Is it OK to confess that I am truly inspired by watching this ‘teleserye’ in ABS-CBN? As far as I am concerned, this is the first ever show in television that caught my attention. Not even playing Sims Social, facebook-ing, reading all my favorite books, day dreaming, having a good time with my children (pets), lan gaming with my younger brother can stop me from watching it. This is not about being addicted in “just watching” or because of idolizing an actress/actor. I don’t even like Kim Chiu. But sometimes we have to admit that it depends on the show that makes some changes in our impression even though we know it’s just play acting. Not being a crab mentalist; our own movies, music, books, etc hardly impress me. Because even most foreign shows don’t either. I am looking through how deep the creativity of the art is, not through of what nationality made it.
Getting back to “My Binondo Girl”, as I said, it is the first Filipino show that I laid eyes on every night. Probably because of the deep story, how it leaves an impression before it ends the episode. Personally, one can relate itself to Jade Dimaguiba (Kim Chiu). I know I do.
I don’t have any complications with my father neither adversity because of a rich family rival. I don’t pretend that I am someone else neither turning down suitors. But I can connect myself with her by having ‘just problems’. No matter how hard or easy challenges in life may be, they’re still problems. Little problems. And it depends on how a person handles it. As for me, I want to handle mine like how Jade Dimaguiba handles hers. This is why I am inspired watching her show.
I have problems of my own, it’s not as difficult as hers but when a problem comes, it will stay as a problem if you don’t get to solve it. Bad news, self-mistrust, jealousy, anger; these are never good to hear. If you don’t face them, it will make your life miserable. They’re making my life miserable so I must know.
“Kahit mas mababa ka sa kanila, hindi ka dapat magpa-apak sa ibang tao”
“Kaya ko ‘to”
“Malalampasan ko rin ‘to”
These are the phrases I got from Jade Dimaguiba. She handles her difficulties with confidence but stays humble. Other people down her but she never fights back doing the same thing. She fights back by being strong, by believing in herself, by standing still. There are times when she shed tears but those tears are not a sign of weakness, it makes her stronger. When enemies down you more, think of it as a way of winning. The more they care, the more they fear you and the more they know you can be better than them.
I can handle almost every difficulties, but the most unbearable thing for me is to hear bad news. If you think carefully, it is better if problems come to you than the fact that those bad news brings: “Problems are waiting for you” and if you don’t come to it, it will wait still until it gets impatient and makes the problem more difficult and makes your life miserable. Then someone you love will be affected in the future.
This is what I am fighting for now. BAD NEWS. And I am still here on my base thinking of a perfect strategy on how to face the problem that is waiting for me. I just hope that while I am conceptualizing here, it won’t get impatient and affect my love ones.
I need to be inspired more. I have to watch Jade being strong, so that when it is the time for me to come face to face with this piece of bad news with a capital P, it’s either I’ll be ready to win or lose. In whichever it may be, I’ll always be ready.
Thursday, October 20, 2011
Tuesday, August 16, 2011
Paano Mo Ginawa Yung "Hand-Selected"?
Pinag-isipan mo bang mabuti kung sino dapat ang mga taong samahan mo?
Paano?
Nerd: Alam niya dapat ang sagot sa 12x + 67y (200ac - 99xy).
Goody-goody: Dapat sipsip siya sa mga teachers *insert smiley here then giggle*
Know-it-all: Ganito lang yan eh, kasi dapat pag pumili ka ng kaibigan, i-a-accept mo siya agad, tangina! Ang galing ko diba? Pakinggan niyo ko, shit, lahat ng sabihin ko tama! Eto pa, trivia ah? Alam niyo bang... *insert straight face here*
Badass: Gago dapat katulad ko.
May sariling mundo: ...
Musician: Dapat alam niya mag analyze ng chorale, tapos alam niyang i-transpose yung pyesa sa lahat ng clef.
Politician: Pag may pera siya?
Religious: Praise God!
Maraming pwede sabihin ang iba't-ibang klase ng tao tungkol sa usaping ito, diba? Pero kung ako ang tatanungin mo,
"Hindi ko sila pinili. Dumating lang sila."
Oo. Yan ang sagot ko.
Sa pananaw ko, hindi mo pwedeng sabihin na "dapat ganito" at "dapat ganyan" kapag mamimili ka ng kaibigan. Paano kung pinili mo siya dahil nakita mo sa kanyang ganito siya?, ganyan siya... sa umpisa? Pero paano pala kung tsaka siya naging monster nung malalim na yung pinagsamahan niyo? Paano pala kung tsaka mo lang napansin na pasensya ang pinaiiral mo sa tagal ng pagsasama niyo at naubos ang pasensyang iyon?
"Hindi ka bumubuo ng friendship kasi patience yung pinapairal mo..." Sabi sa'kin ng isang taong po-problemahin lahat dahil friendly siya.
Naisip ko, hindi ba talaga dapat kasama ang pasensya sa pagkakaibigan? Hindi ka naman nagkaroon ng kaibigan dahil nasunod yung gusto mo. Hindi naman lahat ng barkada ng mga nerd ay matatalino, hindi lahat ng barkada ng mga goody-goody na tao ay sipsip, hindi pare-pareho ang ugali ng mga kaibigan ko. May personalidad sila na ayaw ko, may personalidad ako na ayaw rin nila. Pero bakit magkakaibigan pa rin kami?
Hindi kaya dahil sa pasensya na pinapairal namin para matanggap ang isa't-isa? O diba? Pumasok yung salitang "pasensya"? Sa tingin ko, sa lahat ng bagay ng ginagawa ng isang tao araw-araw, may pasensya.
Hindi ka ga-graduate kung wala kang pasensya. Hindi ko ito maisusulat kung wala akong pasensya na matapos 'tong kabalastugan na ito. Napatay ko na sana lahat ng taong kinaiinisan ko kung wala akong pasensya. Patay na sana ako kung wala akong pasensyang bumili ng pagkain ko.
May mga bagay na hindi talaga pwede maubos ang pasensya mo dahil mamamatay ka. Pero sa mga kaibigan mo, oo, pwedeng maubos ang pasensya mo at doon mo na maiisip ang pagpili ng kaibigan na hindi ko pa rin maintindihan kung paano ginagawa.
Kasama yun sa pagkakaibigan. Nagkakaubusan kayo ng pasensya. Pag pumutok na ang bulkan, tapos na. Pag pumutok na rin ang bulkan nila sayo, tapos na rin sila sayo. Pero hindi ka ulit mamimili. Dadating lang sila sa buhay mo nang basta-basta at nasasaiyo kung hanggang kailan mo kaya magpasensya kapag nalaman mong hindi naman sila yung tipo ng taong gusto mong makasama.
Ano ba ang pinakamahirap na pagpasensyahan sa isang tao?
Nerd: Hindi niya masagot ang 1 + 1!
Goody-goody: Mas goody-goody siya kesa sakin!
Know-it-all: Oh! Eto pa, isang trivia. Anong... *insert straight face here*
Badass: Putangina. Hahahahaha!!
Musician: Ang bilis niya magbasa ng nota!
Politician: Ang hirap niya sulsulan!
Religious: Praise God!
AKO: Lahat ng ayoko.
Saturday, May 1, 2010
College Cat
"Mama, samahan mo koooo..." Nagmamakaawa pa ko sa nanay ko.
"Hindi nga pwede sabi ng guard, maganda yan, para matutuo na kayo mag-isa!" Nainis ako sa sinagot ng nanay ko.
Naiinis ako sa tindi ng sikat ng araw. Naiinis ako na nag-suot ako ng itim na damit. Naiinis ako sa nanay ko. Naiinis ako sa guard. Naiinis ako sa buhay...
Sandali.
"O sige na po, itong linya na 'to! Pwede na po pumasok!" Sigaw ng guard.
Nakatingin ako sa nanay ko habang papasok ako ng gate. Inirapan ko siya para malaman niyang naiinis ako. Hindi sa kanya pero sa guard at sa mga nangyayaring kakaiba.
Nakakita ako ng mga kakilala sa loob. Nakasabay ko sila sa audition.
---
Mukhang wala kang idea kung ano ang sinasabi ko. Bweno, bibigyan kita ng panahon para unawain ang mga bagay-bagay na pinagsasabi ko.
