi alam ang gagawin. Kinakabahan siya na naaawa rin sa anak. Pero may bumabagabag sa isipan niya. Natatakot siya sa siywasyon ni Hina. “Anak, sabi ko naman kasi sayo, kalimutan mo na ang nakaraan. Kahit na anong gawin natin, hindi na natin mababago ang nangyari na. Wag mo nang isipin ‘yun. Ang isipin mo na lang dadating na si Hikki mamaya para dalawin ka.
Huminto sa pag iyak si Hina. “Oo nga po, mama. Si Hikki. Siya lang naman ang gusto kong makita. Na-miss ko siya ng sobra.”
Kumalma ng kaunti si Mrs. Horikita.
Malapit ng mag-gabi nang dumating si Hikki. Pero ayos lang sa kanila. Dahil tuwang tuwa naman si Hina na makita ang kaibigan niya.
“Tuwang-tuwa akong makita ka!” Maligayang bati ni Hina sa kaibigan.
“Ako din, Hina.” Masayang sagot ni Hikki. “Tanong ako nang tanong kay mama kanina kung ano na ang lagay mo. Kung ayos ka na ba. Nakaka-miss kasi yung mga panahon dati kapag nanti-trip tayo sa school. Ang saya-saya natin noon!”
Tumawa si Hina. “Ano ka ba? Pwede naman mangyari ulit ‘yun ah! Kapag bumalik na ko sa school, magkasama na ulit tayo palagi.”
Masaya si Mrs. Horikita habang pinanunuod niya ang anak. Inisip niyang sabik lang talaga si Hina sa mga kaibigan niya kaya kung minsan na de-depressed siya. Pero positibo siyang magaling na ang anak niya.
Halos pasado alas-diyes na ren ng umuwi si Hikki. Sinundo na lamang siya ng kanyang kuya dahil madilim na ang daan.
Pagka-alis ni Hikki, hindi pa natulog si Hina. Tulog na ang pamilya niya pero parang ayaw pa niyang magpahinga. Pumunta siya sa sala nila at nanuod muna ng TV.
Libang na libang siya sa panunuod nang mapansin niyang parang may dumaan sa labas ng bintana. Napatingin siya rito. Hindi niya ito pinansin pero makalipas lang ang ilang minuto nakita nanaman niya ang anino na dumaan. Na-alerto at kinakabahan na siya. Umakyat na siya sa kwarto niya at doon natulog.
Makalipas ang ilang oras, nagising si Hina sa sigaw ng kanyang ina. Pumunta siya sa kwarto ng mga magulang niya at doon niya nakita ang ina na nag-hihinagpis na hawak ang malamig na bangkay ng ama niya.
Nagising na din si Mai at umiiyak na rin ito. Lumapit si Hina sa ama at niyakap niya ito. Gulat na gulat siya sa pangyayari. Umiiyak na siya.
“Mama naman! Ano bang nangyari? Bakit niyo hinayaan na mangyari ‘to kay papa?!” Hinagpis ni Hina. “Papa, gumising ka! Sino gumawa nito sayo? Sino?!”
Iyak ng iyak si Mrs. Horikita pati si Mai. Sa sobrang gulat ni Hina sa pangyayari, padabog siyang lumabas ng kwarto ng mga magulang niya at pumunta siya sa sariling kwarto.
Nakadapa siya sa kama niya habang umiiyak. Pumunta siya sa banyo para magpakalma. Pag labas niya, napansin niya ang itim niyang bestida na nakalapag sa sahig. Nakita din niya ang kama niya na may bahid ng dugo.
Natulala siya sa nakita niya at takot na takot siyang umiyak. “Hindi! Kung sino ka man! Hindi mo ko magagawang patayin!”
Parang nababaliw si Hina na hawak-hawak ang kanyang ulo habang umiiyak. “Pati ako, balak mo patayin! Sino ka ba? Bakit mo ginugulo ang pamilya ko? Bakit mo pinatay ang papa?!”
Pumasok na sa kwarto niya si Mrs. Horikita. “Anak! Ano nangyari dito? Bakit may dugo…bakit pati ang bestida mo? Bakit ang kalat dito? Ano nangyari, anak?!”
Niyakap ni Hina ang kanyang ina. “Mama, natatakot ako. Hindi ko alam kung saan nanggaling yang dugong yan! Pati yung bestida ko. Hindi ko alam, mama. Natatakot ako!”
Niyakap pa ng mahigpit ni Mrs. Horikita ang anak. “Tama na, anak. Wag ka matakot. Nandito lang ako, anak. Tama na.”
Umiiyak si Mai sa labas ng pintuan ni Hina. Lumapit ito sa kanila at sabay-sabay nilang nilabas ang sama ng loob sa nangyari sa ama.
Kinahapunan, sa burol ni Mr. Horikita. Si Mrs. Horikita, kausap ang ilang kapitbahay. Tulog si Mai sa kwarto niya at si Hina naman ay nakaupo ng walang kakibo-kibo. Lumapit sa kanya si Hikki.
“Ano ba talagang nangyari, Hina? Ano bang sabi ng mga pulis?” Tanong ni Hikki.
“Hindi ko alam, Hikki. Pero natatakot ako. Pakiramdam ko, ginugulo nila ang pamilya ko.” Sagot ni Hina habang umiiyak siya. “Hindi rin maipaliwanag ng mga pulis ‘yung dugo na nakabahid sa kama ko. Pati yung bestida ko. Hindi ko alam kung paano napunta sa sahig ‘yun. Ginugulo nila ang pamilya ko, Hikki.”
Nagulat si Hikki sa narinig. “Pero bakit ganun? Nakakapagtaka! Hindi ka pinatay kung sino man siya. Parang tinatakot ka niya.”
“Ginugulo niya kami ng pamilya ko!” Galit na sabi ni Hina. “Kung kailan naman na kasama ko na sila ulit! Bakit ngayon pa?!”
Pinapatahan na ni Hikki ang kaibigan. “Tama na, Hina.”
Pumasok si Hina sa kwarto niya para magpahinga. Wala siyang tulog ng ilang araw dahil sa pakikipaglamay sa burol ng ama niya. Binuksan niya ang aparador niya para magpalit ng damit. Napansin niyang wala dito ang bestida niya. At naramdaman nanaman niyang may dumaan sa pinto niya. Isang taong nakaitim. Ang bilis ng pangyayari. Parang isang kaluluwa lang na dumaan sa sobrang bilis nawala. Inisip niyang nahihilo lang siya sa antok.
Paggising ni Hina. Kumatok siya sa kwarto ng kanyang ina. “Mama, anong ginagawa mo?”
“Ina-ayos ko lang ang gamit ng papa mo.” Sagot ni Mrs. Horikita. “Siya nga pala, anak. Yung bestida mo, nakita ko dito sa kama, nakalagay.”
Nagulat si Hina pagkakita niya sa bestida niya. “Bakit ba kung saan-saan napupunta yan?” Kinuha niya sa kamay ng mama niya ang bestida. “Alam ko nasa aparador ko ‘to eh!”
Tumingin lang sa kanya ang kanyang ina. “At ang alam ko rin nilabhan ko na yan. Pero bakit parang madumi nanaman? Parang puro putik at mabaho.”
“Ganun po ba?” Naguguluhan na si Hina. “Hindi ko po alam, mama. Ang alam ko po talaga nasa aparador ko na ‘to. Hindi ko naman ‘to sinusuot eh.”
Pumasok si Mai sa kwarto at sumingit sa usapan nila. “Mama, ate, may nakita sina tito sa labas ng bahay. Mabaho kasi eh. May asong naka baon sa lupa.”
Nagkatinginan na lang si Hina at si Mrs. Horikita.
Tinignan ni Hikki at ni Hina ang nasabing asong nakabaon sa lupa.
“Sino naman gagawa niyan?” Gulat na tanong ni Hikki. “Nakakadire! Hindi man lang nilaliman yung hukay.”
Nakatulala si Hina. “Kawawa naman yung aso. Parang sinadyang patayin. May dugo-dugo pa.”
Tumungo lang ang ulo ni Hikki. At tumingin siya kay Hina. “Ano nanaman ang iniisip mo? Nakatulala ka nanaman dyan. Minsan natatakot ako sayo eh! Hindi ko alam kung anong iniisip mo!”
Tinignan ni Hina ang kaibigan. “Nakita ko kasi yung bestida ko kanina. Nilabhan na yun ni mama eh! Alam ko ren nasa aparador ko lang yun. Hindi ko naman sinusuot. Pero nakita ni mama sa kama nila nakapatong, tapos puro putik yung bestida.”
Nanlaki ang mata ni Hikki sa sinabi ng kaibigan. “Hindi kaya…”
“Alam kong iniisip mo.”
Hindi na tinuloy ni Hikki ang sasabihin sana. “Pano niya nakukuha yung bestida mo? Pano siya nakakapasok sa kwarto mo?”
“Ginugulo niya talaga kami!” Sabi ni Hina. “Pakiramdam ko ako talaga yung pakay niya. Tinatakot niya ko.”
“Pero bakit niya gagawin yun?” Takot na tanong ni Hikki. “Ano bang ginawa mo?”
“Wala.” Nakatulalang sagot ni Hina. “Kagagaling ko lang sa ospital, Hikki. Sino ba naman ang magagawan ko ng kasalanan? Pano kung sila mama ang may ginawa habang wala ako?”
Napaisip si Hikki. “Pwede.”
“Naguguluhan ako.” Mahinang sabi ni Hina. “Parang ginugulo nanaman nila ang utak ko.”
“Wag naman sana,” Sabi ni Hikki sa kaibigan. “Magaling ka na eh! Ayokong bumalik ka ulit sa ospital.”
Napatingin si Hina sa kaibigan. “Ano bang sinasabi mo? Hindi ako mababaliw ulit Hikki. Magaling na nga ako diba?”
Tumungo ang ulo ni Hikki.
“Pumasok na tayo sa loob.” Yaya ni Hina. “Napapagod na ko dito. Naguguluhan ako sa nangyayari.”
Nasa loob ng kwarto si Hina at si Hikki. Hawak-hawak ni Hina ang bestida niya. “Ano ba ang misteryo mo at ikaw pa ang napipiling suotin ng taong ‘yun?”
Nakatingin lang si Hikki sa kanya. “Itago mo kaya yan. Yung sa lugar na hindi niya makikita. Tignan natin kung masusuot pa niya.”
“Oo nga noh?” Sabi ni Hina. “Pero nagtataka ko, kung ‘eto yung ginagamit niya, bakit hindi na lang niya i-uwi sa kanila? Bakit binabalik pa niya sa’kin? Bakit nagpapakahirap pa siya na kunin dito yung bestida bago pumatay? At ang pinakatanong ko, bakit kailangan ‘etong bestida ko pa ang suotin niya?”
Tumawa si Hikki. “Ang dami mo naman tanong eh! Hindi naman natin masasagot yun. Pwera na lang kung magpakita yung nanggugulo sa inyo. Tapos siya yung tanungin natin!”
Tumawa na ren si Hina. “Malamang bago natin siya matanong, patay na tayo.”
Tumawa sila ng sabay. Ngayon lang ulit tumawa si Hina pagkatapos ng nangyari sa ama.
Ilang minuto din bago sila tumahimik mag biruan. Napabuntong hininga si Hina. “Itago na natin ‘to. Ako nang bahala kung saan ko ‘to itatago. Hindi niya na ‘to makukuha.”
Tanghalian. Marami pang tao sa bahay ng Horikita. Ka-uuwi lang nila galing sa libing ni Mr. Horikita. Pagod na pagod ang lahat.
Pagkatapos ng ilang oras, kaunti na lang ang mga bisita. Umuwi na ang iba. Si Mrs. Takira, tumutulong sa pagligpit ng bahay kasama si Hikki.
“Kalimutan niyo na ang nangyari ha?” Sabi ni Mrs. Takira. “Ang dapat niyong gawin ngayon, tanggapin ang lahat at patuloy lang sa paglaban.”
Napabuntong hininga si Mrs. Horikita. “Salamat sa payo. At salamat din, Hikki sa pagsama mo lagi sa anak ko. Kahit paano, nakikita kong bumabalik na talaga siya sa normal niyang pagkatao.”
Ngumiti si Hikki. “Ayos lang po ‘yun, Mrs. Horikita. Masaya din po ako na ayos na si Hina.”
“Ayan!” Tuwang sabi ni Hina. “Hindi ka na makikita ng mamamatay tao na ‘yun!”
Nilagay niya sa isang karton ang bestida niyang itim at itinago ito sa pinakasulok ng aparador niya. “Hindi komaintindihan kung bakit ikaw pa ang napiling isuot ng kung sino man yun. Paborito pa naman sana kita. Sayang lang na hindi muna kita masusuot ng ilang araw.”
Pumasok si Mrs. Horikita sa kwarto niya. “Anak, Hina, uuwi na sina Hikki at Mrs. Takira. Gusto mo bang ihatid sila?”
Tumungo ang ulo ni Hina. “Sige po, mama. Susunod po ako.”
Lumabas na si Mrs. Horikita at mag-isa na ulit si Hina sa kwarto niya. Tinignan niya ang aparador bago lumabas. Nakaramdam siya ng takot sa susunod na mangyayari. Ngayon na nakatago na ang bestida niya, inisip niya na hindi na rin makakapang-gugulo pa ang taong pumatay sa ama niya. Inisip pa niya na baliw ang gumagawa nito. Hindi pangkaraniwan ang mag suot pa ng iisang damit lang pag papatay.
Pag baba niya, nag aabang na sina Hikki at Mrs. Takira sa kanya.
“Uuwi na ko, Hina.” Sabi ni Hikki. “Magkita na lang ulit tayo bukas ha?”
“Sige, Hikki.” Sagot ni Hina. “Alam kong pagod ka din sa pakikipaglamay.”
Naihatid na nila sina Hikki sa bahay nila. Umuwi na rin ang mag-iina. Nakatulog na si Mai sa byahe, si Mrs. Horikita, halata na sa mukha niya ang pagod at lungkot. Pero si Hina, hindi pa masyadong inaantok.
“Matulog na kayo, mama.” Sabi ni Hina. “Parang ayoko pa po kasing magpahinga. Ilagay niyo na po si Mai sa kwarto niya. Maya-maya na po ako matutulog.”
Napangiti lang si Mrs. Horikita. “Bahala ka, anak. Sige, magpapahinga na ko.”
Pumunta si Hina sa sala at binuksan ang TV. Hindi pa siya masyadong nalilibang sa panonood, parang may nakita nanaman siya na dumaan sa bintana. Parang anino, tulad ng dati. Natakot si Hina, pero sa mga oras na ‘to, nilabanan niya ang takot at lumabas siya ng bahay. Gusto niyang malaman kung sino ba talaga ang gumugulo sa pamilya niya. Hindi na siya papayag na may masaktan ulit sa mga mahal niya sa buhay. Pumunta siya sa may bintana at doon hinanap niya ang aninong nakita. Pagkatapos ay pumunta siya sa likod ng bahay kung saan nakita niyang may hagdan na nakatayo patungo sa bintana ni Mai. Na-alerto agad si Hina. Inakyat niya ang hagdan at laking gulat niya nang makita niyang naka halandusay ang duguang kapatid sa sahig. Ang itim na bestida katabi nito.
“Mai!” Sigaw ni Hina. “Anong nangyari sayo?”
Nilapitan niya ang kapatid at niyakap ang malamig na bangkay nito. “Diyos ko! Ano ba talagang nangyayari dito sa bahay na ‘to? Sinong baliw ang gumagawa nito? Bakit ayaw niya kami tantanan?!” Patuloy ang pag iyak ni Hina.
Pumasok na si Mrs. Horikita sa kwarto ni Mai. “Mai, anak ko! Diyos ko! Anong nangyari dito, Hina?!” Umiiyak na parang nababaliw na ang ina ni Hina.
“Hindi ko alam, mama.” Pahagulgol na sagot ni Hina. “Naguguluhan na talaga ko! Nasa sala ako kanina nang makita ko nanaman yung anino na sa tuwing sumusulpot, nakakaramdam ako ng takot. Mama, bago mamatay ang papa, nakita ko rin ang aninong yun! At walang duda, alam kong yun ang nanggugulo sa’tin!”
Niyakap ni Mrs. Horikita ang namayapang bunsong anak. “Hindi ko na kaya, Diyos ko! Wag mo naman kunin sa’kin ang anak ko! Mababaliw ako!”
Tinitigan ni Hina ang bestidang itim. Tinago na kita! Bakit nandito ka nanaman? Ano bang hiwaga ang bumabalot sayo?! Sabi ni Hina sa sarili niya.
“Wala naman ho kaming makitang bagay na nagsasabi sa’min kung sino ho ang gumagawa ng mga ‘to.” Sabi ng isang pulis. “Kahit ho patalim na maaaing ginamit sa krimen ay wala rin.”
Nakatulala na lang si Mrs. Horikita. Kusang tumutulo ang mga luha galing sa mata. Si Mrs. Takira na ang nakipag usap sa mga pulis.
“Kahit na!” Sabi ni Mrs. Takira. “Gawin niyo ang lahat! Imbestigahan niyo ang nangyayari sa bahay na ‘to. Hindi natin pwedeng hayaan na pati sina Hina, saktan pa ng mamamatay tao na ‘yun!”
“Gagawin ho namin ang lahat, Mrs. Takira.” Sagot ng pulis. “Sa ngayon, dapat ho natin bantayan ng maigi si Mrs. Horikita at si Hina.”
Tumungo lang ang ulo ni Mrs. Takira. Hinimas niya ang ulo ni Mrs. Horikita na patuloy pa rin sa pag hinagpis. “Tama na yan. Wag ka na umiyak. Mahuhuli din natin kung sino ang gumagawa ng lahat ng ito!”
Walang reaksyon si Mrs. Horikita.
Nasa kwarto sina Hina at Hikki, gulat na gulat sa pangyayari.
“Paano na ‘to Hina?” Takot na tanong ni Hikki. “Tinago mo na yung bestida, pero nahanap pa rin nung mamamatay tao. Pati tuloy ako, Hina, natatakot na. Paano kung hindi lang pala ang Horikita ang pakay niya? Paano kung pati buong barangay?”
Hindi sumagot si Hina. Na mi-misteryosohan siya sa lahat ng nangyayari. Kinakabahan na siya sa susunod na mangyayari. Hindi niya alam kung sino ang susunod na bibiktimahin ng mamamatay taong nanggugulo sa kanila.
“Hina?” Nanlalaking matang tawag ni Hikki sa kaibigan. “Ayos ka lang ba? Kinakabahan ako sayo! Ano nanaman ang iniisip mo?! Tsaka itapon mo na yang bestida mo!”
“Hindi pwede, Hikki.” Sabi ni Hina. “Gusto kong malaman kung bakit itong bestida ko pa ang gusto ng mamamatay tao na ‘yun! At gusto ko malaman kung sino siya! Gusto ko siya makaharap.”
Lalong kinabahan si Hikki sa kaibigan. “Mag ingat ka sa sinasabi mo, Hina! Paano kung ikaw naman ang susunod na biktima niya? Paano kung makakaharap mo nga siya, pagkatapos ano?”
“Mamamatay ako.”
“Hina!”
“Gusto ko lang malaman kung bakit niya ‘to ginagawa! Bakit ang pamilya ko pa?” Galit na si Hina. “Oh kaya kung ako ang pakay niya, bakit kailangan pa niya idamay ang pamilya ko? Baliw siya! Isa siyang baliw! Ako ang harapin niya! Para malaman natin kung sino ang mas baliw sa’min!”
“Ano ka ba naman, Hina? Paano mo naman nasabi na ikaw nga ang pakay niya? Tsaka, wag ka magsalita ng ganun, Hina. Magaling ka na eh! Hindi ka na baliw!” Tanong ni Hikki.
“Bakit yung damit ko pa ung sinusuot niya?” Sabi ni Hina. “Bakit ‘yun pa? Bakit hindi na lang yung damit niya?”
Hindi sumagot si Hina. Yumuko na lang ‘to at umiyak. “Baka naman multo yung damit mo.” Mahinang sabi ni Hikki.
“Mama,” Hinawakan ni Hina ang balikat ng ina niya. “Dalawang burol na tayo ng ilang araw lang. Nakakalungkot na isipin na wala na rin si Mai.”
Hindi sumagot si Mrs. Horikita.
“Mama, natatakot ako baka saktan ka din niya.” Patuloy ni Hina. “Natatakot ako na baka ako na ang isunod niya.”
Tumingin sa kanya si Mrs. Horikita. “Hindi, anak. Hindi ka niya masasaktan. Hindi ko na kayang mawala ka sa’kin anak. Wala na ang papa mo, pati si Mai. Hindi ko na kaya na pati ikaw, kunin niya.”
Yumuko si Hina. “Yung bestida ko.”
Napatigil sa pag iyak si Mrs. Horikita sa sinabing ‘to ng anak. “Ang bestida mo? Nilabhan ko na anak. Nagtataka nga ako, bakit ba laging nakalabas ‘yun?”
Hindi sumagot si Hina.
“Kumain ka na ba, Hina, anak?” Tanong ni Mrs. Horikita.
“Hindi pa po.”
“Kumain ka na. Na’san ba si Hikki? Sige na, anak, iwan mo muna ko.”
Iniwan na ni Hina ang ina sa sofa.
Kinagabihan, pagkatapos ng libing ni Mai. Si Hina, nasa kwarto niya, natutulog. Pagod na pagod siya at halos magkasakit na siya sa ka-iisip sa mga nangyayari.
Pag gising niya kinabukasan, nakita niya ang kanyang ina sa kusina, naghuhugas ng pinggan. “Mama.”
Napatingin si Mrs. Horikita. Nagulat siya dahil parang hindi na si Hina ang kaharap niya. Halata sa mukha ng dalaga ang pagod. May dalawang malalaking itim na bilog sa mata nito at bagsak ang mata.
“Hina, ayos ka lang ba? Mukhang pagod na pagod ka.”
Nakatulala si Hina. “Pupuntahan ko si Hikki sa iskwelahan ngayon. Hindi kasi siya makakapunta dito sa bahay ngayon eh.”
“Ganun ba? Bahala ka, anak. Basta wag ka magpapagabi.”
Umakyat si Hina sa kwarto niya at naligo. Nagbihis siya at tinignan niya ang bestida na nasa loob ng karton. Tinitigan niya ‘to ng matagal at kinuha. Tinignan niya sa salamin na tila nagsusukat.. Para siyang mamimili sa isang tindahan na maiging sinusuri ang damit. Pagkalipas ng ilang sandali, ibinalik niya na sa karton ang damit at umalis.
“Hina!” Bati ni Hikki sa kaibigan. “Bakit nagpunta ka dito? Pasensya ka na ha, hindi ako makakapunta sa bahay niyo ngayon. Marami kasi akong gagawin eh.”
Ngumiti si Hina. “Ayos lang Hikki. Kaya ko nagpunta dito.”
“Ahh.” Ang tanging sagot lang ni Hikki.
“Mamaya ka na umuwi, Hikki.” Sabi ni Hina. “Dito muna tayo, na-miss ko kasi tong school eh. Gumala muna tayo sa hall.”
Tumawa si Hikki. “Oo ba! Gusto ka rin makita ng mga kaklase natin eh! Kailan ka daw ba kasi babalik ng school? Miss ka na raw nila.”
“Ayoko bumalik dito.” Matamlay na sagot ni Hina. “Ayoko mag-aral. Ayoko sa iskwelahan.”
Nagtatakang nakatingin si Hikki kay Hina. “Huh? Hindi ba, gustong gusto mo nga mag aral? Ang sipag-sipag mo nga eh!”
Tinignan lang ni Hina si Hikki na parang nanlilisik ang mga mata. “Sinabi nang ayoko!”
Nagulat si Hikki sa sagot ng kaibigan. “Hindi naman ki…ta…pinipilit Hi…na… eh!” Paputol-putol na sabi ni Hikki.
“Pasensya na, Hikki.” Paumanhin ni Hina. “Magulo kasi ang utak ko ngayon eh!”
Kumalma ng kaunti si Hikki. “Ayos lang. Ganito na lang, gusto mo dun tayo sa classroom natin dati? Ang init dito eh! Palamig tayo dun.”
Hindi sumagot si Hina, pero sinundan niya si Hikki.
“Oh diba, dito malamig! Mainit sa hallway! Amoy pawis pa!” Sabi ni Hikki sabay tawa. “Tara, upo tayo, Hina.”
Hindi umupo si Hina. “Sandali lang, Hikki, pupunta lang ako sandali sa CR.”
Lumabas si Hina. Mag isa na lang si Hikki sa silid aralan. Pagkalipas ng ilang minuto, hindi pa rin bumabalik si Hina. Kampante si Hikki. Nagulat na lang siya nang may pumasok na isang babae, naka itim. Suot-suot nito ang bestidang itim ni Hina. Nakatakip ang mukha ng maskarang tila nang aasar ang itsura.
“Sino ka? Umalis ka dito!” Sigaw ni Hikki. “Wag mo ko saktan! Hinaaaaaaaaaaaaa!!”
Naglalakad si Hina pabalik sa classroom. Nagulat na lang siya nang makita niya ang taong gumugulo sa pamilya niya na sinasaktan ang kaibigan niya. Natulala siya sa nakita.
May hawak na duguang sako ang mamamatay tao. Si Hikki ang nasa loob nito. Hinahampas ng mamamatay tao ang sako ng isang makapal na kahoy. Umiiyak na si Hina habang pinapanood ang nangyayari. Pinaglalaruan ng mamamatay tao ang sako. Hinihila kung saan-saan. Tumatawang bigla mag-isa, at patuloy sa pag hampas sa sako. Pumasok na si Hina. Binitawan ng mamamatay tao ang sako. Tumingin ito sa kanya.
Nakakita ng gunting si Hina sa may ilalim ng mesa ng guro at kinuha niya ito. “Ikaw ang pumatay sa pamilya ko! Anong kailangan mo?!”
Hindi sumagot ang mamamatay tao. Sa halip ay lumapit ito sa kanya at hahampasin sana siya. Lumaban si Hina. Inamba niya ang hawak na gunting dito at nasugatan niya ito sa dibdib. Nahampas siya sa may sikmura ng hawak nitong kahoy. Lumaban pa rin si Hina. Inamba niya ang gunting dito ulit at natusok niya ito sa kamay. Lumabas na ang mamamatay tao pagkatapos niyang hampasin sa ulo si Hina.
Nang magising si Hina, napansin niyang nasa ospital siya, ginagamot. Hinanap niya ang ina niya. “Nasan ang mama ko? Nasan ako? Ano nangyari?”
“Mabuti pa iha, magpahinga ka muna.” Sagot ng doktor. “Nasa labas ang mama mo.”
Natulog ulit si Hina dahil sa pagod at dahil sa nangyari.
Umiiyak si Mrs. Horikita. Hindi lamang iyak kundi isang malakas na hagulgol. “Hindi! Hindi ‘yon magagawa ng anak ko! Magaling na si Hina, alam niyo yan!”
Isang imbestigador ang kausap ni Mrs. Horikita. “Pero hindi ho natin maipagkakaila na siya nga ho ang may gawa ng lahat. Dati ho, magulo ang imbestigasyon pero ngayon, nalutas na natin. At ‘yun na nga yun Mrs. Horikita. Si Hina.”
Tumuloy lang sa pag iyak si Mrs. Horikita. “Hindi, hindi, hindi, hindi! Diyos ko! Bakit nangyayari ito lahat?!”
Nasa ospital si Hina. Sa ospital ng mga baliw. Nakaupo siya sa kama. May benda ang kamay at ulo at nakatulala nanaman siya sa bintana. Tumutulo ang mga luha niya at hindi maipagkakaila na matindi ang hinanakit nito.
Pumasok ang isang imbestigador sa kwarto niya. Tinignan ni Hina ito sandali at lumingon ulit sa may bintana.
“May kailangan ako malaman, Hina.” Sabi ng imbestigador.
“Alam ko. Malinaw na sa’kin lahat.” Umiiyak na sabi ni Hina.
Yumuko ang imbestigador. “Alam kong magulo sayo ang lahat ng nangyayari pero kailangan natin ‘to tanggapin. Ngayon, gusto ko malaman kung paano mo ginawa ang lahat. At kung bakit hindi mo alam na ikaw ang may gawa?”
Tumingin si Hina dito. “Akala ko magaling na ko! Pero magaling na talaga ko! Lumabas ako ng ospital na ‘to, magaling na ko! Hindi ako baliw! Pero nagkamali ako!” Humagulgol na sabi ni Hina. “Hindi ko alam! Wala na ang pamilya ko! Wala na ang kaibigan ko! At eto ako, nandito, nagtitiis ng sakit ng ginawa ng sarili ko!”
“Gusto ko malaman ang buon pangyayari, Hina.”