Ang istoryang binabasa mo ay tungkol sa pagpasok ko ng buhay kolehiyo. Pero hindi pa ito ang grand finale kaya wag kang umasang aabot ito sa graduation. Ito ay kwento ng pagtatapos ko bilang 1st year college.
Kaya naman itutuloy ko ang nabiting opening remarks. Naiinis ako sa buhay kolehiyo.
---
Nakasabay ko sila sa audition, at dahil hindi ko talaga alam ang gagawin ko sa araw ng aking enrollment, sinundan ko sila at kung ano man ang ginagawa nila, ginagawa ko rin. Pero hindi ko sila kinakausap, hinihintay kong ako ang pansinin nila.
Ayos lang dahil sa isang lamesa doon, may form ka na ipapa-fill up sa kung sino man nag-aasikaso doon. Pag fill-up nung sa akin, umalis na agad ako. Kailangan pala ang form sa pag enroll, iniwan ko. Buti na lang pumunta doon yung nag-aasikaso sa hintayan ng mga enrollees na sobrang init at tinawag ang pangalan ko. Umatake agad ang kamang-mangan at katangahan ko.
Matagal-tagal din kaming naghintay sa isang parang tent na malaki. Yung tipo bang mga trapal na ginagamit para hindi ka maarawan. Ilang oras din akong umupo ngunit may nakilala namang isang enrollee din sa kursong musika. Mabait siya pero nung araw na iyon, pinagpapasalamat ko na nakilala ko siya dahil siya ang kokopyahan ko ng kung ano mang gagawin sa loob ng gym.
Hindi nagtagal, pinapasok din kami sa loob ng gym. At kopyahan time. Wala namang exams o IQ tests na ginawa kaya walang masama sa kopyahan time na sinasabi ko.
Kinokopya ko kung ano man ang dapat gawin sa pag-enroll. First time ko kasi na maging "independent" at ayoko na buong araw, katangahan ang papairalin ko.
isang problema nga lang, sa kaka-kopya ko sa ginagawa niya, pati pag enroll ng ROTC, pinasok ko. Huli na para mag back-out. Ayaw magpatalo ni Stupidity.
Natapos ang enrollment. Natapos ang sukatan ng uniform. Natapos ang pagpapa ID picture. Natapos na rin ang baterya ko. Sabog na ko pag-uwi. Tulog.
---
The Real Thing
June 14, nag move-in na ko sa boarding house ng tito ko. June 15, pasukan na. June 14, kasama ko pa ang nanay ko matulog sa kwarto ko. June 15 ng gabi, ako na lang mag-isa. June 15 ng hatinggabi, nalulungkot ako.
June 15 ng umaga. Gumising ako ng sobrang aga dahil sa kaba. Kaba o excited, hindi ko masabi. Pero halos hindi na nga talaga ako nakatulog kakaisip sa first day ng buhay kolehiyo ko.
Madalas pag excited o kabado ako, sumasakit ang tiyan ko. Ritwal na ng katawan ko yan. May sakit talaga ko sa tiyan at kaya naman masasabi kong may karapatan na siyang kontrolin ako sa nararamdaman ko. Pero may scientific explanation talaga kung bakit sumasakit ang tiyan pag kabado o excited ka... Pero hindi ko na yun sasabihin pa, napapalayo na tayo sa istorya.
Masakit talaga siya at medyo badtrip na ko. Gusto ko man lang sana na kahit kabado ako, maging maganda ang first day ko. Nawala naman siya maya-maya lang.
Nagpasama pa ko sa nanay ko pagpuntang school. Halatang freshman dahil naka-civilian. At halatang noob (O, may natututunan din ako sa modern world at net lingo), dahil kasama ko nga si nanay. Nakakahiya na nakakuyapit ako sa kanya pero wala akong pakielam. Dahil iniisip ko yung dinadaanan namin papuntang building ko. Kailangan kong makabisado.
Nakarating din kami sa music bldg. May dalawang estudyante pa doon na ka-kurso kong nakatambay sa may tabihan ng mga guard. Papasok na kami ng nanay ko.
"Ay, san ho kayo ma'am?" Pigil ng guard.
Naiinis nanaman tuloy ako.
Nanay ko na sumagot. "Ayy, sa music po?"
"Wala ho silang klase ngayon... blah blah blah.."
Hindi ko narinig yung sinabi ng guard kasi nagsalita din yung isang estudyanteng nakatambay doon at sa kanya ako nakatingin pero sa tingin ko pareho lang naman sila ng sinabi.
"Wala pong klase ngayon eh, may mass po kasi..." Sabi nung estudyante.
TO BE CONTINUED... (leche ha? kakasimula ko pa lang.. "NAKARATING DIN KAMI..." tapos to be continued agad! Nakakatamad talaga!!!!)
"Hindi nga pwede sabi ng guard, maganda yan, para matutuo na kayo mag-isa!" Nainis ako sa sinagot ng nanay ko.
Naiinis ako sa tindi ng sikat ng araw. Naiinis ako na nag-suot ako ng itim na damit. Naiinis ako sa nanay ko. Naiinis ako sa guard. Naiinis ako sa buhay...
Sandali.
"O sige na po, itong linya na 'to! Pwede na po pumasok!" Sigaw ng guard.
Nakatingin ako sa nanay ko habang papasok ako ng gate. Inirapan ko siya para malaman niyang naiinis ako. Hindi sa kanya pero sa guard at sa mga nangyayaring kakaiba.
Nakakita ako ng mga kakilala sa loob. Nakasabay ko sila sa audition.
Mukhang wala kang idea kung ano ang sinasabi ko. Bweno, bibigyan kita ng panahon para unawain ang mga bagay-bagay na pinagsasabi ko.
Ang istoryang binabasa mo ay tungkol sa pagpasok ko ng buhay kolehiyo. Pero hindi pa ito ang grand finale kaya wag kang umasang aabot ito sa graduation. Ito ay kwento ng pagtatapos ko bilang 1st year college.
Kaya naman itutuloy ko ang nabiting opening remarks. Naiinis ako sa buhay kolehiyo.
Nakasabay ko sila sa audition, at dahil hindi ko talaga alam ang gagawin ko sa araw ng aking enrollment, sinundan ko sila at kung ano man ang ginagawa nila, ginagawa ko rin. Pero hindi ko sila kinakausap, hinihintay kong ako ang pansinin nila.
Ayos lang dahil sa isang lamesa doon, may form ka na ipapa-fill up sa kung sino man nag-aasikaso doon. Pag fill-up nung sa akin, umalis na agad ako. Kailangan pala ang form sa pag enroll, iniwan ko. Buti na lang pumunta doon yung nag-aasikaso sa hintayan ng mga enrollees na sobrang init at tinawag ang pangalan ko. Umatake agad ang kamang-mangan at katangahan ko.
Matagal-tagal din kaming naghintay sa isang parang tent na malaki. Yung tipo bang mga trapal na ginagamit para hindi ka maarawan. Ilang oras din akong umupo ngunit may nakilala namang isang enrollee din sa kursong musika. Mabait siya pero nung araw na iyon, pinagpapasalamat ko na nakilala ko siya dahil siya ang kokopyahan ko ng kung ano mang gagawin sa loob ng gym.
Hindi nagtagal, pinapasok din kami sa loob ng gym. At kopyahan time. Wala namang exams o IQ tests na ginawa kaya walang masama sa kopyahan time na sinasabi ko.
Kinokopya ko kung ano man ang dapat gawin sa pag-enroll. First time ko kasi na maging "independent" at ayoko na buong araw, katangahan ang papairalin ko.
isang problema nga lang, sa kaka-kopya ko sa ginagawa niya, pati pag enroll ng ROTC, pinasok ko. Huli na para mag back-out. Ayaw magpatalo ni Stupidity.
Natapos ang enrollment. Natapos ang sukatan ng uniform. Natapos ang pagpapa ID picture. Natapos na rin ang baterya ko. Sabog na ko pag-uwi. Tulog.
June 14, nag move-in na ko sa boarding house ng tito ko. June 15, pasukan na. June 14, kasama ko pa ang nanay ko matulog sa kwarto ko. June 15 ng gabi, ako na lang mag-isa. June 15 ng hatinggabi, nalulungkot ako.