Tumigil si Hina sa pag iyak sandali at tinitigan ang imbestigador. “Naaalala ko na lahat.”
Hindi nagsalita ang imbestigador.
“Nung araw na sunduin ako ni papa galing ospital,” Simula ni Hina. “Masaya ko dahil nakabalik ako ng bahay. Nung gabing yun, hindi ako natulog, ang anino na nakikita ko sa bintana ay ako! Bago ako pumunta ng sala, sinuot ko ang paborito kong bestidang itim at tsaka ko lumabas at dumaan sa labas paakyat sa kwarto ng magulang ko.”
Nakatingin ang imbestigador kay Hina, nakikinig ng maigi.
“Pinatay ko si papa. Pagkatapos kong gawin yun, Pumunta ko sa kwarto ko, nagpalit ako ng pantulog at iniwan ko ang bestida sa sahig, tsaka ako bumaba. Nung oras na yun, doon ko lang nakita ang ginawa ko. Tsaka lang nangyari ang lahat. Ang anino, ang bestida. Nang makaramdam ako ng antok, humiga ako. Hindi ko alam na nabahiran ko ng dugo ang kama ko.”
“Pinatay mo ang iyong ama.” Sabi ng imbestigador. “Gumagawa ng storya ng utak mo nung panahon na yun. Ginagampanan mo ang sarili mo bilang si Hina at isang mamamatay tao.”
“Pero pangako!” Sigaw ni Hina. “Wala kong alam! Ngayon ko lang naalala ang lahat! Akala ko kasi dati, magaling na ko! Ngayon ko lang naalala lahat ng ginawa ko!” Umiiyak si Hina.
“Kahit anong pagsisisi, hindi mo na maibabalik ang buhay ng mga pinatay mo, Hina.”
Patuloy si Hina sa pag kuwento. “Ganun den ang ginawa ko sa kapatid kong si Mai. Ang nakita kong mamamatay tao ay ang sarili ko.”
Tumungo lang ang ulo ng imbestigador. “Pati sa aso na walang kaalam-alam sa mundo, Hina.”
Umiyak lang lalo si Hina. “Kaya pala nakita ni mama ang bestida ko sa kama nila na putikan at duguan. Pinatay ko ang aso ng kapitbahay ko nang magdilim ang paningin ko dahil sa pagod.”
Napabuntong hininga ang imbestigador sa mga nalaman. “Ang pagpatay mo kay Hikki, sa kaibigan mo.”
Nanlaki ang mga mata ni Hina. “Wala rin akong alam dun! Hindi ko rin alam ang ginagawa ko ng panahon na yun!”
“Pero ginawa mo pa rin!”
“Hindi ko alam na kinalaban ko ang sarili ko. Pagkatapos ko patayin si Hikki, nilabanan ko ang sarili ko! Sinaktan ko ang sarili ko! Baliw ako!” Pahagulgol na sigaw ni Hina.
“Nalaman ko na ang lahat, Hina.” Sabi ng imbestigador. “Yun lang ang pakay ko dito.”
“Nasan ang mama ko?” Tanong ni Hina.
“Wag ka mag alala, hawak namin si Mrs. Horikita. Nasa mabuti siyang kamay, pero patuloy ang paghinagpis ng iyong ina para sayo.”
Hindi na sumagot si Hina. Patuloy na lamang siya sa pag iyak. At umalis na rin ang imbestigador.
“Akala ko kasi magaling na ko.”
–Wakas–
Gakkou
Nag-alarm na ang orasan. Sumikat na ang araw na parang nakita ko pang ngumiti ito sa’kin. Pumasok na ang nanay ko sa kwarto para gisingin ako.
“Hoy, gising ka na d’yan!” Gising sa’kin ng nanay ko. “Anong oras na oh?”
Asar. Parang kailan lang, pakalat-kalat ako sa bahay ng naka-salawal lang. Parang kailan lang, nagsisimula pa lang akong matuto ng ABC’s. Parang kailan lang, mataba pa ‘yung homeroom teacher ko. Parang kailan lang jumebs yung kaklase ko sa upuan niya. Parang kailan lang, tinawag ako ng teacher ko para basahin ang salitang igloo.
Masarap ang pre-school life. Alagang-alaga kayo ng mga kaklase mo ng bawat guro. Ramdam na ramdam mo ang pagiging musmos mo at ang pagiging inosente mo sa tunay na buhay. Pero hanggang ‘dun lang. Pag nalampasan mo na raw ‘yun, hindi ka na bata.
Bumangon na ko sa higaan ko at parang pasan ko ang problema ng mundo nang maligo ako. Ang sama ng mukha ko habang nagbibilang ng 1-10 bago ibuhos ang malamig na tubig sa katawan ko. Nang ibuhos ko, gising na nga ko. At alam kong hindi ako nananaginip. Grade 1 na nga ako!
First day. Kaya hindi muna ko sumabay sa school bus ko. Hinatid muna ko ng nanay ko para tulungan akong hanapin ang room ko. Bagong school na sobra sa lawak. Ayaw naman ng nanay ko na maligaw ako. Mahal pa niya ko kahit paano. J
Nakita ko yung mga kaklase ko. Ang dami pala namin. Nakita ko rin ang lalakeng nagpatibok sa puso ko (bata pa lang ako, nag uurag-urag na ko). Maraming maganda sa mga babae at marami rin namang gwapo sa lalake. May mga halatang may kaya, halatang mahirap, halatang masungit, at halatang friendly.
Natapos ang pagmumuni-muni. Papasok na kami sa classroom. Hiniling ko pa nga na sana makita ko yung matabang mukha ng homeroom teacher ko sa loob kaso…wala na. Iba na talaga.
Alam natin na sa unang araw, laging may introduction. Ritwal ng paaralan pag unang araw. Pumunta kami isa-isa sa harap at nagpakilala. Marami kami sa isang section, kaya antagal bago ako natawag. Sa likod kasi ako umupo ‘nun. Hindi ko malilimutan.
Pag punta ko sa harap…
“My name is Juliefer C. Macaraeg. I live at (secret). I am 6 years old already. My birthday is on January 21…”
Napaisip ako.
Si teacher at isang damukmok na mukha ng mga maliliit na bata ang nag-aabang.
“Yes?” Sabi ni teacher.
Tahimik lang ako. Pagkalipas ng ilang segundo, umupo na ko.
Nung mga panahon na ‘yun, hindi ko pa alam kung anong taon ako ipinanganak. Muntik ko pang sabihing January 21, 1999.
At sa mga ganung pagkakataon na natatahimik ako, pakiramdam ko, kahiya-hiya ako. Muntik pa kong umiyak sa unang araw ng pasukan.
Ikalawang araw ng pasukan.
Panghapon ang section namin. Kaya walang problema. Tanghali na ko ginigising ng nanay ko. Ayos.
Pag gising ko. Naligo agad ako. At nagbilang nanaman ng 1-10 bago ibuhos ang malamig na tubig sa katawan ko. Pagkatapos, kumain ako, at sinundo ng school bus. Pero hindi ulit ako sumabay. Hinatid pa rin ako ng nanay ko papuntang school.
Pagdating namin. Andami nang nakapilang bata sa harap ng pintuan ng classroom namin. Marami ring nanay na mukhang libang na libang sa pagpapalitan nila ng talambuhay kasama si Boy Abunda. Nakakainis. Kasi iba sa mga kaklase ko ‘nun, nakita ko pinagbubulungan ako. Hindi ako palaban at gago nung bata ako, kaya parang takot ako sa mga ganung mga pangitain. Natatakot ako na baka hindi pa nga umaabot ng tatlong araw ang pasukan eh magkakaroon na ko ng kagalit.
Hindi ko nalang sila pinansin. Yumakap ako sa nanay ko.
“Uwi na tayo!” Sabi ko sa nanay ko na may kasama pang paglalambing. Nginitian ko pa siya.
Naasar yung nanay ko. “Susmaryosep naman, Olie!”
Asar din ako sa kanya. Ayoko ng ganoon ako kinakausap ng nanay ko pag sa harap ng ibang bata. Gusto ko malambing lang. Baka sabihin nila kawawa naman yung bata, pinagagalitan. Ayoko pa naman ng kinaaawaan ako. At ayokong tinatawag akong Olie. Ang baho pakinggan. Gusto ko Julie. Para naman sosyal kahit paano. Yung nanay ko kasi, walang sense of taste.
Malapit na mag alas-dose. Malapit na kami pumasok sa classroom.
Nung makita kong pumapasok na yung mga kaklase kong nasa harap ng pila, nagsimula na kong umiyak. Pinagtinginan ako ng mga nanay at mga anak nila. Nakayakap ako sa nanay ko at nakikiusap na parang ipapa-patay ako.
“…Parang awa mo na, mama. Uwi na tayo!” May kasama pang hagulgol at pagpunas ng gumuguhit na uhog sa ilong ko.
“Aaay, Olie hah?!” Sigaw ng nanay ko. “Sige na! Pasok ka na. Magagalit na yung teacher nyo oh!”
Lalo na kong nahihiya. Parang sasabog na yung tenga ko sa pula. Pero wala na kong pakielam nun. Maiuwi lang ako sa aming humble abode. Pero ‘di rin ako nanalo. Papasok na ko sa classroom. Hinihila na ko ng teacher ko.
Badtrip.
Sa Grade 1 ako natutong mag-cursive writing. Sa CLE subject namin. Ayoko nung teacher namin sa subject na ‘to. Ang panget ng mukha niya tapos butas-butas pa. Iispin mo na beehive ‘yun sa lalim ng mga butas. Para siyang nangangain ng bata sa sobrang taray. Kala mo mga highschool students ang pinapagalitan niya. Hindi niya alam na walang kwenta sa mga bata ang sinasabi niyang pangaral dahil ang lalim niya magsalita. Kala mo makata. Daig pa si Balagtas. Ang kulang na nga lang niya eh mga dahon sa magkabilang tenga. Pero Balagtas ang naging pagkakakilala ko sa kanya.
Pinakopya niya sa amin ang isang topic na naka-cursive. ‘Di ko mabasa. Kung ano na lang itsura ng mga nakasulat sa pisara, ginagaya ko. Yung sulat ko parang mga tali lang ng balloon na pinag buhol-buhol. Tapos mukhang mga cocoon yung bilog-bilog. ‘Di ko alam kung mababasa yun ng teacher ko pag nag check siya ng notebook. Eh problema naman niya ‘yon.
Nung Grade 2 ako. Second section ako. Lagi naman eh. Kahit nung Grade 1 ako. Medyo ayos yung performance ko. Tapos nagkaron ako ng confidence na hindi lalagpas ng isang sentimetro.
Mas marami akong kinainisang teacher. Lalo na yung Math teacher ko. Mas panget pa siya kesa kay Balagtas. Nakakatakot pa yung labi niya na pag hinalikan mo siguro eh masusugat ka sa sobrang tulis. Kahit nga sarili niya mismong labi eh sugat na sa sobrang pula. Ang kapal ng lipstick ng inday. Ang chaka. Binansagan ko siya bilang Kissa. Walang nakakaalam sa bansag ko sa mga teachers ko nuon. Ako lang pati yung ka-service ko ring gago.
Dito sa level na ‘to ako nakapagpahinga. Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ng nanay ko at hindi ako pinapasok ng halos dalawang buwan. Hindi ko talaga alam. Malakas din pala ang trip ng nanay ko paminsan-minsan. Pag tinamad siya, dapat tamarin na rin kami.
Dalawang buwan akong walang ginawa sa bahay. Instant bakasyon ang naranasan ko.
Sa muling pagpasok ko naman pagkatapos ng dalawang buwan na ‘yun eh parang isang araw lang akong nawala. Nagulat ang mga kaklase ko sa’kin ng isang segundo tapos normal na ulit. Hinanap ako ni Kissa. Bakit daw wala akong record ng quizzes sa kanya. Pero ‘di siya pinansin ng klase. ‘Di ko rin pinansin. Kaya tumigil na siya. Inisip na lang niya siguro kung sino yung susunod niyang huhugutan ng lakas sa darating na gabi.
Badtrip lang. Dalawang buwan akong nawala kaya pagbalik ko, wala na rin yung upuan ko. ‘Yun. Tinamaan ako ng magaling. Upuang walang lamesa tuloy ang pansamantalang ipinagamit sa’kin.
Naka-dalawang bakasyon ako sa Grade 2. Ang saya. Walang ganyan sa ibang school.
Maraming pangyayari sa Grade school level ko sa school na ‘yun ang nakalimutan ko na. Nakalimutan o sadyang kinalimutan. Meron pang pangyayari na napalitan ang Hekasi teacher namin dahil sa’kin. Naging issue yun ng ilang weeks sa Grade 5. Hanggang ngayon, ako lang ang nakakaalam ng totoong nangyari. Yung dahilan na alam ng lahat eh isang malaking kasinungalingan lang. Pero ibinaon ko na ‘yun kasama ng pagbaon ko sa mga masasamang alaala.
Isinusumpa ko ang principal ng school na ‘yun. Pati yung grade school lever leader nila. Lahat ng humamak sa’kin dahil lang hindi ko natapos ang signing of clearance. Eh ano bang magagawa ko kung mga ala-Hollywood Celebrities ang teacher namin na sobra kung magpahabol? Ano bang magagawa ko kung hindi na ko pinabalik ng nanay ko nung summer para ma-kumpleto ‘yun? Sa dahilan lang na ‘yun kaya nalipat ako sa bagong school nung Grade 6 ako.
Hindi inaasahan na hindi pala ko magtatapos sa school ko ever since na grade school ako. Pero aaminin ko na mas heaven angbago kong school kesa dati. Kahit istrikto ang mga guro, hindi naman sila mahirap kausapin pag may problema ka.
Masaya sa bago kong school. Kakaunti lang kami sa iisang classroom at wala na ring mga section-section pa. Nakahinga ako ng maluwag dito kahit na ang simula ko eh medyo panget.
Grade 6 room. Nagulat ako dahil onti lang kami. Hinihintay ko ang iba pang mga tao na dumating pero wala nang pumapasok sa room namin. Doon ko nalaman na kakaunti lang talaga kami. Asar ako nung unang araw dahil pinagaasar ako ng mga lalake naming kaklase. Yung confidence ko pa naman nun, umabot na ng isang sentimetro.
Pero sa school ko na ‘to. Onti man ang tao, mga palaban at ‘di salat sa sense of humor naman sila. Kahit mga simpleng bagay at kahit sa pag-aaral eh pwede mong lagyan ng kalokohan.