June 15 ng umaga. Gumising ako ng sobrang aga dahil sa kaba. Kaba o excited, hindi ko masabi. Pero halos hindi na nga talaga ako nakatulog kakaisip sa first day ng buhay kolehiyo ko.
Madalas pag excited o kabado ako, sumasakit ang tiyan ko. Ritwal na ng katawan ko yan. May sakit talaga ko sa tiyan at kaya naman masasabi kong may karapatan na siyang kontrolin ako sa nararamdaman ko. Pero may scientific explanation talaga kung bakit sumasakit ang tiyan pag kabado o excited ka... Pero hindi ko na yun sasabihin pa, napapalayo na tayo sa istorya.
Masakit talaga siya at medyo badtrip na ko. Gusto ko man lang sana na kahit kabado ako, maging maganda ang first day ko. Nawala naman siya maya-maya lang.
Nagpasama pa ko sa nanay ko pagpuntang school. Halatang freshman dahil naka-civilian. At halatang noob (O, may natututunan din ako sa modern world at net lingo), dahil kasama ko nga si nanay. Nakakahiya na nakakuyapit ako sa kanya pero wala akong pakielam. Dahil iniisip ko yung dinadaanan namin papuntang building ko. Kailangan kong makabisado.
Nakarating din kami sa music bldg. May dalawang estudyante pa doon na ka-kurso kong nakatambay sa may tabihan ng mga guard. Papasok na kami ng nanay ko.
"Ay, san ho kayo ma'am?" Pigil ng guard.
Naiinis nanaman tuloy ako.
Nanay ko na sumagot. "Ayy, sa music po?"
"Wala ho silang klase ngayon... blah blah blah.."
Hindi ko narinig yung sinabi ng guard kasi nagsalita din yung isang estudyanteng nakatambay doon at sa kanya ako nakatingin pero sa tingin ko pareho lang naman sila ng sinabi.
"Wala pong klase ngayon eh, may mass po kasi..." Sabi nung estudyante.
TO BE CONTINUED... (leche ha? kakasimula ko pa lang.. "NAKARATING DIN KAMI..." tapos to be continued agad! Nakakatamad talaga!!!!)
Saturday, March 13, 2010
What is That? by Constanin Pilavios
Small Pleasures by Constantin Pilavios
Wednesday, June 3, 2009
Krimeng Pusa : Tae sa Wind Shield Case
Natutulog pa siguro ako kanina nang mangyari ang pagkadiskubre ni papa sa krimeng naganap na pagtae ng isa sa mga suspek sa wind shield ng Chevrolet niya. Sabi sa akin ng nanay ko na sige daw itong dak-dak at putak bago pumasok sa opisina niya.
Tama nga naman kasi, kung sa akin yung chev na yun, hindi lang siguro dak-dak at putak ang gagawin ko, hahanapin ko pa siguro kung sino yung suspek na tumae at kung bakit sa dinami-dami ng pwedeng paglabasan ng sama ng loob eh doon pa. Hahanapin ko siya, pag nahanap ko na siya, papatayin ko... kung tao yung gumawa, kaso mo, pusa. Kung sinong pusa man iyon, walang nakakaalam. Pwedeng maipit sa kasong ito ang pusa kong si Harry, pero aba, bilang abogado niya, kaya ko siyang i-depensa laban sa mga umiipit sa kanya sa hukuman. Pilyo rin paminsan-minsan si Harry, kaya 'di ko pwedeng sabihin na talagang wala siyang kasalanan pero marami rin namang pusakal na pumapasok sa garahe namin pag gabi at ano pa nga ba? Buti sana, kung makikitulog lang, eh inaaway pa ang walang kalaban-laban na si Harry.
With that macho body of the stray cats na umaaway kay Harry, ano naman laban ni House Pet?
May nagawa rin namang kasalanan si Harry sa araw na ito. Sumuka siya sa garahe namin. Ginagawa niya na yun noon pa, pati na rin ang pag-jebs pero hindi sa wind shield. Sa garahe lang din. Sa sahig. Aba! Sa tagal na ni Harry na naninirahan sa bahay eh hindi pa niya ata nagawang tumae sa kung saan-saan. Malokong pusa, pero 'di rin tanga. Naisip ko pa nga kanina, kung nagsasalita lang siguro si Harry, minura niya ang tatay ko!
Masaya rin naman ako dahil 'di lang ako ang nagde-depensa kay Harry. Wala mang gaanong tiwala si ate (na isa ring abugado ni Harry palagi) sa pusa ko, hindi rin naman niya sinasabi na si Harry nga ang suspek. Ang kuya ko naman na kahit 'di ganoon ka-interesado sa ka-kyutan ng pusa ko, may puso rin pala at nag boluntarya pang i-kulong daw muna si Harry at lalasunin niya ang mga pusang nag-i-intrude sa bahay. Sinabi pa niyang, Oo nga naman, hindi naman proven guilty si Harry kasi may mga pusa rin na pumapasok dito!
Naks talaga, parang korte ang usapan.
Masaya ako sa suporta ng mga fans ni Harry. Hindi pala fans, naaawa lang siguro. Tignan mo naman kasi ang mukha ng pusa ko, ang kyuuuuut!
Kanina, nagkaroon ng hearing sa sala ng bahay. Tamang trip lang. Parang korte. Parang Hayden Kho crime.
Nasa ilalim ng sofa si Harry at hindi ko intensyon na ipakita siya sa publiko dahil nasasangkot siya sa isang krimen. Ika nga, malapit na kasi ang eleksyon, talagang iipitin nila ko sa husgado. Pulitika lang naman iyan eh! Parang Manny Villar lang. Anong say mo?
Pero nakita siya ni kuya, sabi niya ilabas ko daw si Harry. Hindi naman niya sasaktan. May gagawin lang daw siya.
Ano ang ginawa niya?
Ka-abnormalan...
Inilapag ang isang notebook sa sahig at itinaas ang right paw ni Harry habang ang left paw ay nakapatong sa notebook.
Umarteng parang husgado ang kuya ko. "Ikaw ba, Harry Houdini ay nangangako sa korteng ito na pawang katotohanan lamang ang iyong sasabihin?"
"Opo..." Aba nga naman, sumagot si Harry. Kaboses ng husgado.
Marami ng tao sa paligid. Umeksena na ang ate ko, ang sis-in-law ko, ang kuya kong panganay (na ever since talaga eh against kay Harry! Buti nga, walang kampi sa kanya ngayon!), pati na rin ang pamangkin ko. Parang korte ang eksena. Tinalo pa ang hearing nina Hayden Kho at Katrina Halili.
Vini-video ni ate ang pangyayari. Tahimik ang buong paligid at hinihimas-himas ko ang ulo ng pusa ko (syempre bilang abogado niya), nang biglang may mga pumasok na media at binuhusan ng tubig si Harry.
Tahimik kami sandali at hindi alam kung bakit iyon ginawa ng gumanap na husgado kanina nang sabay-sabay kaming nagtawanan.
Alam ko ang eksenang iyon, sikat na sikat!
Sumakay naman ang isa kong kuya sa kalokohang ito. "Arrest that man! Arrest that man! Arrest that man!" Sigaw nito at kunwaring hinuli ang nagbuhos ng tubig kay Harry.
Nang mahuli, nagbitaw ng salitang... "Baboy ang tingin ko eh!"
Nagtawanan kami.
"Pasensya na..." Tuloy nito. "Pero may kotse din ako!"
Lalo pang lumakas ang tawanan naming lahat.
Si Harry naman, feel na feel ang papel sa eksena. Nakita ko pa atang medyo kamukha niya ang totoong gumanap sa eksena during his hearing sa korte kung saan binuhusan talaga siya ng tubig.
Natapos ang malaking hearing session. Isang kalokohan.
Kahit na hindi nila ganoong masyadong pinagbibintangan si Harry, hindi pa rin naman tapos ang kalbaryo ng kaawa-awang pusa. Tingin ni papa, siya talaga ang may kasalanan at kailangan ko pa maghanda ng pang depensa mamaya pagdating niya. Syempre bilang abogado ni Harry, ako ang dapat humarap sa biktima tutal hindi marunong magsalita ang kliyente ko. Meow! Meow! Meow! Anong malay ng biktima sa eksplanasyong iyon ng suspek.