Yung Grade 6 Math teacher namin nuon ang tumatak sa isip ko.
Isa siyang maliit at maitim na lalake. Magaling siya sa Math. Hanga ako pag nag solve ng word problems. Pero ang hindi ko maintindihan eh ang utak niyang may tumor daw. Hanggang ngayon, hindi ko alam kung chismis lang ni Pia Guanio yung tumor na ‘yun o totoo. Pero kasi, kakaiba rin talaga yung utak niya. Takot ako sa kanya. Pakiramdam ko nakakabasa siya ng isip. Maraming pagkakataon kasi na nababasa niya kung ano talaga yung laman ng utak ko. Minsan, nababasa ko rin ang laman ng utak niya.
Sa madaling salita. Nag iingat ako mag-isip ng masama tungkol sa kanya tulad na lang pag iniisip kong napakalaki talaga ng tiyan niya.
Madalas ako umiyak nuon lalo na pag first period tapos absent ako kahapon. Binabalahura ako ng homeroom teacher namin tapos wala akong palag. Masakit siya magsalita. Tagusan. Pero nasanay din ako.
Kahit na masakit magsalita ang homeroom teacher ko, mabait siya. Masarap siyang kasama pag good mood. Lalo na sa galaan. Para lang siyang bagets na alam lahat ng good spot sa isang lugar. Magaling din siya pagdating sa mga programs. Hindi ko malilimutan nung field demo namin. Kami na siguro ang pinakamagandang presentation nuon.
Gumraduate din ako. Ang sarap pala sa pakiramdam. First time ko gumraduate. Hindi na kasi ako nag-prep kaya di ko naranasan mag martsa. Hindi ko malilimutan ang nag-iisang medalya ko sa naganap na Graduation. Best in Music.
Sabi ng kapatid ko, tanso lang daw ‘yun. Naiinis ako pag sinasabi niya ‘yon. Pero ngayon paniwalang-paniwala na ko sa kanya kasi nangitim yung medalya. Eh yung ibang medalya ko. Hindi naman.
Highschool Life. Mas mahirap pa pala kesa sa inaasahan ko. Pero masaya ako kasi dito sa level na ‘to tumaas ng husto ang confidence ko. Isang sentimetro, napunta sa hanggang walang katapusang kawalang-hiyaan. Hindi ko alam kung bakit pero sa tingin ko madali kasing kaibiganin ang mga kaklase ko lalo na at onti lang din kami. Mas naging malapit ako sa kanila.
Dito ko nakilala ang matalik kong kaibigan. Akala ko nung una, kasing taray siya ni Rufa Gutierrez. Mabait naman pala siya. Sa First Year Highschool ko din hindi malilimutan ang nangyaring pagparusa sa mga tarugo kong lalaking kaklase dahil lang sa salitang VAUES na dapat VALUES. Hindi ko malilimutan ang mga malalaking luhang tumulo sa mata ng aking kaawa-awang kaklase.
Second Year Highschool ang pinaka-masayang part ng high school life ko. Isang kengkoy na homeroom teacher ang napunta sa amin at talaga namang paborito kami ng lahat ng guro. Pinagmamalaki kami palagi. Akala ko nga madi-discover kami ni mother Lily tsaka ni Manay Lolit.
Masaya ako araw-araw sa pagpasok kahit na madalasan pa rin kung umabsent at binabalahura pa rin ni ex-homeroom teacher kahit pa hindi niya na ko pag-aari. Nasanay na nga lang ako. Hindi ko na minsan maramdaman ang mga salitang tagusan sa katawan ko.
Sa level na ‘to ako nagkaron ng first love na hindi naman talaga first love. First love lang sa’kin kasi ignorante ko pagdating sa mga ganyang usapan noon. Sabi nila. Bakit daw ang first love ko hindi ko naman mahawakan? Hindi ko daw makita kahit kaluluwa lang. Hindi ko nga alam ang itsura niya. Sa text lang kasi ‘yun. Binilan na ko ng cellphone ng nanay ko.
Nakipaghiwalay din ako agad. Iniyakan ko pa ‘yun. Hindi ko malilimutan. Sa Grade 5 room ngayon. Sa may bintana malapit sa sulok. Dun ako nakatayo at nag ala-Claudine Barretto kung mag-emote. Ang lakas din ng amats ko. Hindi ko nga alam ang itsura ng hinayupak na iniyakan ko. Pero nung 3rd year ako, tapos nakita ko yung mukha niya sa aksidenteng nabuksan ko ang Friendster niya. Ayos lang. Pwede na siyang kuning modelo ng mga vulcanizing shops. Nagsisi ako na sinayang ko pa ang luha ko sa kanya.
Third Year Highschool.
Kung best ang 2nd year, worst ko naman ang 3rd year. Kung paano kami naging paborito ng mga guro noon, ganoon kami kinaiinisan nung 3rd year. Hindi ko alam kung sa homeroom teacher yung problema namin o dahil lang sa mas maraming lalake kesa sa babae ang batch namin nung 3rd year. Nadagdag kasi ang mga 7, 11 na bunganga. Walang tigil kung dumakdak. Naging gago din kasi kami nung mga panahon na ‘yun. Mas naging matigas din talaga kasi ang ulo namin na kahit dos-por-dos hindi tatalab pag hinampas mo.
Wala na kong masyadong maalala sa 3rd Year High. Hindi ko naman na-cherish ang mga memories nung mga panahon na ‘yun eh. Wala naman kasi akong mache-cherish. Hindi ko ma-figure out kung gawa ba ng homeroom teacher o namin yung gusot na dumaan sa taon na yun.
Kasalukuyan. Fourth Year Highschool.
Masaya ako ngayon na naka abot ako sa level na ‘to. Hindi ako makapaniwala na ga-graduate nanaman kami. Hindi ako makapaniwala na iiwan ko na ang paaralan kung saan ko nalaman ang tunay na buhay ng isang tao. Hindi ako makapaniwala na magkakalayo-layo na kami ng mga kaklase kong kasabay kong humarap sa hamon ng buhay. Hindi ako makapaniwala na iiwan ko na si ex-homeroom teacher na homeroom teacher ko ulit ngayon. Nakakalungkot isipin. Pero exciting pa rin kahit paano na malaman mong kaya mo pala lampasan ang hirap ng pagsubok ng highschool life.
Teka. Napapadrama tayo. Wag tayo mag drama. Paano kung ‘di pala ko gumraduate?
Kapag kolehiyo na ko. Siguradong maaalala ko ang mga ingay na ginawa ng mga kaklase ko. Siguradong maiisip ko sila habang nagtuturo ang prof. ko. Malamang maisip ko din ang mga kalokohan na ginagawa namin pag wala kaming teacher. Maiisip ko din ang mga asaran na naganap sa loob ng classroom.
Teka ulit. Nadrama na tayo. Paano nga kung ‘di ako gumraduate?
Habang gumagawa ako ng thesis, maiisip ko yung homeroom teacher ko na nagtuturo sa harapan ng classroom. Maiisip ko ang General Science, Biology, Chemistry, at Physics na itinuro niya sa amin kahit kakapiranggot lang ang natutunan ko.
Wag tayo mag drama. Paano kung hindi nga ako gumraduate?
Kapag kolehiyo na ko. Tiyak hahanap-hanapin ko ang mga kaklase ko. Yung mga araw na inabsent ko sa klase, siguradong panghihinayangan ko yun dahil mahalaga pala ang isang araw na yun para maka kuha ka ng mga alaala na dadalhin mo sa hinaharap. Kahit ang mga ‘di pagkaka-unawaan naming mga magkakaibigan ay isang mahalagang alaala din na pwede kong dalhin.
Sandali. Echoks. Wag na kasi tayo mag-drama. Nasa comedy category tayo. Fourth quarter pa ang drama.
Sa kolehiyo. Maaalala ko lahat ng dapat maalala.
Pwede pa rin naman ako bumalik sa paaralan paminsan-minsan para dumalaw. Pero iba pa rin yung araw-araw ka nandun, pumapasok, at nauupo ng ilang oras para makinig sa leksyon o kaya ma-perfect mo lang yung attendance, kahit wag ka na makinig basta may medalya ka pag Graduation kahit wala kang natutunan. Yun kasi yung ginagawa ng isa sa mga kaklase ko ngayon (wag ka maingay).
Maaalala ko kung paano ko binatuk-batukan ang mga lalaki kong kaklase na ina-asar ako. Maaalala ko kung paano sila tumawa pag trip nila tumawa. Maaalala ko yung sermon ng bawat guro.
Kahit kasuluk-sulukan ng classroom namin, kakabisaduhin ko para ramdam ko pa rin ang mga araw na lilipas. Kahit mga maliliit na bagay, dapat kong maalala. Kahit yung mga maliliit na papel sa sahig namin, yung mga basurang nagliliparan sa classroom namin pag mahangin at nakabukas ang pinto naming may doorknob pero pang props lang talaga ‘yun. Maaalala ko yung pagpasok ng isang estudyante galing sa 2nd year na biglaan habang nagle-leksyon.
Maaalala ko din yung mga trip ng kaklase ko. Madalas silang mag-pahiran ng kulangot sa isa’t-isa. Minsan nga naiinggit ako. Parang gusto ko sumali. Pero laking pasalamat ko, nagigising din ako agad pag naiisip ko yun. Madalas sila umuutot ng malakas nang di man lang nagpapa-alam. Gusto ko rin i-try. Kaso laking pasalamat ko rin pag bumabalik sa realidad ang utak ko bago pa lumabas ang hangin sa puwet ko. Maaalala ko rin yung pambuburaot nila sa baon ko.
Lahat maaalala ko. Kahit yung pusa ng school na lagi na lang buntis.
Babalik ako sa paaralan na kinalakihan ko kapag kolehiyo na ko. Makikita ko na yung mga bata ngayon na sila na yung gumagamit ng classroom namin. Mga dalaga at binata na rin sila. May mga nagmamahal na rin at nasasaktan tulad ng pinagdadaanan namin sa kasalukuyan.
Pero, minsan, naiisip ko. Oo, babalik nga ko sa isang lugar kung saan ako nakaramdam ng saya. Pero baguhin mo man ang ikot ng mundo, hindi ko na maibabalik ang panahon.
Kaya habang kasama ko ang mga kaibigan ko. Susulitin ko na ang bawat araw na lilipas.
Putik. Sabi kong wag mag-drama eh… Ano ba?
–Wakas–
“Hoy, gising ka na d’yan!” Gising sa’kin ng nanay ko. “Anong oras na oh?”
Asar. Parang kailan lang, pakalat-kalat ako sa bahay ng naka-salawal lang. Parang kailan lang, nagsisimula pa lang akong matuto ng ABC’s. Parang kailan lang, mataba pa ‘yung homeroom teacher ko. Parang kailan lang jumebs yung kaklase ko sa upuan niya. Parang kailan lang, tinawag ako ng teacher ko para basahin ang salitang igloo.
Masarap ang pre-school life. Alagang-alaga kayo ng mga kaklase mo ng bawat guro. Ramdam na ramdam mo ang pagiging musmos mo at ang pagiging inosente mo sa tunay na buhay. Pero hanggang ‘dun lang. Pag nalampasan mo na raw ‘yun, hindi ka na bata.
Bumangon na ko sa higaan ko at parang pasan ko ang problema ng mundo nang maligo ako. Ang sama ng mukha ko habang nagbibilang ng 1-10 bago ibuhos ang malamig na tubig sa katawan ko. Nang ibuhos ko, gising na nga ko. At alam kong hindi ako nananaginip. Grade 1 na nga ako!
First day. Kaya hindi muna ko sumabay sa school bus ko. Hinatid muna ko ng nanay ko para tulungan akong hanapin ang room ko. Bagong school na sobra sa lawak. Ayaw naman ng nanay ko na maligaw ako. Mahal pa niya ko kahit paano. J
Nakita ko yung mga kaklase ko. Ang dami pala namin. Nakita ko rin ang lalakeng nagpatibok sa puso ko (bata pa lang ako, nag uurag-urag na ko). Maraming maganda sa mga babae at marami rin namang gwapo sa lalake. May mga halatang may kaya, halatang mahirap, halatang masungit, at halatang friendly.
Natapos ang pagmumuni-muni. Papasok na kami sa classroom. Hiniling ko pa nga na sana makita ko yung matabang mukha ng homeroom teacher ko sa loob kaso…wala na. Iba na talaga.
Alam natin na sa unang araw, laging may introduction. Ritwal ng paaralan pag unang araw. Pumunta kami isa-isa sa harap at nagpakilala. Marami kami sa isang section, kaya antagal bago ako natawag. Sa likod kasi ako umupo ‘nun. Hindi ko malilimutan.
Pag punta ko sa harap…
“My name is Juliefer C. Macaraeg. I live at (secret). I am 6 years old already. My birthday is on January 21…”
Napaisip ako.
Si teacher at isang damukmok na mukha ng mga maliliit na bata ang nag-aabang.
“Yes?” Sabi ni teacher.
Tahimik lang ako. Pagkalipas ng ilang segundo, umupo na ko.
Nung mga panahon na ‘yun, hindi ko pa alam kung anong taon ako ipinanganak. Muntik ko pang sabihing January 21, 1999.
At sa mga ganung pagkakataon na natatahimik ako, pakiramdam ko, kahiya-hiya ako. Muntik pa kong umiyak sa unang araw ng pasukan.
Ikalawang araw ng pasukan.
Panghapon ang section namin. Kaya walang problema. Tanghali na ko ginigising ng nanay ko. Ayos.
Pag gising ko. Naligo agad ako. At nagbilang nanaman ng 1-10 bago ibuhos ang malamig na tubig sa katawan ko. Pagkatapos, kumain ako, at sinundo ng school bus. Pero hindi ulit ako sumabay. Hinatid pa rin ako ng nanay ko papuntang school.
Pagdating namin. Andami nang nakapilang bata sa harap ng pintuan ng classroom namin. Marami ring nanay na mukhang libang na libang sa pagpapalitan nila ng talambuhay kasama si Boy Abunda. Nakakainis. Kasi iba sa mga kaklase ko ‘nun, nakita ko pinagbubulungan ako. Hindi ako palaban at gago nung bata ako, kaya parang takot ako sa mga ganung mga pangitain. Natatakot ako na baka hindi pa nga umaabot ng tatlong araw ang pasukan eh magkakaroon na ko ng kagalit.
Hindi ko nalang sila pinansin. Yumakap ako sa nanay ko.
“Uwi na tayo!” Sabi ko sa nanay ko na may kasama pang paglalambing. Nginitian ko pa siya.