Pero ngayon talaga ay sinusumpa kong mabait na pusa si Harry. Maloko siya ng bahagya pero takot siya sa mga amo niya. At tsaka, sa tinagal-tagal na ng siyam na buhay niya dito sa pamamahay namin, hindi ka ba mapapatanong kung "bakit ngayon lang siya tatae sa wind shield ng kotse?"
Isa pa. May depensa pa ko laban tatay ko.
Sumuka na si Harry, ano pang itatae niyan? Buwahahaha!
Tama nga naman kasi, kung sa akin yung chev na yun, hindi lang siguro dak-dak at putak ang gagawin ko, hahanapin ko pa siguro kung sino yung suspek na tumae at kung bakit sa dinami-dami ng pwedeng paglabasan ng sama ng loob eh doon pa. Hahanapin ko siya, pag nahanap ko na siya, papatayin ko... kung tao yung gumawa, kaso mo, pusa. Kung sinong pusa man iyon, walang nakakaalam. Pwedeng maipit sa kasong ito ang pusa kong si Harry, pero aba, bilang abogado niya, kaya ko siyang i-depensa laban sa mga umiipit sa kanya sa hukuman. Pilyo rin paminsan-minsan si Harry, kaya 'di ko pwedeng sabihin na talagang wala siyang kasalanan pero marami rin namang pusakal na pumapasok sa garahe namin pag gabi at ano pa nga ba? Buti sana, kung makikitulog lang, eh inaaway pa ang walang kalaban-laban na si Harry.
With that macho body of the stray cats na umaaway kay Harry, ano naman laban ni House Pet?
May nagawa rin namang kasalanan si Harry sa araw na ito. Sumuka siya sa garahe namin. Ginagawa niya na yun noon pa, pati na rin ang pag-jebs pero hindi sa wind shield. Sa garahe lang din. Sa sahig. Aba! Sa tagal na ni Harry na naninirahan sa bahay eh hindi pa niya ata nagawang tumae sa kung saan-saan. Malokong pusa, pero 'di rin tanga. Naisip ko pa nga kanina, kung nagsasalita lang siguro si Harry, minura niya ang tatay ko!
Masaya rin naman ako dahil 'di lang ako ang nagde-depensa kay Harry. Wala mang gaanong tiwala si ate (na isa ring abugado ni Harry palagi) sa pusa ko, hindi rin naman niya sinasabi na si Harry nga ang suspek. Ang kuya ko naman na kahit 'di ganoon ka-interesado sa ka-kyutan ng pusa ko, may puso rin pala at nag boluntarya pang i-kulong daw muna si Harry at lalasunin niya ang mga pusang nag-i-intrude sa bahay. Sinabi pa niyang, Oo nga naman, hindi naman proven guilty si Harry kasi may mga pusa rin na pumapasok dito!
Naks talaga, parang korte ang usapan.
Masaya ako sa suporta ng mga fans ni Harry. Hindi pala fans, naaawa lang siguro. Tignan mo naman kasi ang mukha ng pusa ko, ang kyuuuuut!
Kanina, nagkaroon ng hearing sa sala ng bahay. Tamang trip lang. Parang korte. Parang Hayden Kho crime.
Nasa ilalim ng sofa si Harry at hindi ko intensyon na ipakita siya sa publiko dahil nasasangkot siya sa isang krimen. Ika nga, malapit na kasi ang eleksyon, talagang iipitin nila ko sa husgado. Pulitika lang naman iyan eh! Parang Manny Villar lang. Anong say mo?
Pero nakita siya ni kuya, sabi niya ilabas ko daw si Harry. Hindi naman niya sasaktan. May gagawin lang daw siya.
Ano ang ginawa niya?
Ka-abnormalan...
Inilapag ang isang notebook sa sahig at itinaas ang right paw ni Harry habang ang left paw ay nakapatong sa notebook.
Umarteng parang husgado ang kuya ko. "Ikaw ba, Harry Houdini ay nangangako sa korteng ito na pawang katotohanan lamang ang iyong sasabihin?"
"Opo..." Aba nga naman, sumagot si Harry. Kaboses ng husgado.
Marami ng tao sa paligid. Umeksena na ang ate ko, ang sis-in-law ko, ang kuya kong panganay (na ever since talaga eh against kay Harry! Buti nga, walang kampi sa kanya ngayon!), pati na rin ang pamangkin ko. Parang korte ang eksena. Tinalo pa ang hearing nina Hayden Kho at Katrina Halili.
Vini-video ni ate ang pangyayari. Tahimik ang buong paligid at hinihimas-himas ko ang ulo ng pusa ko (syempre bilang abogado niya), nang biglang may mga pumasok na media at binuhusan ng tubig si Harry.
Tahimik kami sandali at hindi alam kung bakit iyon ginawa ng gumanap na husgado kanina nang sabay-sabay kaming nagtawanan.
Alam ko ang eksenang iyon, sikat na sikat!
Sumakay naman ang isa kong kuya sa kalokohang ito. "Arrest that man! Arrest that man! Arrest that man!" Sigaw nito at kunwaring hinuli ang nagbuhos ng tubig kay Harry.
Nang mahuli, nagbitaw ng salitang... "Baboy ang tingin ko eh!"
Nagtawanan kami.
"Pasensya na..." Tuloy nito. "Pero may kotse din ako!"
Lalo pang lumakas ang tawanan naming lahat.
Si Harry naman, feel na feel ang papel sa eksena. Nakita ko pa atang medyo kamukha niya ang totoong gumanap sa eksena during his hearing sa korte kung saan binuhusan talaga siya ng tubig.
Natapos ang malaking hearing session. Isang kalokohan.
Kahit na hindi nila ganoong masyadong pinagbibintangan si Harry, hindi pa rin naman tapos ang kalbaryo ng kaawa-awang pusa. Tingin ni papa, siya talaga ang may kasalanan at kailangan ko pa maghanda ng pang depensa mamaya pagdating niya. Syempre bilang abogado ni Harry, ako ang dapat humarap sa biktima tutal hindi marunong magsalita ang kliyente ko. Meow! Meow! Meow! Anong malay ng biktima sa eksplanasyong iyon ng suspek.
Pero ngayon talaga ay sinusumpa kong mabait na pusa si Harry. Maloko siya ng bahagya pero takot siya sa mga amo niya. At tsaka, sa tinagal-tagal na ng siyam na buhay niya dito sa pamamahay namin, hindi ka ba mapapatanong kung "bakit ngayon lang siya tatae sa wind shield ng kotse?"
Isa pa. May depensa pa ko laban tatay ko.
Sumuka na si Harry, ano pang itatae niyan? Buwahahaha!
Tuesday, June 2, 2009
Lovers In Sino
Nasa harapan ng computer si Kairiyuna, kausap niya ang mga ka-chatmate niya na kalog din katulad niya. Tawa sila ng tawa. Pudpod na ang mga daliri kaka-type ng “hahahahaha”.
“…tirabol nga Phucat eh! Dinidiskartehan ko na nga! Wahaha!” Sabi ni Nastyboy. “Unahan na kita timang ah!”
Tawanan sila Kairi.
Masayang nagcha-chat ang magkakaibigan na sina Rhodie, Kairi, Nastyboy, at si Phucat tungkol sa mga tukmol nilang ka-love life. Halos gabi-gabi sila nag co-conference sa Yahoo Messanger at minsan sa Sino Chat Lounge kung saan madalas talaga sila tumambay at kung saan nabuo ang barkadahan nila.
“Hindi ka pasado sa standards ‘nun, boy! Wahaha.” salitype naman ni Phucat, may kasama pang smiley na nakadila. “Chaka, meron ka na! paubaya ka naman!”
Tawanan ulit sila sa pamamagitan ng pagsasalitype ng “hahahaha” sa chatbox. Pero Si Kairi, tahimik lang. Hindi gaanong nagsasalitype at parang araw lang na lulubog, lilitaw sa loob ng chatroom.
“Kai, tahimik ka ata.” Sabat ni Rhodie. “Wag ka mag-alala! Mahal ka ‘nun! Wahahahaha!”
Tumawa lang si Kairi. “May iniisip lang kasi ako, takte, bakit naman kasi lovelife usapan niyo?”
“Whooshooo! Wala ka bang lovelife hah?” tanong ni Phucat. “Wag mo kasi ako masyado isipin, love naman kita.”
“Timang!” Sagot ni Kairi. At tumawa si Rhodie at si Nasty.“Feeling mo naman! ‘Di ka pasado sa’kin noh!”
Ilang minuto nagkaron ng kapayapaan sa loob ng chatroom. Masaya si Kairi sa mga nakilala niyang ka-chatmates. Mga may idad na ‘to at nagtatrabaho na. Yung iba may asawa’t anak na. Pero ‘yun nga ang gusto ni Kairi, ayaw niya makipagkaibigan sa mga kaidad lang niya dahil alam niyang kapag mga kaidaran lang niya ang kakaibiganin niya, wala pang isang linggo, manliligaw na.
Kung ayaw niyang maging ka-chat ang mga kaidaran niyang madalas na desperado, mas lalong ayaw niyang paligaw sa mga ito. At ‘yun nga ang iniisip niya sa mga sandaling tahimik ang daliri niya sa chatroom.
“Ate Rhodie!” Biglang salitype niya. “Saan na kayoooooooo??”
“Nandito ako Kairi, my loves.” Sagot ni Rhodie. “Bakit?”
Nag type si Kairi ng smiley na nakangiti. Parang may binabalak na masama yung smiley.
“Eh, kasi…” Paputol-putol na nagsasalitype si Kairi. “Si ano…”
“Wahahahahaha!” Tawa ni Rhodie. “Kasi si ano, in-ano ung ano tapos ano yung ano!”
Natawa lang si Kairi. Halatang hindi salat sa sense of humor ang mga ka chat mate niya. Alam niyang walang maipapayong maganda sa kanya ito. Naalala pa niya nung heartbroken siya, hindi pa niya kakilala ang mga ito, at inaasahan niyang papayuhan siya ng mga ‘to. Pero, lalo lang siyang inasar nila Rhodie. Tandem sila ni Nastyboy sa panti-trip.
“Eeeeehhh!!” Sagot ni Kairi, bago pa siya masapawan ng narrator. “Seryoso ako Rhodie! Si Botoy kasi, nanliligaw sa’kin!”
“Pano ko, my loves?”
Napa buntong hininga lang si Kairi sa kinauupuan niya. Tama ang hinala niya na wala naman matutulong ang mga kalog niyang ka-chat.
“hayyz…wag na nga!” Type ni Kairi na may kasunod na straight face smiley. Yung ganito,K.
“Eh ano naman kung nanliligaw sayo si Botoy?”
“Ang totoo nyan, di ko nga alam kung totoo yung panliligaw niya eh! Malay ko ba kung pinagti-tripan lang nila ko ni Amaw!” Sabi ni Kairi.
“Nandito lang naman ako Kairi!” Trip nanaman ni Rhodie. “You know I will always love yah beybeh! Wahahahah!”
“hehehehe…sige Rhodie, sandali lang ah! Brb muna ko.”
“ok.”
Pinatay na ni Kairi ang computer at nagpunta sa kwarto niya at ‘dun siya nag day dreaming. Iisa lang ang mababasa mo sa utak niya, si Botoy.
Nasa mall si Kairi, ka-holding hands niya si Botoy. Panay ang ngiti nito sa kanya. Pero wala si Botoy sa ngiti niya, dahil abot ng tenga yung sa kanya. Magkahawak ang kamay nila buong araw. Pawis na nga yung kamay nila. Mga pasmado pala. Nagtinginan sila sa isa’t isa. Si Kairi, mahinhin lang tumingin. Unti-unting lumapalit ang mukha ni Botoy sa mukha niya…
“Kairi, gising na!” Tawag ng nanay niya. “Kumain ka na ba?!”
Napakunot noo lang si Kairi. “Takte, panaginip lang pala!”
“…Wala pa ba si Botoy?” Tanong ni Kairi.
As usual, nasa harapan nanaman siya ng computer. Prinsesa ng Sino Chat Lounge si Kairi. ‘Di papatalo.
“Nag CR sandali!” Sagot ni Amaw, isa pa sa mga kalog niyang ka-chatmate. “Bakit mo hinahanap?”
Napangiti si Kairi sa upuan niya. “Wala!”
“Nandito na siya oh,” salitype ni Amaw. “May hindi ba ko alam? Abot tenga ngiti nitong si Botoy oh!”
“Hi Kai!” Biglang sumulpot si Botoy sa chatbox kasunod nito ang smiley na parang yayakap.
“Hi botoy!” Sagot ni Kairi, kaso yung smiley niya, hindi lang yayakap. Ki-kiss pa.
“Sweet naman! Naihi ako dun ah!” Sabat ni Amaw. “Wahahaha!”
“…hehehehe” tawa ni Botoy.“Kamusta ka na Kai?”
“Ayos lang ako,” Pa hinhin effect ni Kairi. “Ikaw?”
“Ok lang din.”
Napapangiti si Kairi. Masaya siya dahil kausap nanaman niya ang sinisinta niyang si Botoy kahit ‘di pa niya ‘to nakikita sa personal, sa litrato pa lang.Pero nararamdaman niya kasi na mabait na lalake si Botoy. At alam niyang pag nagmahal ‘to, hindi magsisisi ang mamahalin ni Botoy.
“Kai,” Tawag ni Botoy sa kanya.
“Bakit?” Ang laki na ng ngiti ni Kairi. Halos mapupunit na yung labi niya.
“Wala lang, bakit ‘di ka nagsasalitype?”
Pa-twitums na sumagot ang lola. “May ginagawa lang kasi ako.”
“Mamaya mo na gawin ‘yan Kai!” sabi ni Botoy. “Chat na lang tayo.”
Wala na. Punit na talaga ang labi ni Kairi. Tumawa siya ng malakas. ‘Di na niya nakontrol ang emosyon. Tuwang tuwa siya dahil gusto siya kausapin ni Botoy. Pero ‘di maalis sa isipan niya na talagang kaibigan lang ang turing nito sa kanya. Wala siyang lakas ng loob para tapatin si Botoy. Hindi nila alam ang nararamdaman nila para sa isa’t isa. Ang korny nila.
“Oh sige! Hehehehe.” Sagot ni Kairi, bago nanaman siya masapawan ng narrator.
“Anong ginagawa mo?” Tanong ni Botoy.
“Wala, kinig lang music.” Alam mo na kung sinong sumagot. “Ikaw?”
“Chat sayo, chaka work.”
Puno na sana ng saya ang araw ng musmos na batang babae kung hindi niya naalala na may assignment pa pala siya na dapat gawin.
Asar talaga! Bakit kasi kailangan pa ng homework? Napaisip si Kairi. “Botoy, kailangan ko na umalis. May gagawin pa kasi ako eh!”
Kailangan niya na umalis pero ayaw pa niya talaga. Parang tutulo na ang matatabang luha sa mata ni Kairi. “Kainis kasi, ang dami magbigay ng assignment ng mga teachers!”
“Ah sige, Kai!” Parang malungkot na sagot ni Botoy. “OL ka ba maya?”
“Tignan ko kung maka computer pa ko!” Sabi ni Kairi. “Baka sabunutan na kasi ako ng nanay ko! Lagi ako nasa harap ng computer! Wahahahaha!”
Natawa lang din si Botoy. “Sige na Kai, medyo busy din kasi ako eh. Mamaya online ka ah? Geh, bye! Mwahhh!”
“Bye bye den! Mwahh!”
Nag tuturo ang guro sa harap. Nagsusulat sa pisara at daldal nang daldal. Tahimik ang buong klase. Tahimik din si Kairi, pero hindi siya nakikinig sa leksyon. Iisa lang ulit ang mababasa mo sa isip niya. Si Botoy nanaman.
Natapos ang diskusyon. Lunch break na nila. Pini-pep talk si Kairi ng mga kaklase niya. Pansin kasi nila na wala siya sa sarili niya nang mga nakaraang araw.
“Ano bang iniisip mong babae ka?” Tanong ni Laila. “Parang tahimik ka nitong week na to ah! ‘Di kami sanay.”
Sumingit pa ang isang epal na kaklase nila. “Ano nga ba? O sino?”
Si Kairi, Hindi pa rin umiimik. Parang wala siyang narinig. Sa halip, iba ang sinagot niya sa mga kaklase niya. “Gutom na talaga ko. Ano kayang ulam ko ngayon?”