Naasar yung nanay ko. “Susmaryosep naman, Olie!”
Asar din ako sa kanya. Ayoko ng ganoon ako kinakausap ng nanay ko pag sa harap ng ibang bata. Gusto ko malambing lang. Baka sabihin nila kawawa naman yung bata, pinagagalitan. Ayoko pa naman ng kinaaawaan ako. At ayokong tinatawag akong Olie. Ang baho pakinggan. Gusto ko Julie. Para naman sosyal kahit paano. Yung nanay ko kasi, walang sense of taste.
Malapit na mag alas-dose. Malapit na kami pumasok sa classroom.
Nung makita kong pumapasok na yung mga kaklase kong nasa harap ng pila, nagsimula na kong umiyak. Pinagtinginan ako ng mga nanay at mga anak nila. Nakayakap ako sa nanay ko at nakikiusap na parang ipapa-patay ako.
“…Parang awa mo na, mama. Uwi na tayo!” May kasama pang hagulgol at pagpunas ng gumuguhit na uhog sa ilong ko.
“Aaay, Olie hah?!” Sigaw ng nanay ko. “Sige na! Pasok ka na. Magagalit na yung teacher nyo oh!”
Lalo na kong nahihiya. Parang sasabog na yung tenga ko sa pula. Pero wala na kong pakielam nun. Maiuwi lang ako sa aming humble abode. Pero ‘di rin ako nanalo. Papasok na ko sa classroom. Hinihila na ko ng teacher ko.
Badtrip.
Sa Grade 1 ako natutong mag-cursive writing. Sa CLE subject namin. Ayoko nung teacher namin sa subject na ‘to. Ang panget ng mukha niya tapos butas-butas pa. Iispin mo na beehive ‘yun sa lalim ng mga butas. Para siyang nangangain ng bata sa sobrang taray. Kala mo mga highschool students ang pinapagalitan niya. Hindi niya alam na walang kwenta sa mga bata ang sinasabi niyang pangaral dahil ang lalim niya magsalita. Kala mo makata. Daig pa si Balagtas. Ang kulang na nga lang niya eh mga dahon sa magkabilang tenga. Pero Balagtas ang naging pagkakakilala ko sa kanya.
Pinakopya niya sa amin ang isang topic na naka-cursive. ‘Di ko mabasa. Kung ano na lang itsura ng mga nakasulat sa pisara, ginagaya ko. Yung sulat ko parang mga tali lang ng balloon na pinag buhol-buhol. Tapos mukhang mga cocoon yung bilog-bilog. ‘Di ko alam kung mababasa yun ng teacher ko pag nag check siya ng notebook. Eh problema naman niya ‘yon.
Nung Grade 2 ako. Second section ako. Lagi naman eh. Kahit nung Grade 1 ako. Medyo ayos yung performance ko. Tapos nagkaron ako ng confidence na hindi lalagpas ng isang sentimetro.
Mas marami akong kinainisang teacher. Lalo na yung Math teacher ko. Mas panget pa siya kesa kay Balagtas. Nakakatakot pa yung labi niya na pag hinalikan mo siguro eh masusugat ka sa sobrang tulis. Kahit nga sarili niya mismong labi eh sugat na sa sobrang pula. Ang kapal ng lipstick ng inday. Ang chaka. Binansagan ko siya bilang Kissa. Walang nakakaalam sa bansag ko sa mga teachers ko nuon. Ako lang pati yung ka-service ko ring gago.
Dito sa level na ‘to ako nakapagpahinga. Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ng nanay ko at hindi ako pinapasok ng halos dalawang buwan. Hindi ko talaga alam. Malakas din pala ang trip ng nanay ko paminsan-minsan. Pag tinamad siya, dapat tamarin na rin kami.
Dalawang buwan akong walang ginawa sa bahay. Instant bakasyon ang naranasan ko.
Sa muling pagpasok ko naman pagkatapos ng dalawang buwan na ‘yun eh parang isang araw lang akong nawala. Nagulat ang mga kaklase ko sa’kin ng isang segundo tapos normal na ulit. Hinanap ako ni Kissa. Bakit daw wala akong record ng quizzes sa kanya. Pero ‘di siya pinansin ng klase. ‘Di ko rin pinansin. Kaya tumigil na siya. Inisip na lang niya siguro kung sino yung susunod niyang huhugutan ng lakas sa darating na gabi.
Badtrip lang. Dalawang buwan akong nawala kaya pagbalik ko, wala na rin yung upuan ko. ‘Yun. Tinamaan ako ng magaling. Upuang walang lamesa tuloy ang pansamantalang ipinagamit sa’kin.
Naka-dalawang bakasyon ako sa Grade 2. Ang saya. Walang ganyan sa ibang school.
Maraming pangyayari sa Grade school level ko sa school na ‘yun ang nakalimutan ko na. Nakalimutan o sadyang kinalimutan. Meron pang pangyayari na napalitan ang Hekasi teacher namin dahil sa’kin. Naging issue yun ng ilang weeks sa Grade 5. Hanggang ngayon, ako lang ang nakakaalam ng totoong nangyari. Yung dahilan na alam ng lahat eh isang malaking kasinungalingan lang. Pero ibinaon ko na ‘yun kasama ng pagbaon ko sa mga masasamang alaala.
Isinusumpa ko ang principal ng school na ‘yun. Pati yung grade school lever leader nila. Lahat ng humamak sa’kin dahil lang hindi ko natapos ang signing of clearance. Eh ano bang magagawa ko kung mga ala-Hollywood Celebrities ang teacher namin na sobra kung magpahabol? Ano bang magagawa ko kung hindi na ko pinabalik ng nanay ko nung summer para ma-kumpleto ‘yun? Sa dahilan lang na ‘yun kaya nalipat ako sa bagong school nung Grade 6 ako.
Hindi inaasahan na hindi pala ko magtatapos sa school ko ever since na grade school ako. Pero aaminin ko na mas heaven angbago kong school kesa dati. Kahit istrikto ang mga guro, hindi naman sila mahirap kausapin pag may problema ka.
Masaya sa bago kong school. Kakaunti lang kami sa iisang classroom at wala na ring mga section-section pa. Nakahinga ako ng maluwag dito kahit na ang simula ko eh medyo panget.
Grade 6 room. Nagulat ako dahil onti lang kami. Hinihintay ko ang iba pang mga tao na dumating pero wala nang pumapasok sa room namin. Doon ko nalaman na kakaunti lang talaga kami. Asar ako nung unang araw dahil pinagaasar ako ng mga lalake naming kaklase. Yung confidence ko pa naman nun, umabot na ng isang sentimetro.
Pero sa school ko na ‘to. Onti man ang tao, mga palaban at ‘di salat sa sense of humor naman sila. Kahit mga simpleng bagay at kahit sa pag-aaral eh pwede mong lagyan ng kalokohan.
Yung Grade 6 Math teacher namin nuon ang tumatak sa isip ko.
Isa siyang maliit at maitim na lalake. Magaling siya sa Math. Hanga ako pag nag solve ng word problems. Pero ang hindi ko maintindihan eh ang utak niyang may tumor daw. Hanggang ngayon, hindi ko alam kung chismis lang ni Pia Guanio yung tumor na ‘yun o totoo. Pero kasi, kakaiba rin talaga yung utak niya. Takot ako sa kanya. Pakiramdam ko nakakabasa siya ng isip. Maraming pagkakataon kasi na nababasa niya kung ano talaga yung laman ng utak ko. Minsan, nababasa ko rin ang laman ng utak niya.
Sa madaling salita. Nag iingat ako mag-isip ng masama tungkol sa kanya tulad na lang pag iniisip kong napakalaki talaga ng tiyan niya.
Madalas ako umiyak nuon lalo na pag first period tapos absent ako kahapon. Binabalahura ako ng homeroom teacher namin tapos wala akong palag. Masakit siya magsalita. Tagusan. Pero nasanay din ako.
Kahit na masakit magsalita ang homeroom teacher ko, mabait siya. Masarap siyang kasama pag good mood. Lalo na sa galaan. Para lang siyang bagets na alam lahat ng good spot sa isang lugar. Magaling din siya pagdating sa mga programs. Hindi ko malilimutan nung field demo namin. Kami na siguro ang pinakamagandang presentation nuon.
Gumraduate din ako. Ang sarap pala sa pakiramdam. First time ko gumraduate. Hindi na kasi ako nag-prep kaya di ko naranasan mag martsa. Hindi ko malilimutan ang nag-iisang medalya ko sa naganap na Graduation. Best in Music.
Sabi ng kapatid ko, tanso lang daw ‘yun. Naiinis ako pag sinasabi niya ‘yon. Pero ngayon paniwalang-paniwala na ko sa kanya kasi nangitim yung medalya. Eh yung ibang medalya ko. Hindi naman.
Highschool Life. Mas mahirap pa pala kesa sa inaasahan ko. Pero masaya ako kasi dito sa level na ‘to tumaas ng husto ang confidence ko. Isang sentimetro, napunta sa hanggang walang katapusang kawalang-hiyaan. Hindi ko alam kung bakit pero sa tingin ko madali kasing kaibiganin ang mga kaklase ko lalo na at onti lang din kami. Mas naging malapit ako sa kanila.
Dito ko nakilala ang matalik kong kaibigan. Akala ko nung una, kasing taray siya ni Rufa Gutierrez. Mabait naman pala siya. Sa First Year Highschool ko din hindi malilimutan ang nangyaring pagparusa sa mga tarugo kong lalaking kaklase dahil lang sa salitang VAUES na dapat VALUES. Hindi ko malilimutan ang mga malalaking luhang tumulo sa mata ng aking kaawa-awang kaklase.
Second Year Highschool ang pinaka-masayang part ng high school life ko. Isang kengkoy na homeroom teacher ang napunta sa amin at talaga namang paborito kami ng lahat ng guro. Pinagmamalaki kami palagi. Akala ko nga madi-discover kami ni mother Lily tsaka ni Manay Lolit.
Masaya ako araw-araw sa pagpasok kahit na madalasan pa rin kung umabsent at binabalahura pa rin ni ex-homeroom teacher kahit pa hindi niya na ko pag-aari. Nasanay na nga lang ako. Hindi ko na minsan maramdaman ang mga salitang tagusan sa katawan ko.
Sa level na ‘to ako nagkaron ng first love na hindi naman talaga first love. First love lang sa’kin kasi ignorante ko pagdating sa mga ganyang usapan noon. Sabi nila. Bakit daw ang first love ko hindi ko naman mahawakan? Hindi ko daw makita kahit kaluluwa lang. Hindi ko nga alam ang itsura niya. Sa text lang kasi ‘yun. Binilan na ko ng cellphone ng nanay ko.
Nakipaghiwalay din ako agad. Iniyakan ko pa ‘yun. Hindi ko malilimutan. Sa Grade 5 room ngayon. Sa may bintana malapit sa sulok. Dun ako nakatayo at nag ala-Claudine Barretto kung mag-emote. Ang lakas din ng amats ko. Hindi ko nga alam ang itsura ng hinayupak na iniyakan ko. Pero nung 3rd year ako, tapos nakita ko yung mukha niya sa aksidenteng nabuksan ko ang Friendster niya. Ayos lang. Pwede na siyang kuning modelo ng mga vulcanizing shops. Nagsisi ako na sinayang ko pa ang luha ko sa kanya.
Third Year Highschool.
Kung best ang 2nd year, worst ko naman ang 3rd year. Kung paano kami naging paborito ng mga guro noon, ganoon kami kinaiinisan nung 3rd year. Hindi ko alam kung sa homeroom teacher yung problema namin o dahil lang sa mas maraming lalake kesa sa babae ang batch namin nung 3rd year. Nadagdag kasi ang mga 7, 11 na bunganga. Walang tigil kung dumakdak. Naging gago din kasi kami nung mga panahon na ‘yun. Mas naging matigas din talaga kasi ang ulo namin na kahit dos-por-dos hindi tatalab pag hinampas mo.
Wala na kong masyadong maalala sa 3rd Year High. Hindi ko naman na-cherish ang mga memories nung mga panahon na ‘yun eh. Wala naman kasi akong mache-cherish. Hindi ko ma-figure out kung gawa ba ng homeroom teacher o namin yung gusot na dumaan sa taon na yun.
Kasalukuyan. Fourth Year Highschool.
Masaya ako ngayon na naka abot ako sa level na ‘to. Hindi ako makapaniwala na ga-graduate nanaman kami. Hindi ako makapaniwala na iiwan ko na ang paaralan kung saan ko nalaman ang tunay na buhay ng isang tao. Hindi ako makapaniwala na magkakalayo-layo na kami ng mga kaklase kong kasabay kong humarap sa hamon ng buhay. Hindi ako makapaniwala na iiwan ko na si ex-homeroom teacher na homeroom teacher ko ulit ngayon. Nakakalungkot isipin. Pero exciting pa rin kahit paano na malaman mong kaya mo pala lampasan ang hirap ng pagsubok ng highschool life.
Teka. Napapadrama tayo. Wag tayo mag drama. Paano kung ‘di pala ko gumraduate?
Kapag kolehiyo na ko. Siguradong maaalala ko ang mga ingay na ginawa ng mga kaklase ko. Siguradong maiisip ko sila habang nagtuturo ang prof. ko. Malamang maisip ko din ang mga kalokohan na ginagawa namin pag wala kaming teacher. Maiisip ko din ang mga asaran na naganap sa loob ng classroom.
Teka ulit. Nadrama na tayo. Paano nga kung ‘di ako gumraduate?
Habang gumagawa ako ng thesis, maiisip ko yung homeroom teacher ko na nagtuturo sa harapan ng classroom. Maiisip ko ang General Science, Biology, Chemistry, at Physics na itinuro niya sa amin kahit kakapiranggot lang ang natutunan ko.
Wag tayo mag drama. Paano kung hindi nga ako gumraduate?
Kapag kolehiyo na ko. Tiyak hahanap-hanapin ko ang mga kaklase ko. Yung mga araw na inabsent ko sa klase, siguradong panghihinayangan ko yun dahil mahalaga pala ang isang araw na yun para maka kuha ka ng mga alaala na dadalhin mo sa hinaharap. Kahit ang mga ‘di pagkaka-unawaan naming mga magkakaibigan ay isang mahalagang alaala din na pwede kong dalhin.
Sandali. Echoks. Wag na kasi tayo mag-drama. Nasa comedy category tayo. Fourth quarter pa ang drama.
Sa kolehiyo. Maaalala ko lahat ng dapat maalala.
Pwede pa rin naman ako bumalik sa paaralan paminsan-minsan para dumalaw. Pero iba pa rin yung araw-araw ka nandun, pumapasok, at nauupo ng ilang oras para makinig sa leksyon o kaya ma-perfect mo lang yung attendance, kahit wag ka na makinig basta may medalya ka pag Graduation kahit wala kang natutunan. Yun kasi yung ginagawa ng isa sa mga kaklase ko ngayon (wag ka maingay).
Maaalala ko kung paano ko binatuk-batukan ang mga lalaki kong kaklase na ina-asar ako. Maaalala ko kung paano sila tumawa pag trip nila tumawa. Maaalala ko yung sermon ng bawat guro.
Kahit kasuluk-sulukan ng classroom namin, kakabisaduhin ko para ramdam ko pa rin ang mga araw na lilipas. Kahit mga maliliit na bagay, dapat kong maalala. Kahit yung mga maliliit na papel sa sahig namin, yung mga basurang nagliliparan sa classroom namin pag mahangin at nakabukas ang pinto naming may doorknob pero pang props lang talaga ‘yun. Maaalala ko yung pagpasok ng isang estudyante galing sa 2nd year na biglaan habang nagle-leksyon.
Maaalala ko din yung mga trip ng kaklase ko. Madalas silang mag-pahiran ng kulangot sa isa’t-isa. Minsan nga naiinggit ako. Parang gusto ko sumali. Pero laking pasalamat ko, nagigising din ako agad pag naiisip ko yun. Madalas sila umuutot ng malakas nang di man lang nagpapa-alam. Gusto ko rin i-try. Kaso laking pasalamat ko rin pag bumabalik sa realidad ang utak ko bago pa lumabas ang hangin sa puwet ko. Maaalala ko rin yung pambuburaot nila sa baon ko.
Lahat maaalala ko. Kahit yung pusa ng school na lagi na lang buntis.
Babalik ako sa paaralan na kinalakihan ko kapag kolehiyo na ko. Makikita ko na yung mga bata ngayon na sila na yung gumagamit ng classroom namin. Mga dalaga at binata na rin sila. May mga nagmamahal na rin at nasasaktan tulad ng pinagdadaanan namin sa kasalukuyan.
Pero, minsan, naiisip ko. Oo, babalik nga ko sa isang lugar kung saan ako nakaramdam ng saya. Pero baguhin mo man ang ikot ng mundo, hindi ko na maibabalik ang panahon.
Kaya habang kasama ko ang mga kaibigan ko. Susulitin ko na ang bawat araw na lilipas.
Putik. Sabi kong wag mag-drama eh… Ano ba?
–Wakas–
Ang Kwento ng Babaeng Sorbetes ng Calauan na Pansamantalang Iniwan Ang Alagang Pusa sa Manila
“O-o-o-okey. Sa mga campers ng Va-a-alley View A-a-academy! Punta na po tayo sa Dining hall para sa ating uma-a-agang ha-a-apounan!”
Alas-singko pa lang ng umaga, gising na ko. Hanep. Naunahan ko pa nanay ko. Masasabi ko atang ‘di normal ang mga pangyayari pag ganun.
Sa madaling salita, gumising ako ng maaga para mag handa. Ang totoo niyan, hindi naman ako ang nag handa ng gamit ko. Nanay ko talaga ang gumawa ‘nun para sa’kin. Gumising lang pala ako ng maaga kasi trip ko lang.
Teka. San ba ako pupunta?
Maglalayas na ba ako? Hindi naman. Mawawala lang ako ng apat na araw papuntang Calauan, Laguna. School activity. School camping Pwede mo ring sabihing school ritual. Kaya tiyak magiging masaya kaming lahat. May alam akong isang nilalang na ‘di masisiyahan. Pusa ko.
Sa mga nakalipas na araw. Masasabi kong ‘di naman ako excited. Bale wala nga lang sa’kin. Ano naman kung pupunta kami sa Word Of Life? Ano naman kung apat na araw kami doon? Ano naman kung magsi-swimming kami araw-araw (doon lang ata ako nagalak)? Ano naman kung lalayo muna ko sa bahay ko?
Alas-diyes pa ang alis namin. Pero tulad ng sinabi ko, maaga akong nagising. Hindi talaga ako excited. Feeling ko lang ata talaga gumising ng maaga.
Pero sandali nga lang. Bakit ko ba pinoproblema ‘yun? Ano naman mawawala sa’kin kung gigising ako ng maaga? Papahabain ko lang ang kwentong ‘to. Sayang ang pera pang-print.
Maaga ako nakarating sa eskwelahan. Ako nga ang nauna. Akala tuloy ng mga tao dun galak na galak ako kahit hindi naman. Dahil maaga ako dumating kasama ng isa pang estudyanteng sa tingin ko eh siya ang galak na galak, ay naglibot-libot muna kami sa subdibisyon at tumambay sa isang usual place na madalas nila puntahan. Dumating din ang mga kaklase niya dun na hindi ko masyado ka-close. Kaya sa madaling salita, O.P. ako. Umalis na ko.
Ang galing. Hindi pa kami nakakaalis ng eskwelahan, paltos-paltos na ‘yung paa ko. Tinamaan kasi ng magaling ‘tong utak ko. Ginamit ko yung sapatos ko na masikip sa’kin tapos hindi ako nag-medyas. Gipit at hirap na ko. Sa sobrang sakit, gumamit pa ko ng personal thingy ng babae para cork ng sapatos at mag-silbing band-aid na rin.
Napapahaba tayo.
Dumating ang alas-diyes. ‘Di pa rin umaalis. Dumating ang alas-dyes imedya. ‘Di pa rin umaalis. Pero kahit paano, nasa bus na kami ng mga oras na ‘yun. Siguro halos alas-onse na rin kami nakaalis.
Boring sa bus. Walang magawa. Nag-iingay lang ang mga kaklase ko at tawanan ng tawanan. Hindi ako interesado. Dala ko ang mp4 ko. Nakinig nalang ako hanggang sa ma low-bat na.
Nag-e-enjoy ako kasi nakaupo ako sa window side. At sa window side, marami kang makikitang driver ng mga sasakyan. Ibig sabihin nag bo-boy hunting ako. Ang problema lang, walang matinong imahe. Puro balbas sarado. Nakakita ako ng isa. Pwede na pagtiyagaan. Kinindatan ako, yung katabi niya, kinawayan ako. Kinawayan ko rin. Ok na rin kahit paano.
Nag stop-over kami sa McDonalds. Hindi dapat ako bababa. Kaso pinlit ako ng homeroom teacher ko. May baon kasi ako. Sayang naman kung ‘di ko kakainin yun. Yung pera ko na baon ko, balak ko talagang gastusin yun wala ng iba kundi para sa sorbetes lang. Pero bumaba na rin ako.
Kumain ako. Bugrer na 39 pesos lang. McDo. Pwede na rin. Ayoko kasi kumain ng kanin pag byahe. Baka ilabas ko lang at masapak ako ng katabi ko sa bus ng wala sa oras. Alam mo na siguro kung ano ang ibig sabihin ng sinabi ko.
Tama na ang dakdak. Napapahaba na talaga tayo. Ang totoo kasi niyan, hindi ko naman alam kung paano ko iku-kuwento ang nangyari sa naganap na camping. Nakalimutan ko na halos lahat ng nangyari. Parang lahat ng naganap sa Calauan ay agad kong tinanim sa utak ko para siguradong madadala ko ‘to pag tanda ko.
Pero Sige. Subukan ko umalala ng iba.
Ilang oras pa bago kami nakarating sa destinasyon namin. Pero tulad ng sabi ko kanina, boring na ko sa loob ng bus. Nakikinig lang ako sa ingay at nakikitawa kahit ‘di ko alam ang dahilan.
Pagdating sa Word of Life, baba agad ako para langhapin ang sariwang hangin. May hindi ata kanais-nais akong naamoy sa loob ng bus. Ano man iyon, hindi ko na in-alam.
Gustong-gusto ko na i-assign kami sa mga sari-sariling room namin. Kaso sobrang tagal. Ang sakit na ng paa ko, tapos ang bigat ng bag ko. Yung sapatos ko, parang narinig ko pang binulungan akong hubarin ko na siya.
Hindi kami agad pinapunta sa mga kwarto. Sa auditorium kami dumiretso para gawin ang isa pang ritwal tuwing pupunta ka sa lugar na ‘yun. Kahit siguro buwan-buwan ka pupunta doon, gagawin mo talaga ang ritwal na pakikinig sa Rules & Regulation ng Word of Life.
S.S.S. Isa sa rules nila. Kabisadong-kabisado na ng mga kaklase ko. Ang katangi-tanging naaalala nila. Siguro dahil nakapaloob dito ang favorite past time nila.
No Smoking. No Smooching. No SMB. Iyan lang ang ilan sa bisyo ng mga kabataan kaya ‘di ka na magtataka kung ang rule lang na iyon ang matatandaan nila.
Hindi na ko nakikinig. Ang daming dinadaldal sa harap nung isa sa mga staff ng Word of Life. Mga salitang tatlong taon ko ng naririnig. Hindi na ko interesado. Ang nasa isip ko na lang ay pumunta sa kwarto para magbihis at magpahinga.
Laking tuwa ko nang matapos ang Rules & Regulations dakdakan. Kaso mo sa basketball court naman kami pinapunta para sa isa namang version ng Rules & Regulations ng school. Antagal. Badtrip pa ko dahil hindi ko pwede gamitin ang mp4 ko na sinabi naman nila nung nakaraan na pwede.Badtrip.
Sa wakas, sa wakas. Naawa din sila at pinapunta na kami sa aming heaven. Pagpasok ko ng kwarto, namili agad ako ng kama. Pinili ko yung malapit sa banyo tsaka yung malayo sa mga teachers para kung sakaling may kalokohan akong gagawin, hindi nila ako makikita.
Ang totoo niyan. Wala naman ako lagi sa room namin. Iniiwasan ko kasi tung isang teacher na kapag nakita ka eh hindi ka na tatantanan kapag nasimulan kang alaskahin. Isa pa, medyo ‘di ko close yung teacher.
Sa unang araw, ‘di ko na matandaan kung ano talaga ang ginawa namin. Kung ano yung mga laro. Ang natatandaan ko lang ay yung variety show namin nung gabi.
Teacher ang role ko. Ewan ko kung matinong teacher. Siguro ako lang ang bukod tanging gurong walang pakielam sa mga estudyante niya.
Tama na. Punta na tayo sa tulugan.
Maaga akong natulog nung unang gabi. Wala pa sigurong alas-nuwebe, bagsak na ko. Wala na kong pakielam kung ano ang nangyayari sa labas. Natulog na ko at napaginipan ko pa na bakla ang role ni Jojo Riguerra sa Menginga ng New York City.
***
Tumutulo pa siguro ang laway ko nang marinig kong pumito na ang isa sa mga teachers namin para gumising kami at mag-kalas buto daw. Sa inis ko, parang gusto ko kalasin ang mga buto nila lahat. Antok na antok pa ko at pinagmamadali kami na parang hinahabol kami samantalang ang aga-aga pa at ang iba sa’min ay nag-hahanda pa lang.
Shoot. Total harassment. Ekspresyon ko palagi na natutunan kong sabihin minu-minuto. Totoo naman. Pakiramdam ko hina-haras kami tuwing pinagmamadali kami. Ayaw ko pa naman na pinagmamadali ako kasi makupad ako kumilos. At isa pa, ayaw kong nagkakalas-buto. Motto ko sa buhay, “Exercise is bad for my shape”.
Almusal, Tanghalian. Hapunan. Dito nagagamit ang paunang salita ko sa simula. Kapag almusal, maagang almusal. Kapag tanghalian. Maagang tanghalian. Kapag hapunan, Maagang hapunan. Eto lang siguro ang masasabi kong favorite activity tuwing pupunta kami sa Calauan. Para kaming mga hayop na kakatayin sa sobrang generous nila sa pagbibigay ng pagkain. Itaas mo lang ang kamay mo atmay mahuhulog na grasya galing sa kusina nila. Ang saya. Kung may magtatanong sa’kin kung bakit maiibigan kong tumira sa Word of Life, isa sa mga isasagot ko ay dahil busog ako araw-araw.
Sa araw na ‘to, marami kaming ginawa. Sumasali naman ako sa mga laro kaso may mga oras na naba-badtrip ako dahil yung mga kalaban, nanghaharas na. Kala mo nasa Olympics kung mag-laro. Ako nga. Manalo, matalo ang team ko, hindi ako interesado Alam kong cute pa rin naman AKO. Ang pinunta ko lang naman sa Calauan ay ang masarap na Selecta Ice Cream nila na nagpapabuhay lagi sa dugo ng isang musmos na tulad ko.
Sa isang araw siguro, masasabi kong nakaka-walong ice cream ako. Marami akong pera at tulad ng sabi ko, wala akong balak sa salapi ko kundi ibili lang ng sorbetes.
‘Yun lang ang daily activiy ko. Maglaro. Kumain ng ice cream. Magpahinga. Kumain ng ice cream. Mag-duyan. Kumain ng ice cream. Mang-asar. Kumain ng ice cream. Mag-senti. Kumain ng ice cream. Tumawa. Kumain ng ice cream. Mag-swimming. Kumain ng Ice cream.
Sawa na nga yung tindera sa mukha ko. Alam na alam niya pag ako na ang bubulaga sa kanya sa counter.
Sa first day, walang swimming kaya medyo boring. Sa second day, may swimming kaya boring pa rin. Isang oras lang ang swimming at hindi ka gaanong mag-e-enjoy dahil sa dami niyo lulusong sa tubig. Pag trip mong lumangoy, hindi ka pa siguro aabot ng isang sentimetro, suko ka na sa dami ng puwet na mahahawakan mo habang nakasisid ka. Hindi pa nangyayari pero alam mong magkaka-pasa ka dahil sa umpugan ng mga siko, tuhod, at ulo.
Isang oras lang. Bitin na bitin pa. Hindi pa mangungulubot ang mga daliri mo.
Ilang minuto na lang, hapunan na. Magbabanlaw pa ko. Isipin mo na lang kung ilan kami sa kwarto na mag-aagawan sa banyo. Isipin mo na lang kung gaano ka-arte ang mga babae kapag nasa loob ng banyo. Pero sa swerte ko, ako ang nauna. Problema nila kung hindi sila maghahapunan.
Hapunan.