Pag uwi ni Kairi sa bahay nila, umakyat muna siya sa kwarto niya para magpahinga sandali. Pagod siya at wala siya sa mood. Iniisip niya si Botoy. Sa tingin ko, mahal ko na si Botoy. Kasi hindi ako magkakaganito kung gusto ko lang siya. Inisip niya. Pero paano ako magtatapat sa kanya? Paano kung hindi naman siya seryoso sa akin? Baka pag nagtapat ako sa kanya tapos kaibigan lang niya ko, malamang iiwasan na ko nun! Asar talaga!
Pumunta siya sa study hall nila at binuksan ang computer. Umiral nanaman ang pagka adik. Pagpunta niya sa chatroom, sakto, nandun lahat ng kalog chatters. Sina Rhodie, Phucat, Nastyboy, Amaw, at si Ehjay. Syempre hindi naman niya isinasama si Botoy bilang kalog. Pero present din ‘to sa chatroom.
“Malas!” Sabi ni Kairi sa sarili. “Ngayon nga ko magtatapat, nandito naman sila lahat! Malamang malalakas ang amats ng mga ‘to ngayon! Aasarin nila ako pag nagtapat ako na nandyan sila!”
“Hi Kairi!” Sulpot ni Nastyboy. “Kiss ko?”
“Wahahahaha!” Sabay tawa si Rhodie. “Ako den, kiss ko?”
Sumunod na si Phucat sa panti-trip. “Eh ako? Ako dapat mauna! Jowa ako nyan eh! Wahahahaha!”
“Wahahahahaha” Yan na lang ang nasabi ni Amaw.
“Ehehehe…” Eto naman kay Botoy.Si Ehjay wala, naka parkmode lang sa chatroom. Malamang kumakarir pa.
Madalas napapatawa ng mga kalog at tawa gang chatters si Kairi, pero hindi ngayon. Wala siya sa mood at si Botoy lang ang gusto niyang kausapin. Nakakunot ang noo niya at parang gusto niya kaltukan ang mga ka-chatmate.
“Mamaya na yung kiss nyo!” Sabi ni Kairi na halatang wala sa mood. “Nasan si Botoy?”
“Nandito ako Kai,” Sagot ni Botoy.
“Botoy, usap tayo.” Anyaya ni Kairi. “Busy ka ba?”
Nag type si Botoy ng smiley na nakangiti. “Hindi naman masyado Kairi, wala kasi si boss dito eh! Hehehe.”
“Ahhh, usap nga tayo.”
Sumingit nanaman si Rhodie. “Bakit kayo lang, Kairi, my loves? Selos naman ako.”
Napatawa si Kairi ng mahina. “May seryoso lang akong sasabihin kay Botoy.”
“Oy Botoy!” Singit pa ni Phucat. “Anong pinaguusapan niyo ng jowa ko?”
“May hindi tayo nalalaman.” Sabi ni Amaw. “Sila na ata.”
Napangiti si Kairi. Kung tutuusin, dapat mainis ako sa sinabi ni Amaw. Pero parang natulungan den niya ko para magkaron ako ng pagkakataon magtapat kay Botoy. Nabuksan ang topic. Naisip ni Kairi.
“Kai, paano na ‘ko?” Hindi talaga papahuli si Nasty sa tandem ng mga kalog.May kasama pang smiley na nakadila.
Hindi nagsasalitype si Botoy. Tahimik lang siya. Tahimik lang din si Kairi. Parang pareho silang kumukuha ng chempo para magkausap ng silang dalawa lang. Nagulat si Kairi nang lumitaw ang isang private message box na galing kay Botoy. Hindi niya na kinibo ang ibang ka chat. Si Botoy na lang ang kinausap niya.
“Oh bakit?” Sagot ni Kairi sa PM box.
“Dito na lang tayo mag usap.” Sabi ni Botoy. “Hindi tayo makakapagusap ng maayos na nandyan sila. Magulo eh. Hehehehe.”
Hindi na ngumiti si Kairi. Kita sa mukha niya na talagang seryoso siya. “May sasabihin kasi ako sayo eh.”
“Hmmm? Ano ‘yun?” Parang may inaasahan din si Botoy.
“Magaglit ka ba….” Putol-putol na sagot ni Kairi. “Kung sabihin ko sayo na mahal kita?”
Biglang lumalim ang pag hinga ni Kairi. Inihanda niya ang sarili sa kung ano man ang isasagot ni Botoy sa kanya.Hindi niya napansin na bigla na lang tumulo ang luha niya. Nanlamig ang mga kamay niya at kinakabahan siyang nag aabang sa sagot ni Botoy.
Hindi na rin niya namalayan na napapaisip na siya sa nakaraan. Naisip niya ang mga lalake na minsan na rin niyang minahal, pero sinaktan lang siya. Inisip niya kung ilang beses din siyang nagpakatanga nuon, na ngayon ay sa tingin niyang bato na ang puso niya para gawin ulit ang kalokohan na nangyari sa nakaraan. Nag dalawang isip siya kung tama ba ang ginawa niyang nagtapat pa siya kay Botoy. Takot na si Kairi na masaktan ulit. Ilang buwan na siyang hindi umiiyak dahil sa lalake. At ayaw niya na ulit maranasan na patuluin ang luha dahil sa walang kwentang pagmamahal na alam niyang hindi pa naman niya kailangan sa idad niya. Pero alam din niya na hindi niya kaya pigilan ang puso. At ngayon, wala na siyang magagawa kundi tanggapin kung ano man ang susunod na mangyayari. Wala na. Lumabas na ang demonyo na matagal nang nagtatago sa puso niya. Nailabas na niya ang nagpapabigat sa loob niya. At handa siyang harapin ang kahit ano pang mas mabigat na kapalit nito.
“Kairi,” lang ang tanging naisagot ni Botoy.
“Pasensya na kung may nasabi akong masama, Botoy.” Pinangunahan na ni Kairi. “Nilabas ko lang talaga kung ano yung nasa puso ko. Hindi naman ako manghihingi ng kapalit. Sinabi ko lang sayo para gumaan na yung loob ko.”
Tuloy-tuloy ang pagdaloy ng luha ni Kairi galing sa mga mata niya. Pakiramdam niya parang kinurot ang puso niya. Parang ayaw na niyang malaman ang kung ano man ang isasagot ni Botoy sa kanya.
“Kairi,” Tawag ni Botoy sa kanya.
“Bakit?”
“Mahal din kita.” Sabi ni Botoy. “Sa wakas, nailabas ko na din.”
Makalipas ang ilang araw, masayang masaya si Kairi. Nagsisisi siya kung bakit hindi niya sinabi ng maaga ang lahat kay Botoy. Sana nuon pa lang, masaya na sila.
Nasa chatroom sila. At kinakanchaw sila ng mga kalog na ka-chatmate nila. Pero balewala lang sa kanila. Hindi na mahalaga ang mga kanchaw ng kung sino man para sa kanilang dalawa. Alam nilang walang makakahadlang sa pagmamahalan na binuo nila.
Hanggang sa mga oras na ito, masaya sila sa takbo ng relasyon nila.
“Parang fairy tale lang ang nangyari.” Sabi ni Kairi sa sarili niya. “Ngayon alam ko na posible din talaga ang mga akala mong imposible.”
–Wakas–
(paalala lang ni Kairi : Ang lalaking nasabi sa kwento ay ang kasalukuyang kinamumuhian niya ngayon at isinusumpa! WAG MO NA ALAMIN KUNG BAKIT!)
“…tirabol nga Phucat eh! Dinidiskartehan ko na nga! Wahaha!” Sabi ni Nastyboy. “Unahan na kita timang ah!”
Tawanan sila Kairi.
Masayang nagcha-chat ang magkakaibigan na sina Rhodie, Kairi, Nastyboy, at si Phucat tungkol sa mga tukmol nilang ka-love life. Halos gabi-gabi sila nag co-conference sa Yahoo Messanger at minsan sa Sino Chat Lounge kung saan madalas talaga sila tumambay at kung saan nabuo ang barkadahan nila.
“Hindi ka pasado sa standards ‘nun, boy! Wahaha.” salitype naman ni Phucat, may kasama pang smiley na nakadila. “Chaka, meron ka na! paubaya ka naman!”