Eto nanaman. Ang sarap ng buhay pag kakain ka. Tandaan. Itaas mo lang ang kamay mo at may grasya ka na agad. Dahil doon, minu-minuto kami magtaas ng kamay ng mga katabi ko. Para kaming mga preso na bibitayin na kapag kumain. Hindi nga kain, kundi lamon.
Hindi ko na matandaan kung ano-ano yung mga pagkaing inihain sa’min sa mga araw na ‘yun pero masasabi ko talagang pulido. At ang sa-sarap.
Tulugan time nanaman.
Badtrip ang pangalawang gabi. Ang init-init sa pwesto ko. Habang naghihilik na ang mga kasama ko, yung kama ko naman nag kee-kreek-kreek pa sa gulo ko. Pinagpapawisan ako. Hindi ako makatulog. Sa sobrang dilim pa ng kwarto at katabi ko pa ang banyo, kahit ang init-init, nakatalukbong ako. Hindi ako takot sa multo. In case lang naman na may magpakita.
Badtrip. Hindi maganda ang tulog ko nung gabing iyon. Siguradong bad mood ako pag gising ko kinabukasan.
***
Pag gising ko kinabukasan, badtrip nga ako. At sa sobrang inis ko sa pagkakalas-buto namin, parang may gusto na talaga akong kalasan ng buto. Kahit naman ikaw, ayaw mo gumising ng maaga kung alam mong madaling araw ka na nakatulog.
Tulad ng una at pangalawang araw, marami kaming ginawa. May mga activities nanaman.
Ang nagustuhan ko lang ay yung nag-swimming ulit kami. Wala naman kasi akong hilig sa paglalaro kaya hindi ko masyado na-e-enjoy ang mga ganun.
Tulad ng kahapon.
Maglaro. Kumain ng ice cream. Magmukmok. Kumain ng ice cream. Mang backstab. Kumain ng ice cream. Makipagbulungan. Kumain ng ice cream. Tumawa. Kumain ng ice cream. Lahat ng ginagawa ko, basta natapos, pagkain ng ice cream ang kasunod.
Itong araw na ‘to. May art-craft kami. Ayos lang. Mahilig naman ako sa mga ganoong bagay kaso mo ‘di ko naman alam na gagawa kami ng porselas.
Na-galak ako. Kaso ‘di pala ganoon kadali. Kailangan pa gumawa ng mga buhol-buhol na echos. Ang alam ko lang naman paggawa ng porselas, kumuha ka ng tali, punuin mo ng beads tapos buhulin mo pag punong-puno na. Badtrip ako. Kasi ang daming kailangang eche-bureche para matapos ka.
Hindi ako nag-enjoy sa madaling salita.
Ayos lang. Pagkatapos naman nun, magsi-swimming nanaman kami. Kaya ayos lang talaga. Init na init na ang ulo ko at pawisan na ko. Pakiramdam ko nanggigitata na ko. Naririnig ko pa na ang tubig na ang tumatawag sa’kin para lumusong ako dahil ‘di na rin talaga kanais-nais ang amoy ko.
Natapos ang unos. Nagpuntahan lahat sa kwarto at sari-sariling kumuha ng tuwalya. At sabay-sabay na lumusong sa swimming pool.
Okay lang. Hindi ka lang naman ulit makakalangoy ng maayos sa dami ng tao.
Hindi naman ako masyadong lumalangoy. Lagi lang ako nakaupo sa may hagdan at pinapanuod ang mga barakong nantitrip nanaman at nakikitawa sa kung ano man ang maibigan kong tawanan.
Nakakasawa.
Ahunan time. Na-karma ata ako.
Hindi na ko ang nauna sa banyo. Gumanti ang tadhana dahil sa tinagalan ko sa banyo kahapon at hindi nakaligo ang ilan sa mga kasama ko sa kwarto. Pero ‘di ako nagpatalo.
Hindi na lang ako naligo. Nagbihis agad ako at kinagabihan na lang nagbanlaw. Nakakain pa rin ako at hindi pa rin lugi (wala namang nakikipagpaligsahan sa’kin).
Kainan. Hapunan.
Ginamit ulit ang paunang salita.
Hindi ko matandaan kung anong grasya ang inihain sa’min pero sasabihin ko ulit na masarap ito at talaga namang nakakabusog. Pulido.
Minu-minuto kami nagtataas ng kamay para sa everyday grasya. Ansarap.
Pangatlong araw kaya hindi halos kami natulog. Sa araw na ‘to naganap ang speak up kung saan kaming mga fourth year na estudyante ay magpapaalam na sa aming mahal na paaralan.
Syempre. Hindi pwedeng hindi ako magsalita. Mahiyain akong tao. Hindi ko ugali na sabihin kung ano ang nasa loob ko. Kung ano man ang nararamdaman ko, itinatago ko lang at ipaparamdam ko na lang ng palihim sa mga taong gusto kong makaramdaman.
Sa pagsasalita ko, napaiyak ako.
Unexpected.
Sabi ko sa sarili ko nung una, hindi ako iiyak. Ang corny naman kasi kung iiyak ako sa harapan.
Una. Hindi talaga ako umiiyak nung mga kaklase ko pa lang ang binabanggit ko. Parang wala naman kasing dapat iyakan sa kanila (talagang wala). Oo, mami-miss ko sila pero parang wala akong makitang rason para iyakan ko sila. Parang kahit na ilang taon ko silang nakasama at ngayon na magkakahiwa-hiwalay na kami, hindi ko magawang iyakan sila. Ewan ko kung bakit.
Pagbanggit ko sa pangalan ng homeroom teacher ko. Tumulo ang malalaking luha sa mata ko. Siya lang ang nakitaan ko ng rason para iyakan. Siguro magagawa kong magpaalam sa lahat at mabibilis na mawawala sa isip ko ang ibang tao pero ‘di ang homeroom teacher ko.
Isa siyang malaking parte ng buhay ko kahit ‘di kami masyadong nagkasundo nang una ko siyang nakilala. Pero nagkamali ako ng pagtingin sa pagkatao niya. Mabait siya at talaga namang masasabi mong favorite teacher kahit madalas mamahiya.
Mami-miss ko siya. Sigurado ako.
Marami ring nagsalita sa speak up session. Hindi lang ako. Lahat kami ng mga kaklase ko, naglabas ng kung ano man ang dapat ilabas. Kung kailangang kapalan ang mukha, sige lang. Minsanan lang naman ‘to.
Pero hindi lang drama ang nagaganap sa speak up session. May comedy din. At may sayawan na rin kung gusto mo. Kakaiba ata ang nagsasayaw habang nagsasalita habang umiiyak. Instant comedy ang naganap kahit na nagda-drama na siya sa harap.
Madaling araw na kami pinatulog dahil last day na kinabukasan.
***
Hindi na ko nagsabi ng “shoot. Total harassment” kinabukasan dahil hindi kami ginising ng maaga. Yung mga ayaw nga gumising, ayos lang. Yung mga ayaw mag-almusal, ayos lang din.
Ginagawa na namin lahat ng pwede naming i-enjoy lalo na kaming mga fourth year. Hindi na kami babalik sa lugar na iyon sa susunod na taon.
Nag-swimming kami. Hindi lang isang oras kundi apat na oras na. alas-ocho hanggang alas-onse. Sulit.
Kaso mo, sa last day ng swimming. May masamang nangyari. Isa sa mga lalake ay naaksidente….
…Aksidenteng nakakita ng personal usage ng mga babae. Maraming nag-alisan sa pool at maraming nagtawanan. Hanggang sa mga sandaling ‘to, hindi namin alam kung kanino ba ‘yun. Mamangha ka pag may umamin.
Natapos ang last swimming. Nag-paalam pa ko sa tubig na ‘yun dahil alam kong hindi ko na siya malulusungan. Malulusungan man, matagal pa. Siguro graduate na ko ng kolehiyo.
Naging madamdamin ang pag-alis ko sa lugar na iyon.
Tinitigan ko lahat ng mga sulok sa bawat pwesto. Ang auditorium. Matagal kong tinitigan. May isa pang nagbiro sa’kin, “Huy, baka maiyak ka diyan ah! Mami-miss mo ‘to”. Tumawa lang ako. Pero aaminin kong totoo yung sinabi niya. Tinititigan ko yun dahil gusto ko talaga sulitin lahat.
Sayang lang. Nung last day, ‘di na ko kumain ng ice cream. Sayang talaga. Wala akong ice cream for the last time. Hindi ko na makikita yung canteen na ‘yun tapos ‘di ko pa sinulit. Sayang.
Nasa bus na kami. Walang nakakitang umiyak ako habang nakatitig sa labas ng bintana. Siguradong magsisisi ako sa huli na inamin kong umiyak ako bago lisanin ang lugar.Umandar ang bus. Nang mawala sa paningin ko yung lugar. Wala na. Nasabi ko pa. “Paalam, Calauan”.
Alas-singko pa lang ng umaga, gising na ko. Hanep. Naunahan ko pa nanay ko. Masasabi ko atang ‘di normal ang mga pangyayari pag ganun.
Sa madaling salita, gumising ako ng maaga para mag handa. Ang totoo niyan, hindi naman ako ang nag handa ng gamit ko. Nanay ko talaga ang gumawa ‘nun para sa’kin. Gumising lang pala ako ng maaga kasi trip ko lang.
Teka. San ba ako pupunta?
Maglalayas na ba ako? Hindi naman. Mawawala lang ako ng apat na araw papuntang Calauan, Laguna. School activity. School camping Pwede mo ring sabihing school ritual. Kaya tiyak magiging masaya kaming lahat. May alam akong isang nilalang na ‘di masisiyahan. Pusa ko.
Sa mga nakalipas na araw. Masasabi kong ‘di naman ako excited. Bale wala nga lang sa’kin. Ano naman kung pupunta kami sa Word Of Life? Ano naman kung apat na araw kami doon? Ano naman kung magsi-swimming kami araw-araw (doon lang ata ako nagalak)? Ano naman kung lalayo muna ko sa bahay ko?
Alas-diyes pa ang alis namin. Pero tulad ng sinabi ko, maaga akong nagising. Hindi talaga ako excited. Feeling ko lang ata talaga gumising ng maaga.
Pero sandali nga lang. Bakit ko ba pinoproblema ‘yun? Ano naman mawawala sa’kin kung gigising ako ng maaga? Papahabain ko lang ang kwentong ‘to. Sayang ang pera pang-print.
Maaga ako nakarating sa eskwelahan. Ako nga ang nauna. Akala tuloy ng mga tao dun galak na galak ako kahit hindi naman. Dahil maaga ako dumating kasama ng isa pang estudyanteng sa tingin ko eh siya ang galak na galak, ay naglibot-libot muna kami sa subdibisyon at tumambay sa isang usual place na madalas nila puntahan. Dumating din ang mga kaklase niya dun na hindi ko masyado ka-close. Kaya sa madaling salita, O.P. ako. Umalis na ko.
Ang galing. Hindi pa kami nakakaalis ng eskwelahan, paltos-paltos na ‘yung paa ko. Tinamaan kasi ng magaling ‘tong utak ko. Ginamit ko yung sapatos ko na masikip sa’kin tapos hindi ako nag-medyas. Gipit at hirap na ko. Sa sobrang sakit, gumamit pa ko ng personal thingy ng babae para cork ng sapatos at mag-silbing band-aid na rin.
Napapahaba tayo.
Dumating ang alas-diyes. ‘Di pa rin umaalis. Dumating ang alas-dyes imedya. ‘Di pa rin umaalis. Pero kahit paano, nasa bus na kami ng mga oras na ‘yun. Siguro halos alas-onse na rin kami nakaalis.
Boring sa bus. Walang magawa. Nag-iingay lang ang mga kaklase ko at tawanan ng tawanan. Hindi ako interesado. Dala ko ang mp4 ko. Nakinig nalang ako hanggang sa ma low-bat na.
Nag-e-enjoy ako kasi nakaupo ako sa window side. At sa window side, marami kang makikitang driver ng mga sasakyan. Ibig sabihin nag bo-boy hunting ako. Ang problema lang, walang matinong imahe. Puro balbas sarado. Nakakita ako ng isa. Pwede na pagtiyagaan. Kinindatan ako, yung katabi niya, kinawayan ako. Kinawayan ko rin. Ok na rin kahit paano.
Nag stop-over kami sa McDonalds. Hindi dapat ako bababa. Kaso pinlit ako ng homeroom teacher ko. May baon kasi ako. Sayang naman kung ‘di ko kakainin yun. Yung pera ko na baon ko, balak ko talagang gastusin yun wala ng iba kundi para sa sorbetes lang. Pero bumaba na rin ako.
Kumain ako. Bugrer na 39 pesos lang. McDo. Pwede na rin. Ayoko kasi kumain ng kanin pag byahe. Baka ilabas ko lang at masapak ako ng katabi ko sa bus ng wala sa oras. Alam mo na siguro kung ano ang ibig sabihin ng sinabi ko.
Tama na ang dakdak. Napapahaba na talaga tayo. Ang totoo kasi niyan, hindi ko naman alam kung paano ko iku-kuwento ang nangyari sa naganap na camping. Nakalimutan ko na halos lahat ng nangyari. Parang lahat ng naganap sa Calauan ay agad kong tinanim sa utak ko para siguradong madadala ko ‘to pag tanda ko.
Pero Sige. Subukan ko umalala ng iba.
Ilang oras pa bago kami nakarating sa destinasyon namin. Pero tulad ng sabi ko kanina, boring na ko sa loob ng bus. Nakikinig lang ako sa ingay at nakikitawa kahit ‘di ko alam ang dahilan.
Pagdating sa Word of Life, baba agad ako para langhapin ang sariwang hangin. May hindi ata kanais-nais akong naamoy sa loob ng bus. Ano man iyon, hindi ko na in-alam.
Gustong-gusto ko na i-assign kami sa mga sari-sariling room namin. Kaso sobrang tagal. Ang sakit na ng paa ko, tapos ang bigat ng bag ko. Yung sapatos ko, parang narinig ko pang binulungan akong hubarin ko na siya.
Hindi kami agad pinapunta sa mga kwarto. Sa auditorium kami dumiretso para gawin ang isa pang ritwal tuwing pupunta ka sa lugar na ‘yun. Kahit siguro buwan-buwan ka pupunta doon, gagawin mo talaga ang ritwal na pakikinig sa Rules & Regulation ng Word of Life.
S.S.S. Isa sa rules nila. Kabisadong-kabisado na ng mga kaklase ko. Ang katangi-tanging naaalala nila. Siguro dahil nakapaloob dito ang favorite past time nila.