Tawanan ulit sila sa pamamagitan ng pagsasalitype ng “hahahaha” sa chatbox. Pero Si Kairi, tahimik lang. Hindi gaanong nagsasalitype at parang araw lang na lulubog, lilitaw sa loob ng chatroom.
“Kai, tahimik ka ata.” Sabat ni Rhodie. “Wag ka mag-alala! Mahal ka ‘nun! Wahahahaha!”
Tumawa lang si Kairi. “May iniisip lang kasi ako, takte, bakit naman kasi lovelife usapan niyo?”
“Whooshooo! Wala ka bang lovelife hah?” tanong ni Phucat. “Wag mo kasi ako masyado isipin, love naman kita.”
“Timang!” Sagot ni Kairi. At tumawa si Rhodie at si Nasty.“Feeling mo naman! ‘Di ka pasado sa’kin noh!”
Ilang minuto nagkaron ng kapayapaan sa loob ng chatroom. Masaya si Kairi sa mga nakilala niyang ka-chatmates. Mga may idad na ‘to at nagtatrabaho na. Yung iba may asawa’t anak na. Pero ‘yun nga ang gusto ni Kairi, ayaw niya makipagkaibigan sa mga kaidad lang niya dahil alam niyang kapag mga kaidaran lang niya ang kakaibiganin niya, wala pang isang linggo, manliligaw na.
Kung ayaw niyang maging ka-chat ang mga kaidaran niyang madalas na desperado, mas lalong ayaw niyang paligaw sa mga ito. At ‘yun nga ang iniisip niya sa mga sandaling tahimik ang daliri niya sa chatroom.
“Ate Rhodie!” Biglang salitype niya. “Saan na kayoooooooo??”
“Nandito ako Kairi, my loves.” Sagot ni Rhodie. “Bakit?”
Nag type si Kairi ng smiley na nakangiti. Parang may binabalak na masama yung smiley.
“Eh, kasi…” Paputol-putol na nagsasalitype si Kairi. “Si ano…”
“Wahahahahaha!” Tawa ni Rhodie. “Kasi si ano, in-ano ung ano tapos ano yung ano!”
Natawa lang si Kairi. Halatang hindi salat sa sense of humor ang mga ka chat mate niya. Alam niyang walang maipapayong maganda sa kanya ito. Naalala pa niya nung heartbroken siya, hindi pa niya kakilala ang mga ito, at inaasahan niyang papayuhan siya ng mga ‘to. Pero, lalo lang siyang inasar nila Rhodie. Tandem sila ni Nastyboy sa panti-trip.
“Eeeeehhh!!” Sagot ni Kairi, bago pa siya masapawan ng narrator. “Seryoso ako Rhodie! Si Botoy kasi, nanliligaw sa’kin!”
“Pano ko, my loves?”
Napa buntong hininga lang si Kairi sa kinauupuan niya. Tama ang hinala niya na wala naman matutulong ang mga kalog niyang ka-chat.
“hayyz…wag na nga!” Type ni Kairi na may kasunod na straight face smiley. Yung ganito,K.
“Eh ano naman kung nanliligaw sayo si Botoy?”
“Ang totoo nyan, di ko nga alam kung totoo yung panliligaw niya eh! Malay ko ba kung pinagti-tripan lang nila ko ni Amaw!” Sabi ni Kairi.
“Nandito lang naman ako Kairi!” Trip nanaman ni Rhodie. “You know I will always love yah beybeh! Wahahahah!”
“hehehehe…sige Rhodie, sandali lang ah! Brb muna ko.”
“ok.”
Pinatay na ni Kairi ang computer at nagpunta sa kwarto niya at ‘dun siya nag day dreaming. Iisa lang ang mababasa mo sa utak niya, si Botoy.
Nasa mall si Kairi, ka-holding hands niya si Botoy. Panay ang ngiti nito sa kanya. Pero wala si Botoy sa ngiti niya, dahil abot ng tenga yung sa kanya. Magkahawak ang kamay nila buong araw. Pawis na nga yung kamay nila. Mga pasmado pala. Nagtinginan sila sa isa’t isa. Si Kairi, mahinhin lang tumingin. Unti-unting lumapalit ang mukha ni Botoy sa mukha niya…
“Kairi, gising na!” Tawag ng nanay niya. “Kumain ka na ba?!”
Napakunot noo lang si Kairi. “Takte, panaginip lang pala!”
“…Wala pa ba si Botoy?” Tanong ni Kairi.
As usual, nasa harapan nanaman siya ng computer. Prinsesa ng Sino Chat Lounge si Kairi. ‘Di papatalo.
“Nag CR sandali!” Sagot ni Amaw, isa pa sa mga kalog niyang ka-chatmate. “Bakit mo hinahanap?”
Napangiti si Kairi sa upuan niya. “Wala!”
“Nandito na siya oh,” salitype ni Amaw. “May hindi ba ko alam? Abot tenga ngiti nitong si Botoy oh!”
“Hi Kai!” Biglang sumulpot si Botoy sa chatbox kasunod nito ang smiley na parang yayakap.
“Hi botoy!” Sagot ni Kairi, kaso yung smiley niya, hindi lang yayakap. Ki-kiss pa.
“Sweet naman! Naihi ako dun ah!” Sabat ni Amaw. “Wahahaha!”
“…hehehehe” tawa ni Botoy.“Kamusta ka na Kai?”
“Ayos lang ako,” Pa hinhin effect ni Kairi. “Ikaw?”
“Ok lang din.”
Napapangiti si Kairi. Masaya siya dahil kausap nanaman niya ang sinisinta niyang si Botoy kahit ‘di pa niya ‘to nakikita sa personal, sa litrato pa lang.Pero nararamdaman niya kasi na mabait na lalake si Botoy. At alam niyang pag nagmahal ‘to, hindi magsisisi ang mamahalin ni Botoy.
“Kai,” Tawag ni Botoy sa kanya.
“Bakit?” Ang laki na ng ngiti ni Kairi. Halos mapupunit na yung labi niya.
“Wala lang, bakit ‘di ka nagsasalitype?”
Pa-twitums na sumagot ang lola. “May ginagawa lang kasi ako.”
“Mamaya mo na gawin ‘yan Kai!” sabi ni Botoy. “Chat na lang tayo.”
Wala na. Punit na talaga ang labi ni Kairi. Tumawa siya ng malakas. ‘Di na niya nakontrol ang emosyon. Tuwang tuwa siya dahil gusto siya kausapin ni Botoy. Pero ‘di maalis sa isipan niya na talagang kaibigan lang ang turing nito sa kanya. Wala siyang lakas ng loob para tapatin si Botoy. Hindi nila alam ang nararamdaman nila para sa isa’t isa. Ang korny nila.
“Oh sige! Hehehehe.” Sagot ni Kairi, bago nanaman siya masapawan ng narrator.
“Anong ginagawa mo?” Tanong ni Botoy.
“Wala, kinig lang music.” Alam mo na kung sinong sumagot. “Ikaw?”
“Chat sayo, chaka work.”
Puno na sana ng saya ang araw ng musmos na batang babae kung hindi niya naalala na may assignment pa pala siya na dapat gawin.
Asar talaga! Bakit kasi kailangan pa ng homework? Napaisip si Kairi. “Botoy, kailangan ko na umalis. May gagawin pa kasi ako eh!”
Kailangan niya na umalis pero ayaw pa niya talaga. Parang tutulo na ang matatabang luha sa mata ni Kairi. “Kainis kasi, ang dami magbigay ng assignment ng mga teachers!”
“Ah sige, Kai!” Parang malungkot na sagot ni Botoy. “OL ka ba maya?”
“Tignan ko kung maka computer pa ko!” Sabi ni Kairi. “Baka sabunutan na kasi ako ng nanay ko! Lagi ako nasa harap ng computer! Wahahahaha!”
Natawa lang din si Botoy. “Sige na Kai, medyo busy din kasi ako eh. Mamaya online ka ah? Geh, bye! Mwahhh!”
“Bye bye den! Mwahh!”
Nag tuturo ang guro sa harap. Nagsusulat sa pisara at daldal nang daldal. Tahimik ang buong klase. Tahimik din si Kairi, pero hindi siya nakikinig sa leksyon. Iisa lang ulit ang mababasa mo sa isip niya. Si Botoy nanaman.
Natapos ang diskusyon. Lunch break na nila. Pini-pep talk si Kairi ng mga kaklase niya. Pansin kasi nila na wala siya sa sarili niya nang mga nakaraang araw.
“Ano bang iniisip mong babae ka?” Tanong ni Laila. “Parang tahimik ka nitong week na to ah! ‘Di kami sanay.”
Sumingit pa ang isang epal na kaklase nila. “Ano nga ba? O sino?”
Si Kairi, Hindi pa rin umiimik. Parang wala siyang narinig. Sa halip, iba ang sinagot niya sa mga kaklase niya. “Gutom na talaga ko. Ano kayang ulam ko ngayon?”
Pag uwi ni Kairi sa bahay nila, umakyat muna siya sa kwarto niya para magpahinga sandali. Pagod siya at wala siya sa mood. Iniisip niya si Botoy. Sa tingin ko, mahal ko na si Botoy. Kasi hindi ako magkakaganito kung gusto ko lang siya. Inisip niya. Pero paano ako magtatapat sa kanya? Paano kung hindi naman siya seryoso sa akin? Baka pag nagtapat ako sa kanya tapos kaibigan lang niya ko, malamang iiwasan na ko nun! Asar talaga!
Pumunta siya sa study hall nila at binuksan ang computer. Umiral nanaman ang pagka adik. Pagpunta niya sa chatroom, sakto, nandun lahat ng kalog chatters. Sina Rhodie, Phucat, Nastyboy, Amaw, at si Ehjay. Syempre hindi naman niya isinasama si Botoy bilang kalog. Pero present din ‘to sa chatroom.
“Malas!” Sabi ni Kairi sa sarili. “Ngayon nga ko magtatapat, nandito naman sila lahat! Malamang malalakas ang amats ng mga ‘to ngayon! Aasarin nila ako pag nagtapat ako na nandyan sila!”
“Hi Kairi!” Sulpot ni Nastyboy. “Kiss ko?”
“Wahahahaha!” Sabay tawa si Rhodie. “Ako den, kiss ko?”
Sumunod na si Phucat sa panti-trip. “Eh ako? Ako dapat mauna! Jowa ako nyan eh! Wahahahaha!”
“Wahahahahaha” Yan na lang ang nasabi ni Amaw.
“Ehehehe…” Eto naman kay Botoy.Si Ehjay wala, naka parkmode lang sa chatroom. Malamang kumakarir pa.
Madalas napapatawa ng mga kalog at tawa gang chatters si Kairi, pero hindi ngayon. Wala siya sa mood at si Botoy lang ang gusto niyang kausapin. Nakakunot ang noo niya at parang gusto niya kaltukan ang mga ka-chatmate.
“Mamaya na yung kiss nyo!” Sabi ni Kairi na halatang wala sa mood. “Nasan si Botoy?”
“Nandito ako Kai,” Sagot ni Botoy.
“Botoy, usap tayo.” Anyaya ni Kairi. “Busy ka ba?”
Nag type si Botoy ng smiley na nakangiti. “Hindi naman masyado Kairi, wala kasi si boss dito eh! Hehehe.”
“Ahhh, usap nga tayo.”
Sumingit nanaman si Rhodie. “Bakit kayo lang, Kairi, my loves? Selos naman ako.”
Napatawa si Kairi ng mahina. “May seryoso lang akong sasabihin kay Botoy.”
“Oy Botoy!” Singit pa ni Phucat. “Anong pinaguusapan niyo ng jowa ko?”
“May hindi tayo nalalaman.” Sabi ni Amaw. “Sila na ata.”
Napangiti si Kairi. Kung tutuusin, dapat mainis ako sa sinabi ni Amaw. Pero parang natulungan den niya ko para magkaron ako ng pagkakataon magtapat kay Botoy. Nabuksan ang topic. Naisip ni Kairi.
“Kai, paano na ‘ko?” Hindi talaga papahuli si Nasty sa tandem ng mga kalog.May kasama pang smiley na nakadila.
Hindi nagsasalitype si Botoy. Tahimik lang siya. Tahimik lang din si Kairi. Parang pareho silang kumukuha ng chempo para magkausap ng silang dalawa lang. Nagulat si Kairi nang lumitaw ang isang private message box na galing kay Botoy. Hindi niya na kinibo ang ibang ka chat. Si Botoy na lang ang kinausap niya.
“Oh bakit?” Sagot ni Kairi sa PM box.
“Dito na lang tayo mag usap.” Sabi ni Botoy. “Hindi tayo makakapagusap ng maayos na nandyan sila. Magulo eh. Hehehehe.”
Hindi na ngumiti si Kairi. Kita sa mukha niya na talagang seryoso siya. “May sasabihin kasi ako sayo eh.”
“Hmmm? Ano ‘yun?” Parang may inaasahan din si Botoy.
“Magaglit ka ba….” Putol-putol na sagot ni Kairi. “Kung sabihin ko sayo na mahal kita?”
Biglang lumalim ang pag hinga ni Kairi. Inihanda niya ang sarili sa kung ano man ang isasagot ni Botoy sa kanya.Hindi niya napansin na bigla na lang tumulo ang luha niya. Nanlamig ang mga kamay niya at kinakabahan siyang nag aabang sa sagot ni Botoy.
Hindi na rin niya namalayan na napapaisip na siya sa nakaraan. Naisip niya ang mga lalake na minsan na rin niyang minahal, pero sinaktan lang siya. Inisip niya kung ilang beses din siyang nagpakatanga nuon, na ngayon ay sa tingin niyang bato na ang puso niya para gawin ulit ang kalokohan na nangyari sa nakaraan. Nag dalawang isip siya kung tama ba ang ginawa niyang nagtapat pa siya kay Botoy. Takot na si Kairi na masaktan ulit. Ilang buwan na siyang hindi umiiyak dahil sa lalake. At ayaw niya na ulit maranasan na patuluin ang luha dahil sa walang kwentang pagmamahal na alam niyang hindi pa naman niya kailangan sa idad niya. Pero alam din niya na hindi niya kaya pigilan ang puso. At ngayon, wala na siyang magagawa kundi tanggapin kung ano man ang susunod na mangyayari. Wala na. Lumabas na ang demonyo na matagal nang nagtatago sa puso niya. Nailabas na niya ang nagpapabigat sa loob niya. At handa siyang harapin ang kahit ano pang mas mabigat na kapalit nito.
“Kairi,” lang ang tanging naisagot ni Botoy.
“Pasensya na kung may nasabi akong masama, Botoy.” Pinangunahan na ni Kairi. “Nilabas ko lang talaga kung ano yung nasa puso ko. Hindi naman ako manghihingi ng kapalit. Sinabi ko lang sayo para gumaan na yung loob ko.”
Tuloy-tuloy ang pagdaloy ng luha ni Kairi galing sa mga mata niya. Pakiramdam niya parang kinurot ang puso niya. Parang ayaw na niyang malaman ang kung ano man ang isasagot ni Botoy sa kanya.
“Kairi,” Tawag ni Botoy sa kanya.
“Bakit?”
“Mahal din kita.” Sabi ni Botoy. “Sa wakas, nailabas ko na din.”
Makalipas ang ilang araw, masayang masaya si Kairi. Nagsisisi siya kung bakit hindi niya sinabi ng maaga ang lahat kay Botoy. Sana nuon pa lang, masaya na sila.
Nasa chatroom sila. At kinakanchaw sila ng mga kalog na ka-chatmate nila. Pero balewala lang sa kanila. Hindi na mahalaga ang mga kanchaw ng kung sino man para sa kanilang dalawa. Alam nilang walang makakahadlang sa pagmamahalan na binuo nila.
Hanggang sa mga oras na ito, masaya sila sa takbo ng relasyon nila.
“Parang fairy tale lang ang nangyari.” Sabi ni Kairi sa sarili niya. “Ngayon alam ko na posible din talaga ang mga akala mong imposible.”
–Wakas–
(paalala lang ni Kairi : Ang lalaking nasabi sa kwento ay ang kasalukuyang kinamumuhian niya ngayon at isinusumpa! WAG MO NA ALAMIN KUNG BAKIT!)
Subscribe to:
Posts (Atom)