No Smoking. No Smooching. No SMB. Iyan lang ang ilan sa bisyo ng mga kabataan kaya ‘di ka na magtataka kung ang rule lang na iyon ang matatandaan nila.
Hindi na ko nakikinig. Ang daming dinadaldal sa harap nung isa sa mga staff ng Word of Life. Mga salitang tatlong taon ko ng naririnig. Hindi na ko interesado. Ang nasa isip ko na lang ay pumunta sa kwarto para magbihis at magpahinga.
Laking tuwa ko nang matapos ang Rules & Regulations dakdakan. Kaso mo sa basketball court naman kami pinapunta para sa isa namang version ng Rules & Regulations ng school. Antagal. Badtrip pa ko dahil hindi ko pwede gamitin ang mp4 ko na sinabi naman nila nung nakaraan na pwede.Badtrip.
Sa wakas, sa wakas. Naawa din sila at pinapunta na kami sa aming heaven. Pagpasok ko ng kwarto, namili agad ako ng kama. Pinili ko yung malapit sa banyo tsaka yung malayo sa mga teachers para kung sakaling may kalokohan akong gagawin, hindi nila ako makikita.
Ang totoo niyan. Wala naman ako lagi sa room namin. Iniiwasan ko kasi tung isang teacher na kapag nakita ka eh hindi ka na tatantanan kapag nasimulan kang alaskahin. Isa pa, medyo ‘di ko close yung teacher.
Sa unang araw, ‘di ko na matandaan kung ano talaga ang ginawa namin. Kung ano yung mga laro. Ang natatandaan ko lang ay yung variety show namin nung gabi.
Teacher ang role ko. Ewan ko kung matinong teacher. Siguro ako lang ang bukod tanging gurong walang pakielam sa mga estudyante niya.
Tama na. Punta na tayo sa tulugan.
Maaga akong natulog nung unang gabi. Wala pa sigurong alas-nuwebe, bagsak na ko. Wala na kong pakielam kung ano ang nangyayari sa labas. Natulog na ko at napaginipan ko pa na bakla ang role ni Jojo Riguerra sa Menginga ng New York City.
***
Tumutulo pa siguro ang laway ko nang marinig kong pumito na ang isa sa mga teachers namin para gumising kami at mag-kalas buto daw. Sa inis ko, parang gusto ko kalasin ang mga buto nila lahat. Antok na antok pa ko at pinagmamadali kami na parang hinahabol kami samantalang ang aga-aga pa at ang iba sa’min ay nag-hahanda pa lang.
Shoot. Total harassment. Ekspresyon ko palagi na natutunan kong sabihin minu-minuto. Totoo naman. Pakiramdam ko hina-haras kami tuwing pinagmamadali kami. Ayaw ko pa naman na pinagmamadali ako kasi makupad ako kumilos. At isa pa, ayaw kong nagkakalas-buto. Motto ko sa buhay, “Exercise is bad for my shape”.
Almusal, Tanghalian. Hapunan. Dito nagagamit ang paunang salita ko sa simula. Kapag almusal, maagang almusal. Kapag tanghalian. Maagang tanghalian. Kapag hapunan, Maagang hapunan. Eto lang siguro ang masasabi kong favorite activity tuwing pupunta kami sa Calauan. Para kaming mga hayop na kakatayin sa sobrang generous nila sa pagbibigay ng pagkain. Itaas mo lang ang kamay mo atmay mahuhulog na grasya galing sa kusina nila. Ang saya. Kung may magtatanong sa’kin kung bakit maiibigan kong tumira sa Word of Life, isa sa mga isasagot ko ay dahil busog ako araw-araw.
Sa araw na ‘to, marami kaming ginawa. Sumasali naman ako sa mga laro kaso may mga oras na naba-badtrip ako dahil yung mga kalaban, nanghaharas na. Kala mo nasa Olympics kung mag-laro. Ako nga. Manalo, matalo ang team ko, hindi ako interesado Alam kong cute pa rin naman AKO. Ang pinunta ko lang naman sa Calauan ay ang masarap na Selecta Ice Cream nila na nagpapabuhay lagi sa dugo ng isang musmos na tulad ko.
Sa isang araw siguro, masasabi kong nakaka-walong ice cream ako. Marami akong pera at tulad ng sabi ko, wala akong balak sa salapi ko kundi ibili lang ng sorbetes.
‘Yun lang ang daily activiy ko. Maglaro. Kumain ng ice cream. Magpahinga. Kumain ng ice cream. Mag-duyan. Kumain ng ice cream. Mang-asar. Kumain ng ice cream. Mag-senti. Kumain ng ice cream. Tumawa. Kumain ng ice cream. Mag-swimming. Kumain ng Ice cream.
Sawa na nga yung tindera sa mukha ko. Alam na alam niya pag ako na ang bubulaga sa kanya sa counter.
Sa first day, walang swimming kaya medyo boring. Sa second day, may swimming kaya boring pa rin. Isang oras lang ang swimming at hindi ka gaanong mag-e-enjoy dahil sa dami niyo lulusong sa tubig. Pag trip mong lumangoy, hindi ka pa siguro aabot ng isang sentimetro, suko ka na sa dami ng puwet na mahahawakan mo habang nakasisid ka. Hindi pa nangyayari pero alam mong magkaka-pasa ka dahil sa umpugan ng mga siko, tuhod, at ulo.
Isang oras lang. Bitin na bitin pa. Hindi pa mangungulubot ang mga daliri mo.
Ilang minuto na lang, hapunan na. Magbabanlaw pa ko. Isipin mo na lang kung ilan kami sa kwarto na mag-aagawan sa banyo. Isipin mo na lang kung gaano ka-arte ang mga babae kapag nasa loob ng banyo. Pero sa swerte ko, ako ang nauna. Problema nila kung hindi sila maghahapunan.
Hapunan.
Eto nanaman. Ang sarap ng buhay pag kakain ka. Tandaan. Itaas mo lang ang kamay mo at may grasya ka na agad. Dahil doon, minu-minuto kami magtaas ng kamay ng mga katabi ko. Para kaming mga preso na bibitayin na kapag kumain. Hindi nga kain, kundi lamon.
Hindi ko na matandaan kung ano-ano yung mga pagkaing inihain sa’min sa mga araw na ‘yun pero masasabi ko talagang pulido. At ang sa-sarap.
Tulugan time nanaman.
Badtrip ang pangalawang gabi. Ang init-init sa pwesto ko. Habang naghihilik na ang mga kasama ko, yung kama ko naman nag kee-kreek-kreek pa sa gulo ko. Pinagpapawisan ako. Hindi ako makatulog. Sa sobrang dilim pa ng kwarto at katabi ko pa ang banyo, kahit ang init-init, nakatalukbong ako. Hindi ako takot sa multo. In case lang naman na may magpakita.
Badtrip. Hindi maganda ang tulog ko nung gabing iyon. Siguradong bad mood ako pag gising ko kinabukasan.
***
Pag gising ko kinabukasan, badtrip nga ako. At sa sobrang inis ko sa pagkakalas-buto namin, parang may gusto na talaga akong kalasan ng buto. Kahit naman ikaw, ayaw mo gumising ng maaga kung alam mong madaling araw ka na nakatulog.
Tulad ng una at pangalawang araw, marami kaming ginawa. May mga activities nanaman.
Ang nagustuhan ko lang ay yung nag-swimming ulit kami. Wala naman kasi akong hilig sa paglalaro kaya hindi ko masyado na-e-enjoy ang mga ganun.
Tulad ng kahapon.
Maglaro. Kumain ng ice cream. Magmukmok. Kumain ng ice cream. Mang backstab. Kumain ng ice cream. Makipagbulungan. Kumain ng ice cream. Tumawa. Kumain ng ice cream. Lahat ng ginagawa ko, basta natapos, pagkain ng ice cream ang kasunod.
Itong araw na ‘to. May art-craft kami. Ayos lang. Mahilig naman ako sa mga ganoong bagay kaso mo ‘di ko naman alam na gagawa kami ng porselas.
Na-galak ako. Kaso ‘di pala ganoon kadali. Kailangan pa gumawa ng mga buhol-buhol na echos. Ang alam ko lang naman paggawa ng porselas, kumuha ka ng tali, punuin mo ng beads tapos buhulin mo pag punong-puno na. Badtrip ako. Kasi ang daming kailangang eche-bureche para matapos ka.
Hindi ako nag-enjoy sa madaling salita.
Ayos lang. Pagkatapos naman nun, magsi-swimming nanaman kami. Kaya ayos lang talaga. Init na init na ang ulo ko at pawisan na ko. Pakiramdam ko nanggigitata na ko. Naririnig ko pa na ang tubig na ang tumatawag sa’kin para lumusong ako dahil ‘di na rin talaga kanais-nais ang amoy ko.
Natapos ang unos. Nagpuntahan lahat sa kwarto at sari-sariling kumuha ng tuwalya. At sabay-sabay na lumusong sa swimming pool.
Okay lang. Hindi ka lang naman ulit makakalangoy ng maayos sa dami ng tao.
Hindi naman ako masyadong lumalangoy. Lagi lang ako nakaupo sa may hagdan at pinapanuod ang mga barakong nantitrip nanaman at nakikitawa sa kung ano man ang maibigan kong tawanan.
Nakakasawa.
Ahunan time. Na-karma ata ako.
Hindi na ko ang nauna sa banyo. Gumanti ang tadhana dahil sa tinagalan ko sa banyo kahapon at hindi nakaligo ang ilan sa mga kasama ko sa kwarto. Pero ‘di ako nagpatalo.
Hindi na lang ako naligo. Nagbihis agad ako at kinagabihan na lang nagbanlaw. Nakakain pa rin ako at hindi pa rin lugi (wala namang nakikipagpaligsahan sa’kin).
Kainan. Hapunan.
Ginamit ulit ang paunang salita.
Hindi ko matandaan kung anong grasya ang inihain sa’min pero sasabihin ko ulit na masarap ito at talaga namang nakakabusog. Pulido.
Minu-minuto kami nagtataas ng kamay para sa everyday grasya. Ansarap.
Pangatlong araw kaya hindi halos kami natulog. Sa araw na ‘to naganap ang speak up kung saan kaming mga fourth year na estudyante ay magpapaalam na sa aming mahal na paaralan.
Syempre. Hindi pwedeng hindi ako magsalita. Mahiyain akong tao. Hindi ko ugali na sabihin kung ano ang nasa loob ko. Kung ano man ang nararamdaman ko, itinatago ko lang at ipaparamdam ko na lang ng palihim sa mga taong gusto kong makaramdaman.
Sa pagsasalita ko, napaiyak ako.
Unexpected.
Sabi ko sa sarili ko nung una, hindi ako iiyak. Ang corny naman kasi kung iiyak ako sa harapan.
Una. Hindi talaga ako umiiyak nung mga kaklase ko pa lang ang binabanggit ko. Parang wala naman kasing dapat iyakan sa kanila (talagang wala). Oo, mami-miss ko sila pero parang wala akong makitang rason para iyakan ko sila. Parang kahit na ilang taon ko silang nakasama at ngayon na magkakahiwa-hiwalay na kami, hindi ko magawang iyakan sila. Ewan ko kung bakit.
Pagbanggit ko sa pangalan ng homeroom teacher ko. Tumulo ang malalaking luha sa mata ko. Siya lang ang nakitaan ko ng rason para iyakan. Siguro magagawa kong magpaalam sa lahat at mabibilis na mawawala sa isip ko ang ibang tao pero ‘di ang homeroom teacher ko.
Isa siyang malaking parte ng buhay ko kahit ‘di kami masyadong nagkasundo nang una ko siyang nakilala. Pero nagkamali ako ng pagtingin sa pagkatao niya. Mabait siya at talaga namang masasabi mong favorite teacher kahit madalas mamahiya.
Mami-miss ko siya. Sigurado ako.
Marami ring nagsalita sa speak up session. Hindi lang ako. Lahat kami ng mga kaklase ko, naglabas ng kung ano man ang dapat ilabas. Kung kailangang kapalan ang mukha, sige lang. Minsanan lang naman ‘to.
Pero hindi lang drama ang nagaganap sa speak up session. May comedy din. At may sayawan na rin kung gusto mo. Kakaiba ata ang nagsasayaw habang nagsasalita habang umiiyak. Instant comedy ang naganap kahit na nagda-drama na siya sa harap.
Madaling araw na kami pinatulog dahil last day na kinabukasan.
***
Hindi na ko nagsabi ng “shoot. Total harassment” kinabukasan dahil hindi kami ginising ng maaga. Yung mga ayaw nga gumising, ayos lang. Yung mga ayaw mag-almusal, ayos lang din.
Ginagawa na namin lahat ng pwede naming i-enjoy lalo na kaming mga fourth year. Hindi na kami babalik sa lugar na iyon sa susunod na taon.
Nag-swimming kami. Hindi lang isang oras kundi apat na oras na. alas-ocho hanggang alas-onse. Sulit.
Kaso mo, sa last day ng swimming. May masamang nangyari. Isa sa mga lalake ay naaksidente….
…Aksidenteng nakakita ng personal usage ng mga babae. Maraming nag-alisan sa pool at maraming nagtawanan. Hanggang sa mga sandaling ‘to, hindi namin alam kung kanino ba ‘yun. Mamangha ka pag may umamin.
Natapos ang last swimming. Nag-paalam pa ko sa tubig na ‘yun dahil alam kong hindi ko na siya malulusungan. Malulusungan man, matagal pa. Siguro graduate na ko ng kolehiyo.
Naging madamdamin ang pag-alis ko sa lugar na iyon.
Tinitigan ko lahat ng mga sulok sa bawat pwesto. Ang auditorium. Matagal kong tinitigan. May isa pang nagbiro sa’kin, “Huy, baka maiyak ka diyan ah! Mami-miss mo ‘to”. Tumawa lang ako. Pero aaminin kong totoo yung sinabi niya. Tinititigan ko yun dahil gusto ko talaga sulitin lahat.
Sayang lang. Nung last day, ‘di na ko kumain ng ice cream. Sayang talaga. Wala akong ice cream for the last time. Hindi ko na makikita yung canteen na ‘yun tapos ‘di ko pa sinulit. Sayang.
Nasa bus na kami. Walang nakakitang umiyak ako habang nakatitig sa labas ng bintana. Siguradong magsisisi ako sa huli na inamin kong umiyak ako bago lisanin ang lugar.Umandar ang bus. Nang mawala sa paningin ko yung lugar. Wala na. Nasabi ko pa. “Paalam, Calauan”.
Subscribe to:
Posts (Atom)